အပိုင္း(၃၄)
ကုတင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ေနာင္ငယ့္ လက္ကေလးကုိ မထိရက္စြာျဖင့္ ခပ္ဖြဖြသာ ထိေတြ႕လုိက္မိ သည္။လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကုိ တိုင္းရင္းေဆးရြက္ေတြ အျပင္အစြမ္းထက္သည့္ အနာက်က္ေဆးေတြပါ ေပါင္းလ်က္ လက္ေခ်ာင္း ကေလးေတြကုိေပါင္းစည္းထားသည္မွာ လက္မံမီေလးသဖြယ္။စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ေနာင္ငယ့္ ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ကုိျဖတ္ခနဲငံု႕ေမႊးလုိက္သည္။
"က်ဴပ္သာ ျဖစ္လုိက္ခ်င္ပ ေနာင္ငယ္.ရယ္."
"ခြန္မင္း ။ဧည့္ခန္းဆီလာေရာ့"
အခန္းဝမွ ဦးရီး၏ အသံသည္ မသာမယာ။ခြန္မင္း လွည့္ႀကည့္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ေစာင္ကို ေနာင္ငယ့္ရင္ဘတ္နားထိ လႊားေပးလုိက္ျပီးမွ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။
"က်ဴပ္ကို အျပစ္မဆုိေလေရာ့နဲ႕ ခြန္မင္း။က်ဴပ္ လည္းမတတ္သာတာ အသိမလား။"
"မဆုိဝ့ံပ ဦးရီး။ ဦးရီး အတတ္ႏိုင္ဆံုးေနာင္ငယ့္ကိုကာကြယ္ေပးခဲ့မယ္ဆုိတာ က်ဴပ္ ယံုႀကည္ပ.။ဦးရီး ေနာင္ငယ့္ကို ခ်စ္ခင္တယ္ဆုိတာလည္း က်ဴပ္ နားလည္ေရာ့"
ႏွစ္ေယာက္သားသည္ စားပြဲဝိုင္း၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ႀကမ္းျပင္တြင္ ကိုယ္စီထုိင္ေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ဦးရီးသည္ သက္ျပင္းတခ်ခ် ျဖင့္ စားပြဲေပၚက ေရေႏြးႀကမ္းခြက္ကုိ အရင္ေကာက္ေမာ့လုိက္သည္။
"ခ်စ္ခင္တယ္ဆုိတာ တူသားငယ္ေလးလုိပ ခြန္မင္း။ တူသားမက္လုိ မဟုတ္ေလဘူး။"
ဦးရီး၏စကားအဆံုးတြင္ ခြန္မင္း ႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိသည္။ျဖတ္ခနဲမ်က္လႊာျပန္သိမ္းလိုက္သည္။ဦးရီး စိတ္တြင္အလြန္ပင္ေလး လံ မိသြား ေတာ့သည္။ဒါ ဝန္ခံတဲ့သေဘာေလပဲမဟုတ္ပါလား။
"ခုနက ေနာင္ငယ့္ကို မင္းနမ္းေမႊးတာက်ဴပ္ေတြ႕လိုက္စ.။ ေယာက်ာ္းပ်ိဴခ်င္း အဘယ္မွာခ်စ္ကြ်မ္းဝင္ႀကသလဲ ခြန္မင္း။အေနနီးျပီး ညီငယ္ေလးလုိႏွစ္သက္ခ်စ္ခင္မိတာကုိ မင္း အထင္မွားေနျပီဟုတ္စ."
မျဖစ္ႏို္င္ေလာက္ဟု လမ္းေႀကာင္းေပၚ တင္ေပးခ်င္ေနသည့္ ဦးရီးကုိ ခြန္မင္းစိတ္မေကာင္းစြာႀကည့္လုိက္မိသည္။ ဒီဦးရီး တစ္ေယာက္က ခြန္မင္းအေပၚမည္မွ်ပင္ အေလးထားလ်က္ေမွ်ာ္လင့္ထားေႀကာင္း သိေနသည္မုိ႕။
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
