Extra-6
တားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပါ။ဒီတစ္ခါ ထြက္သြားသူက ခြန္မင္းျဖစ္သည္။ေနာင္ငယ္ ႀကားရသည့္စကားကုိေႀကာင္ကာ နားေထာင္ ေနမိျပီးမွ အိမ္ျပင္ေျပးထြက္လာသည့္အခါ ခြန္မင္း ကား က မရွိေတာ့။အိမ္ထဲ ျပန္ေျပးဝင္ကာ ဖုနး္ကုိတရစပ္ဆက္ေသာ္လည္း ေျဖဆုိသူမရွိသည့္ ဖုန္းေလးသည္သာ အဖတ္တင္သည္။
“အဲ့လိုျဖစ္ေစခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ။ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွမေတြးမိလိုက္ဘဲ။ယံုႀကည္လို႕ ဟင့္အင္း ဘာလို႕ကြာရွင္းေပးရမွာလဲ။”
ဖုန္းကိုေတာက္ေလွ်ာက္ႏွိပ္ရင္း ႏႈတ္ကတတြတ္တြတ္ဆိုသည္။ခြန္မင္း ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဆိုးသြားတာကို သူသိသည္။ အခ်ိန္ အတန္ႀကာေယာက္ရက္ခတ္ေနမိျပီးမွ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ခ်ရသည္။ခုခ်ိန္ စိတ္ဆိုးေနသူမုိ႕ ေနာင္ငယ္ ဘာေျပာေျပာ နားဝင္မည္ မထင္။ခဏေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနသင့္သည္ ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္မိသည္။ဆုိဖာေပၚ ထိုင္ခ်လို္က္ရင္းေက်ာမွီ ကို ေခါင္းတင္လိုက္သည္။ ရင္ထဲ ေဆာင့္တက္လာသည့္အပူလံုးက နယ္နယ္ရရ မွမဟုတ္ဘဲ။ နားတြင္ repeat လုပ္ထား သည့္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ထပ္ခါတလဲလဲ ႀကားေနမိသည္က ကြာရွင္းမည့္စကား။စပ္လာသည့္ မ်က္ခမ္းတုိ႕ကုို အသာဖိပိတ္ လိုက္ရင္း ကတုန္ယကင္ျဖစ္ေနမႈကိုမနည္းေလွ်ာ့ခ်ရသည္။
ဘယ္ေတာ့မွ ကြာရွင္းမွာ မဟုတ္ဘူး…အသင္-
မ်က္လံုးစံုမွိတ္လိုက္ေတာ့မ်က္ရည္ႀကည္တုိ႕က်ဆင္းလာသည္။ စိတ္ပန္းသြားသည္ထင္ပါရဲ႕။ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားမိပါေတာ့သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ေတာ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းတြင္ ရပ္ေနသူက ခြန္မင္း ျဖစ္ျပီး ဆြဲထားသည့္ ေနာင္ငယ့္ လက္ကုိ သူကုိယ္တိုင္ျဖဳတ္ခ်လ်က္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲခုန္ဆင္းရန္သာ ေရြးခ်ယ္သြားခဲ့သည္မုိ႕ အလန္႕တႀကား ဟစ္ေအာ္ရင္း ႏိုးလာသည္။
“ဟင္း--- အိပ္မက္ကလည္း.တကယ္ကိုေလွ်ာက္မက္ေနတယ္။အသင္က လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ရင္ ငါလည္းလိုက္ဆင္းမွာေပါ့.။”
ေမွာင္လည္းေမွာင္စျပဳေနျပီမုိ႕ အိမ္မီးေတြလိုက္ဖြင့္ျပီးမွ ေရတစ္ခြက္ အဝေသာက္လုိက္သည္။စိတ္အေျခအေနသည္ အေတာ္ေလး ညွိဳးႏြမ္းေနသည္မုိ႕ ပိုက္ဆံအိတ္နွင့္ ဖုန္းသာ ယူလ်က္ အိမ္တံခါးေတြခတ္ကာ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ လမ္းမ ထက္က တကၠစီ တစ္စီးတားလ်က္ ေနာင္ငယ့္ အိမ္ကို လမ္းညႊန္လိုက္သည္။ဒီအခ်ိန္ ေမေမ့ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ ဖက္ထား ခ်င္မိပါသည္။
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
