TUTSAK KADIN

1.BÖLUM: SENDEN NEFRET EDIYORUM

Bugün tam beş yıl oldu, Bu lanet yerdeyim kimse yardım etmiyor ilk 3 yıl neredeyse hergun kaçmak için uğraştım ama sonuç hep hüsran oldu. Sonra kendi kaderime küstüm ve  sessizce bekledim hala bekliyorum sesimi duyan yok.

Gerçi duysalar bile bu saplantılı adama ne  diyebilirlerki? Küçükken hep hayal ederdim aşık olduğum biriyle deliler gibi sevdigim biriyle çok güzel bir gelinlik içinde yar olacaktım.

Ama kader izin vermedi bu kocaman evde beş yıldır bir oda da kapaliyim gün yüzü göremiyorum oturup kendi kaderime yanıyorum 

Kadir yüzünden geceyi sevmez oldum.

Sırf o cani gece benim yanıma gelip yatıyor bana sarılıyor diye kendimden nefret ettim zorla tacizlerine uğradım kendimden tiksindim...

Artık ben esila değilim
Ben benmiyim
Bu konu tartışılır
Etrafa neşe saçan Esila artık yok onun yerine ölmek için hergün Allah'a yalvaran ruhsuz bitik bir Esila'yım

Bu gün derdimi kağıtlara dökmeye başladım belki içimi bosaltirsam rahatlayabilirim diye düşündum

Kendi içimde düşüncelerimle cebelesirken iceriden gelen sese kulak kesildim "kadir bey ne zaman gelirsiniz?" dedi bir koruma,

  Ardından kadir'in tok sesi  kulaklarima doluştu "Niye soruyorsun  ne oldu? "

"bizim şu teslimat işi için rahatsız ettim sizi, kemal bey uygun bir zaman da sizinle görüşmek istiyor efendim" iceriden gelen sesi daha iyi duymak için oturduğum kanepeden kalkıp başımı kapıya yasladım.

Belki bu sefer yapabilirdim  "ona söyle 1 saat isim var sonra gelsin ben şimdi çıkıyorum  esila bir sey  isterse verin dediğim gibi gözünüz üstünde olsun dedi"
Buraya dogru gelmeye başladığını duydugumda hemen başımı  kapıdan cekip yatagin içine girdim ve cenin pozisyonu alarak uyuma numarası yaptım kapı aralandı ve  iri adımlarıyla bana yaklaştı pislik herif ,  içimden "Allahim lütfen yine dokunmasin" diye söylenirken  Başımda durdu ve kendi kendine konuşmaya başladı.
"Ah! Benim sesiz kadınım."  yatagimin kenarı çöktü ve oturduğunu anladım  saçlarımı okşayarak devam etti " sende beni seviyorsun biliyorum, Niye kendini üzüyorsun. bugün tam beş yıl oldu. Ama seni daha ikna edip bu odadan çıkaramadım. çünkü sen izin vermiyorsun buna bitanem.

Ne zaman sana guvensem, inansam yine bir şey yapıyorsun hep kaçıyorsun benden gitmeni istemiyorum seni asla bırakmam sen mutlu olmasan bile ben mutluyum ya yetmezmi?
En azından istediğimde sana dokunabiliyorum zorlada olsa dokunuyorum. istediğimde seni görebiliyorum bence sende benden nefret etmiyorsun. Sende beni seviyorsun bunu biliyorum dedi. Içimden "sen öyle san diye" geçirdim gözlerimi araladım ve karsimda bana bakan adama baktım ardından içimde susturamadigim kelimelerimin dışarı çıkmasına izin verdim.
" Senden Nefret ediyorum Kadir Karaca nefret ediyorum" 

Cümleyi tekrar edeceğim sırada yüzüme sert bir tokat indirdi. Yine aynı şeyleri yapmaya başlamıştı ne zaman acı gerçeği söylesem bana işkenceler ediyor dövmeye başlıyordu  Düşüncelerimden sıyrılıp acı içinde gülümsedim ve tek bir cümle kurdum. "Gerçekler zoruna mi gitti". Ardından gözlerimden yaşların akmasına izin verdim

  yatakta oturur pozisyona geldim ve kendimi geriye çektim başımı bacaklarımın arasına alarak kafamı iki yandan ellerimle sardım sadece hep olduğu gibi ağlamak istiyordum ama buna bu gün son verecektim bu sefer engel olamayacakti,evet kendimi öldurecektim. bunu yapacaktım Yatağımın kenarinin havaya kalkmasiyla gideceğini anladım iri adımlarıyla ilerledi ve birden durdu. "akşama hazır ol bir davete gideceğiz eşli bir davet bu, ve güzel karım sende benimle geliyorsun ama orada bir hatanı görürsem, bu senin için çok pahalıya mâl olur haberin olsun