Το ημερολόγιο μιας MMer

Εικοστή μέρα😎

New York girl over here αγαπητό μου ημερολόγιο.

Την λατρεύω αυτή την πόλη. Απλά την αγαπώ. Τα κτήρια, τα μαγαζιά, όλα είναι φανταστικά.

Τώρα τρώμε. Βασικά εγώ αγαπητό ημερολόγιο, έχω τόσο άγχος για την συναυλία, που δεν κατεβαίνει μπουκιά. Και άμα η μαμά δεν συμπαθήσει τον Μάρκους; Και άμα δεν συμφωνεί με την καριέρα της χορεύτριας;

Και άμα, και άμα, και άμα....;

(Ενημερωτικά στο γράφω αγαπητό ημερολόγιο, ο Μάρκους μας άγριο κοιτάζει. Εμένα γιατί δεν τρώω, και εσένα γιατί με αποσπάς από το να είμαι μαζί του. Τι να κάνω, βγήκε ζηλιάρης μωρέ!)

Αλλά όλα καλά θα πάνε. Εισπνοή, εκπνοή. Μπορείς να το κανείς Χάνα.

Ο Τζέικ με κοιτάζει σαν να είμαι εξωγήινος.

Πρέπει να ομολογήσω πως αυτό το παιδί έχει αλλάξει παρά πολύ από την παλιά εποχή. Από την εποχή που ήμασταν απλοί άνθρωποι.

Έχει γίνει κάτι παραπάνω από το «αλητάκι» της γειτονιάς και το «μαγκάκι» του σχολείου.

Μας ομολόγησε πριν κάτι μέρες πως θέλει να γίνει DJ. Τα αγόρια ενθουσιάστηκαν, και κανονίζουν να τον βάζουν να παίζει μουσική στις επόμενες συναυλίες ώστε να ηρεμεί το κοινό μέχρι να βγουν τα αγόρια.

Και εγώ έχω αλλάξει. Προς το καλύτερο. Νιώθω πιο υπεύθυνη και πιο σίγουρη.

Χαμογέλασα στον Μάρκους και μου χαμογέλασε και αυτός. Είναι τόσο ωραίο να έχεις γύρω σου άτομα που να σου δίνουν δύναμη!

Αγαπητό ημερολόγιο....

Πρέπει να ετοιμαστούμε. Εγώ και τα υπόλοιπα κορίτσια ήμαστε μαζεμένες σε ένα δωμάτιο και ντυνόμαστε. Εγώ ντύθηκα γρήγορα γρήγορα. Τα ρούχα....τα ρούχα μας είναι ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή μου. Είναι τόσο απλά αλλά ταυτόχρονα και ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΑ! Δεν ξέρω ειλικρινά, απλά μου δίνουν τόση χαρά όταν τα φοράω.

Η Έλλα ήρθε να με βοηθήσει να φτιάξω τα μαλλιά μου. Τα λέμε σε καμία ώρα (γυναίκες, αγαπητό μου ημερολόγιο, γυναίκες)

Ναι εντάξει κάνε τις ώρες τρεις... XP

ΤΕΛΙΚΑ σου έγραψα νωρίτερα. Βρίσκομαι στο βαν. Με τον Μάρκους καθόμαστε πίσω πίσω. Οι φωνές του Μαρτίνους και του Τζέικ που συζητάνε για ένα καινούριο ηλεκτρονικό παιχνίδι, τα γέλια των υπολοίπων χορευτριών και οι σοβαρές συζητήσεις των μεγάλων για την πολιτική, που γρήγορα σταματάνε από την γνωστή ερώτηση «πόσους βαθμούς έχει έξω», καλύπτουν την μουσική που παίζει μελαγχολικά το ραδιόφωνο. Αλλά ακόμα ακούγεται, γλυκιά, απαλή. Χωρίς λόγια. Μόνο μουσική.

Και εγώ φαντάζομαι μια χορογραφία. Εγώ, πάνω σε μια σκηνή. Η μουσική στα ηχεία και το κοινό από κάτω να χειροκροτεί. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω.

Χορεύω μια ανάμειξη μπαλέτου με χιπ χοπ. Πολύ αγαπημένοι μου χοροί. Το πλήθος ενθουσιάζεται. Εκτοξεύουν κομφετί και το κοινό ραντίζει ροδοπέταλα.

Η στολή μου, εκθαμβωτική. Λες και την έφτιαξαν νεράιδες, από πέταλα λουλουδιών, πασπαλισμένη με χρυσόσκονη ονείρου.

Ξαπλώνω το κεφάλι μου στον ωμού του Μάρκους και κλείνω τα μάτια. Ζω ένα όνειρο.

«Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ" ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ" ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ" ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ" ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ" εγώ που φωνάζω κι είμ" εγώ που κλαίω, μ" ακούς
Σ" αγαπώ, σ" αγαπώ, μ" ακούς»