Το ημερολόγιο μιας MMer

Εικοστή πρώτη μέρα 💀

ΑΓΑΠΗΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!!!!

ΠΑΝΙΚΟΣ!!! ΧΑΜΟΣ!!!! ΟΔΥΡΜΟΣ!!!

ΚΑ-ΤΑ-ΣΤΡΟ-ΦΗ!!!!!!!!!

Φοβαμαιφοβαμαιφοβαμαιφοβαμαι!!!!!

Ήρεμα Χάνα, πρέπει να ηρεμήσεις....

Εισπνοή, εκπνοή....

Εισπνοή, εκπνοή....

Εντάξει καλύτερα τώρα.

ΑΓΑΠΗΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!!!!!!!

Με έχει πιάσει πανικός.

Α, και ναι βρισκόμαστε σε νοσοκομείο.

ΠΑΛΙ!!!

Πώς τα καταφέραμε;;

Είναι μεγάλη ιστορία αγαπητό μου ημερολόγιο....

Όλα άρχισαν χτες στην συναυλία.....

Ήταν λίγα λεπτά πριν βγούμε. Η μαμά με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε που είμαι. Της είπα είμαι ακριβώς την είσοδο και θα αργήσω λίγο. Την ρώτησα αν είναι εκεί που της είπα και είπε ναι. Ανακουφίστηκα. Το σχέδιο πάει καλά.

Με πλησίασε ο Μαρτίνους και μου είπε πως σε δύο βγαίνουμε και αρχίσαμε να τρέχουμε να βρούμε και τους υπόλοιπους.

Μαζευτήκαμε, κάναμε την σειρά και ετοιμαστήκαμε για το intro.

Ο Μάρκους γύρισε πίσω, με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Του χαμογέλασα και εγώ. Γύρισε γρήγορα μπροστά και μπήκαμε στην σκηνή.

Κοίταξα εκεί που θα έπρεπε να είναι η μαμά, αλλά δεν είδα την μαμά.

Είχαμε είδη φτάσει στην μέση του intro  και τότε κατάλαβα πως κοίταζα από την λάθος μεριά. Κοίταξα λοιπόν από την άλλη αγαπητό μου ημερολόγιο, και την είδα. Δεν με είχε εντοπίσει.

Έκανα νόημα στην Μαρία ώστε να αλλάξουμε θέσεις και να πάω πιο κοντά στην μαμά. Ευτυχώς, κατάλαβε αμέσως και πήγα από την άλλη μεριά.

Τότε τελείωσε το intro. Η μαμά με κοίταξε και εγώ της χαμογέλασα πριν επιστρέψω στην θέση μου για το επόμενο τραγούδι.

Η μαμά έδειχνε σοκαρισμένη.

Δεν μπορούσα να καταλάβω αν μέσα σε όλο το σοκ ήταν καθόλου χαρούμενη για μένα.

Ή περιφανή.

Μετά κοίταξα τον Τζέικ που βρισκόταν πιο πίσω. Μου έκανε νόημα «μας είδε!»

Του χαμογέλασα και συνέχισα να χορεύω.

Είπαμε δυο-τρία τραγούδια χώρα να κοιτάξω την μαμά.

Και τότε το επόμενο τραγούδι ήταν το first kiss.

Ο Μάρκους γύρισε απροειδοποίητα και με άρπαξε από το χέρι.

Με τράβηξε μπροστά στον διάδρομο μπροστά από την σκηνή μαζί του, ενώ τραγουδούσε τα λόγια του.

Ο Μαρτίνους ήρθε μπροστά μαζί μας και αρχίσαμε να τραγουδάμε και οι τρεις μας το ρεφρέν. Ήταν ίσως και η πιο ωραία και μαγευτική στιγμή στην ζωή μου αγαπητό ημερολόγιο!! Έπρεπε να δεις! Εγώ να τραγουδάω με τους Μάρκους και Μαρτίνους και μπροστά μας να απλώνεται μια σκοτεινή θάλασσα με φωτάκια και αντί για τον ήχο των κυμάτων, να ακούγονται όλες οι φωνές, μαζί να τραγουδάνε το τραγούδι....

Μετά ήρθε η σειρά του Μαρτίνους να τραγουδήσει τους στίχους του.

Ο Μάρκους το γλεντούσε. Με έπιασε πάλι από το χέρι και με έκανε στροφή.
Και ξανά στροφή μέχρι που έπεσα στην αγκαλιά του.

Ήρθε πάλι η σειρά του ρεφρέν και ο Μάρκους έφερε το μικρόφωνο κοντά στο στόμα του και άρχισε να τραγουδάει, κοιτάζοντας με στα μάτια και έχοντας με αγκαλιά.

Είχε μείνει μόνο ένας στίχος για το τέλος, και ο Μάρκους κατέβασε το μικρόφωνο πρώτου τελειώσει το τραγούδι. Τον κοίταξα απορημένα, ενώ ο Μαρτίνους που βρισκόταν πιο πέρα, άρχισε να τραγουδάει τον τελευταίο στίχο.

Ο Μάρκους τότε πλησίασε και με φίλησε.

Οι ΜΜερς από κάτω άρχισαν να χειροκροτάνε και να φωνάζουνε.

Ο Μάρκους με άφησε και με αγκάλιασε. Η καλύτερη βραδιά της ζωής μου! Έτσι έλεγα αγαπητό ημερολόγιο.....

Ο Μαρτίνους πετάχτηκε από πίσω και μας αγκάλιασε και τους δυο και οι ΜΜερς από κάτω γέλαγαν.

Ετοιμαστήκαμε για το επόμενο τραγούδι. Εγώ πήγα στην θέση μου τρέχοντας (με χάρη πάντα). Κοίταξα στην θέση της μαμάς. Η μαμά κοιτούσε τον Μάρκους με θαυμασμό αγαπητό ημερολόγιο!

Χαμογέλασα και κοίταξα μπροστά.

Η μουσική ξεκίνησε.

Και τότε αγαπητό ημερολόγιο.......

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, συγγνώμη. Ο Μαρτίνους μου φωνάζει, λέει να ακούσω την νοσοκόμα και να ξεκουραστώ.... Ο Μάρκους δεν έχει ξυπνήσει ακόμη....

Τα λέμε σύντομα πολυαγαπημένο μου ημερολόγιο!!