Epilogue

26.9K 647 59
                                    

Grammatical Error Ahead...

( Someone )

Napapikit ako at napakuyom ng kamao ng marinig ko ang nasasaktan niyang mga sigaw. Ang sigaw niyang naghihirap habang nakaupo at nakakadena.

Humiyaw siya ng napakalakas at kasabay noon ang pagguhit ng isang violet na ilaw sa kanyang dereksyon na galing sa langit.

Ang kadena ay nawala pati ang upuan habang siya ay unti unti tumaas sa ere at nagbago ang suot. Ang kaninang simpleng puting t-shirt at pantalon ay ngayon naging mahabang gown na violet at mayroong hood na kulay violet din ang kanyang glove at korona ay violet din.

Napatingin ako sa langit ng narinig ko ang isang ungol na galing sa napakalaking nilalang at hindi ako nabigo ng makita ko ang isang dragon na kakaiba at kulay violet ang balat at mata.

Umikot ikot ang malaking nilalang sa kanya bago nanatiling tumayo sa kanyang tabi

Yumuko kaming tatlo at sabay sabay na nagsalita.

"Good to see you awake, Master."

Umangat ang aming tingin ng tumapak na sa lupa ang kanyang mga paa. Binigyan niya kami ng malamig na tingin bago tiningnan ang isang isla na nasa ere.

"Zanvier." dinig namin na wika niya sa pangalan ng isla na nakalutang sa kaulapan.

Kita namin ang unti unting pagsilay ng kanyang pamilyar na ngiti sa labi. Iniharap niya ang kanyang sarili sa direksyon ng isla bago unti unting napatingin sa kanyang kamay na meroong nabubuo na kulay violet na kapangyarihan ng marinig namin muli ang kanyang wika.

"It's time."

_

It's been already more than 2000 years since everything happened yet i still remember everything.

I stabbed myself to save everyone from the agony and from their own tragedy.

Ironic isn't? I save them from their own mistake even when they tried to kill me.

But what can i say, i'm a weak hearted person. Looking at them makes me also feel what they felt.

Being someone who is destined to be something unknown never cross my mind even in my last breath.

It's funny to think of being reborn only to be the same again. Tsk! I'm tired of it, but at the same time it's the only way that i can be important.

Knowledge? Nah! I don't have that, but power is what i have that i don't even know whether it's good or bad.

Right now, thinking about the past makes me feel the same again.

It makes me realize that human are the very dangerous creation in this world.

They don't need any weapon to hurt you, their words are enough that it can even kill you.

"What have you done to this world?"

"You're being unfair to everyone!"

"Do you think that by doing this everything will be at peace?!"

"You're pathetic!"

"You don't belong into this world."

Remembering those things makes me wonder. Why did i save them? They can't even save their own selves.

I look outside the window where i can see the outside that has a calming weather before looking at the frame where my picture is, when suddenly my friend enter.

"They're here." i didn't dare to look at him and just nod with my eyes focus on the picture frame.

"Keep an eye on them." i simply ordered which he immediately nodded and leave the room.

I look at the school ground when i saw those familiar faces that i would never forget.

Sigh.

"It's nice too see you again."

Just wait until you see her. You'll meet the person who hold something... unknown.








~~Continuation On Book 2

Book 2 [ Completed ]
The Awakening Of The Unknown

The Mystery In Her [Revising]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon