Ο Κατακτητής της Ψυχολόγου #SBCO20

Επεισόδιο 20

Η ώρα έχει φτάσει και είμαι πιο αγχωμένη από ποτέ. Ελέγχω πάλι τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έχω βαφτεί με φυσικό σχεδόν μεικ απ και έχω βάλει ένα έντονο κόκκινο κραγιόν. Έχω βάλει μάσκαρα και eye liner. Ευτυχώς τα πέτυχα με την βοήθεια της Ελένης την οποία θα την ευχαριστήσω αργότερα.

"Αμάν βρε Ζωή! Έλα τελείωνε θα αργήσουμε!" φωνάζει η Ελένη η οποία είναι έτοιμη να πάει στην δουλειά της και κρατάει τις τσάντες από τα ψώνια της.

Φοράω τα μαύρα ψηλοτάκουνα πέδιλα μου και είμαι έτοιμη! Βγαίνουμε μαζί έξω στην αυλή και κλειδώνω το σπίτι. Όλα είναι μια χαρά! Δεν έχω ξεχάσει ούτε το μάτι της κουζίνας ανοιχτό, ούτε ρούχα στο πλυντήριο, ούτε το θερμοσίφωνα ανοιχτό. Φεύγουμε.

"Λοιπόν Ζωή που λάμπεις σήμερα! Άντε σου εύχομαι να περάσετε καλά! Και μην φοβάσαι τίποτα, αν σου κάνει τίποτα κακό, εγώ είμαι εδώ! Εντάξει;; " με συμβουλεύει

"Άντε καληνύχτα! Πήγαινε στην δουλειά σου κι εσύ! Τα λέμε!" της λέω και πηγαίνει γρήγορα για την δουλειά της. Εγώ ευτυχώς πετυχαίνω ένα ταξί να έρχεται και το σταματάω αμέσως.

"Στο εστιατόριο ' κουτούκι, κουτούκι' παρακαλώ!" λέω στον οδηγό και μπαίνω μέσα.

******

Το ταξί με αφήνει έξω ακριβώς από το Κουτούκι. Από έξω φαίνεται μικρό και είναι γεμάτο από κόσμο. Το βλέπω από τα παράθυρα. Είμαι αγχωμένη, είμαι αγχωμένη, είμαι αγχωμένη!

Μπαίνω μέσα με αποφασιστικότητα και περπατώ αργά, αργά σαν να είμαι κανένα μοντέλο. Όλοι έχουν τα βλέμματα τους στραμμένα επάνω μου και αυτό μου ανεβάζει την αυτοπεποίθησή μου. Νιώθω σαν να είμαι στον χώρο διεξαγωγής των Όσκαρ και περνάω από το κόκκινο χαλί για να πάρω το Όσκαρ μου.

Ανάμεσα στον τόσο κόσμο, που όλα τα τραπέζια είναι γεμάτα, εντοπίζω τον Τζον σε ένα τραπέζι για δύο. Με περιμένει ο γλυκός μου άνθρωπος. Φοράει τα γυαλιά του και είναι αρκετά περιποιημένος. Φοράει ένα μπλε κοστούμι και από μέσα φοράει μαύρο πουκάμισο με άσπρη γραβάτα.

Φτάνω κοντά στο δικό του τραπέζι και τον βλέπω να με κοιτάζει πολύ καλά και μάλλον έχει πάθει ένα μικρό σοκ.

"Δεσποινίς Ζωή Γεωργίου, είστε, είστε εντυπωσιακή!" μου λέει τραυλίζοντας και σηκώνεται και μου φιλάει το χέρι.

"Καλησπέρα κύριε Τζόν, χαίρομαι που σας βλέπω!" του λέω και νιώθω ότι η ατμόσφαιρα ανάμεσα μας δεν είναι και τόσο αμήχανη τελικά.