After My Death Tomorrow (Published Under PSICOM Publishing Inc.)

Episode 38

Bakit ganoon ang buhay?

His voice is weak.

It's signalling a weak hope.

And a heart that's about to give up.

Kung ano pa 'yung gusto mong makuha, 'yon din ang ipagkakait sa'yo? 'Yung tipong gustong gusto mong makuha ang isang bagay pero talagang napakagago ng tadhana kasi hindi niya ito ibibigay sa iyo kahit gaano mo pa ito ka-gusto. Gagawa at gagawa talaga siya ng paraan para hindi mo ito makamit at ang masaklap, 'yung wala kang magawa kundi ang tanggapin na lang ang kagaguhan ng mga nangyayari.

Nagsasawa na ako.

Alam mo 'yung feeling na dahil sa sunod-sunod na kabiguan, wala na akong ibang nararamdaman ngayon kung hindi ang sakit.

Hindi ko ba deserve ang sumaya?

Marco . . .

As I continue to listen to his audio files, I can't help but to turn down the corners of my lips.

Noong matalo ang section namin noong araw na iyon-- as usual, dahil sa akin-- mas lalong lumaki ang galit ng classmates ko sa akin.

Nadapa ako dahil sa injury na natamo ko isang araw bago ang araw na iyon. Hindi ko ito ipinahalata sa mga kaklase ko dahil ayokong pigilan nila ako sa pag-sali sa kumpetisyong makakapagpa-angat muli ng kumpyansa ko sa buhay.

Pero hindi, natalo na naman ako.

Nabigo na naman ako.

There's a long pause before he continues.

It was a long moment of him just breathing as the silence became the major point of my ears.

And then, his voice came. This time, with anger on his tone.

Putangina.

Hindi na ako nakalakad nang ayos matapos noon. Lumala raw ang injury ko sabi noong nurse na tumingin sa paa ko kaya't nahihirapan ako ngayong lumakad.

Dahil sa sunod-sunod na kamalasang naranasan ko noong araw na iyon, nawala ako sa sarili kong katinuan.

Nilapitan ako kanina ni Margot, pero pinalayo ko siya. Sinigawan ko siya. Nag-away kami.

Sa kaniya ko sinisi lahat ng nararanasan ko ngayon. Sinabi kong kung hindi ko siya nakilala. Kung hindi niya ako niyaya noong araw kung saan gumawa ng kirmen ang ama ko, edi sana, sana napigilan ko siyang gawin iyon. Edi sana, buhay pa rin hanggang ngayon si Papa. Edi sana, hindi ko na dinadanas ang nakakapanghinang kalbaryo na sumisira sa pagkatao ko ngayon.

Oo, ang sama ko.

Pero masisisi mo pa ba ako?

Sawang sawa na akong tumanggap ng kabiguan kaya gusto kong sa iba naman ipasa ang sakit. Pero alam ko, hindi talaga tama ang ginawa ko. That was the reason why right after that day, humingi agad ako ng tawad kay Margot. Pero wala na. Sini-seen lang niya ang mga messages ko.

Napalunok ako ng laway.

Hanggang sa makarinig ako ng malungkot ng buntong hininga mula kay Marco.

Siguro, mas okay na rin 'yon. Hindi ko rin naman talaga planong magtagal pa sa mundong ito. Humahanap lang talaga ako ng dahilan para mabuhay pero unti-unti na itong nawawala sa akin kaya't paniguradong ano mang oras ay mawawala na rin ako dito.

I am blinking as I continue lying on my bed. I was staring at the ceiling as I savor the last words of Marco from the parallel universe.

Napakapait nito.