After My Death Tomorrow (Published Under PSICOM Publishing Inc.)

Episode 50

It's Monday evening. Dalawang araw matapos mangyari ang pinakanakakatakot na pangyayari sa buhay ko. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin kayang kalimutan iyon. Ang masalimuot na mga alaala ko noong gabing iyon ay automatic na nag-peplay sa aking utak at hindi ko iyon mapigilan. Para itong sumpa na habang buhay nang guguluhin ang tahimik kong mundo. It seems to be an unending chaos who will be my petrifying nightmare regardless if I'm awake or asleep.

Magmula nang gabing iyon, hindi muna ako pinayagan nina Mama at Papa na makipagkita sa kahit na sino man. Hindi rin nila ako pinayagang gumamit ng cell phone dahil as per the Psychologist, dapat daw ay ilayo ko muna ang sarili ko sa mga makakapagpaalala sa akin sa gabing iyon. Pasok doon ang internet dahil ngayon ay balitang balita na sa buong Cavite ang nangyari sa akin given the fact that our University is the most famous institution in the province. Kung patuloy akong gagamit ng cell phone, maari ko daw ma-encounter na naman ang mga posts na konektado sa iniiwasan kong maalala. Iyon ang dahilan kung bakit napagdesisyunan na lang nilang 'wag na muna akong pagamitin ng cell phone for the meantime.

Pero hindi iyon nagtagal.

Mabuti na lang at ngayong araw ay hinayaan na nila ako.

Mabilis kasi ang naging progress ko. Sabi ng doctor ay mabuti na lang daw at malakas ang mental health ko. Kung hindi daw ay baka naging malala ang natamo kong mental damage dahil sa mga nangyari.

Kahit na ganoon, iniwasan ko pa rin na mag-online. Ngayon ay nagbabrowse na lang ako sa mga messages sa akin ni Marco. Napakarami noon at labis akong napasaya ng mga ito habang patuloy ko itong binabasa.

This is what I called The Marcovence Baignard Razon Effect, he has been always my safe place. Simply seeing his text makes me feel like everything's fine. It's as if I'm always safe whenever I see him and probably no one can ever make me feel that way except him.

Nang matapos na akong magbasa ng mga messages ni Marco ay ibinaling ko naman ang atensyon ko sa mga messages ni Magne. Katulad ni Marco ay napakarami niya ring sinend sa akin na mga salitang makakapagpagaaan ng loob ko.

Pero ang atensyon ko ay nagfocus doon sa kahuli-hulihan niyang text. Nakalagay kasi doon na na-expel na sa University sina Cygny at Lucan with the help of Ma'amshie. Kanina raw ay galit na galit na kinaladkad ni Ma'amshie si Cygny papunta sa President's Office para sabihin ang mga nangyari noong Biyernes ng gabi. Dahil menor de edad pa rin daw si Cygny, hindi inilabas sa publiko ang tunay na dahilan kung bakit siya napaalis ng school.

It somehow made me heave a relieve sigh. Kahit na sobrang sama ng idinulot sa akin ni Cygny, nakakatawang ayoko pa rin na mahusgahan siya ng tao nang dahil sa akin. Naging kaibigan ko pa rin kasi siya kahit na papaano at alam kong may dahilan siya kung bakit niya iyon ginawa. Pero sana lang talaga ay magbago na siya. Kailangan niyang magbago para sa ikagaganda ng sarili niyang buhay.

Nakangiti akong in-off ang cell phone ko at ipinatong iyon sa unan bago tuluyang tumulala sa puting kisame.

Pero wala pang isang minuto ay nagulat na lang ako nang biglang mag-ring ang cell phone ko. Kinuha ko agad iyon at saka binasa ang pangalan ng tumatawag. It's Diyes. Ano kayang kailangan nito?

Agad ko itong sinagot. "Hello, ba--"

Naputol ako sa sasabihin ko nang bigla siyang magsalita. "Margot, you have to know this."

Napakurap ako. Bakit parang hingal na hingal siya? Halatang ngayon ay tumatakbo siya nang mabilis na para bang nagmamadali.

Naguguluhan, nagpatuloy lang ako sa pakikinig sa kanya. "Tinawagan ako ni Nanay Minerva, she said Marco is trying to commit suicide!"

Napaawang ang labi ko.

Kasabay ng biglang panghihina ko.

"W-What?" I was dumbfounded for a moment.