The Promise

Deel 1

Perspectief Intissar kasmi:

Geïrriteerd loop ik de enorme gebouw uit, ik kom net van school en ben echt doodop! als ik de gerinkel van mij telefoon hoor kijk ik gauw wie het is, ''broertjelief'' komt er tevoorschijn gauw neem ik op "wat is er Badr-eddine?" "Zuslief wanneer kom je thuis?" "ik kom nu broertjelief waarom? heb je wat nodig?"nee wil wel wat vragen, ik spreek je thuis wel"

"isgoed ben er over een anderhalf uurtje" zeg ik waarna ik ophang, zuchtend kijk ik op me horloge, half 4 vandaag ben ik vroeg uit gelukkig. Vermoeiend loop ik naar de bushalte waar ik de bus naar het centraal station neem, bij de centraal station aangekomen neem ik de trein naar Rotterdam centraal, laat me me even voorstellen, ik ben Intissar Kasmi 23 jaar oud en studeer Rechten, ik zit op het universiteit in Tilburg maar woon in Rotterdam, van Rotterdam naar Tilburg is 1 uur en 15 minuten reizen nogal lang maar ik heb geen keus, normaal gesproken ga ik altijd met de auto maar mijn auto zit in de garage, me apk is namelijk voorlopen. Ik leef samen met mijn broertje Badr-eddine ik heb geen oudere broers of zussen zover ik weet, mijn ouders? mijn vader is op mijn 6e overleden allah y ramhoe en mijn moeder is net 2jaartjes overleden allah y rahma.

1 uur en 15 minuten later: Als ik op het centraal station ben aangekomen, open ik de poorten met mijn ov-chip kaart ik loop het station uit en loop vermoeiend naar huis, ik ben echt moe ik was al om 6uur de deur uit aangezien ik 8uur begin en het ander half uur reizen is ongeveer + nog 20 minuten voor bus naar het uni. Mijn huis is niet zo ver van het centraal station het zijn kleine 15minuutjes lopen en je bent er al, na de dood van mij moeder allah y rahma had ik samen met mijn broertje besloten om naar een appartementje te verhuizen, ik had het veel te moeilijk mee om in mijn moeders huis te blijven leven, aan elke plek had ik wel een herinnering met haar en dat deed me pijn..

Flasback 1 jaar geleden: 

Zuchtend kom ik thuis waarna ik me jas netjes aan de kapstok hang en me schoenen netjes in de schoenenkast zet ''mama ik ben thuis" schreeuw ik, raar? ze had vandaag vrij en zover ik weet had ze geen afspraak, zuchtend loop ik de woonkamer in waar ik mijn moeder liggend op de grond zie, met grote ogen kijk ik naar het plaatje, ik wist niet wat hier zo juist gebeurde, ik veroerde me geen vin, algauw realiseerde ik me dat mijn moeder daar op de grond lag, huilend hurkte ik me naar haar toe ''mama ino word wakker! mama word wakker! mama word wakker ik heb je nodig mama! je kunt me niet verlaten mama! wie gaat voor mij zorgen? wie gaat voor badr-eddine zorgen?!" huil ik, paniekerige bel ik de ambuance die na een minuut of 3 ariveerde 

in het ziekenhuis: ''hoe gaat het met haar'' vroeg ik bang, bang voor het slechte, bang dat ik zou te horen krijgen wat ik niet wilde te horen krijgen ''mevrouw Kasmi is wakker maar het gaat niet zo goed, ze had een hartaanval, ze moet rustig aan doen want een 2e hartaanval kan mevrouw niet aan'' opgelucht knikte ik ik dankte allah swt dat mijn moeder nog leefde en ons niet had verlaten. Maar ik moest niet te vroeg juichen algauw hoorde ik wat luide gepiep van uit mijn moeders kamer komen waarna de dokters gauw de kamer inrennen, bang ren ik ze achterna waar ik mijn moeder op haar sterfbed trefte, lijkbleek en levenloos.

Einde Flashback

Ik herinner me het nog als de dag van vandaag ''benthi zorg goed voor je broertje en maak mijn werk af'' waren haar laatste worden.

De tranen rollen over mijn wang heen als ik aan die dag denk, als ik de luide remmen hoor van een auto word ik uit mijn diepe gedachtes gehaald uit schrok viel ik op de grond, pijnlijk kijk ik naar mijn been die sowieso onder de schrammetjes zit, algauw kwam er iemand voor me hurken ''mevrouw gaat het?" vroeg er een zware manelijke stem waarna hij zijn hand op mijn schouder legte, pijnlijk kijk ik omhoog om te kijken wie het was, het was een jonge man rond de 28/30 met een mooi gescheerde baardje, mooie volle lippen, aan zijn kleding was te zien dat hij een zakenman was verder kon ik niks zien aangezien hij een zonnebril op had. Pijnlijk raap ik mijn telefoon en tas op die waren gevallen ''het gaat'' ''ik had je niet gezien sorry, had je bijna aangereden'' verontschuldigd hij zich ''geen probleem, het was mijn schuld'' zeg ik waarna ik opsta, hinkelend loop ik weg ''je hinkeld, als je wilt kan ik je naar het ziekenhuis brengen'' geïrriteerd draai ik me om ''hoeft niet, bedankt'' bedank ik hem zo beleefd mogelijk waarna ik weg loop. 

Zuchtend open ik de deur waarna ik mijn jas netjes ophang en mijn schoenen netjes in de schoenenkast zet ''Badr-eddine!" schreeuw ik ''ja!" schreeuwt hij terug hij is dus duidelijk boven in zijn kamer, je zal denken huh je woont toch in een appartement? ja maar het is een nieuwbouw het heeft een beneden etage en boven, als je de deur inloopt heb je een grote gang met links een deur die uitkomt op een enorme woonkamer met daarin een glazenraam met uitzicht op een riviertje/zee met een prachtige foltijn in het midden een deurtje voor de balkon en rechts heb je nog een deur die lijd tot een kamer waar ik een ''chil'' kamer van heb gemaakt, er zitten 2 enorme zitzakken in de kamer en een televisie. In de woonkamer heb je een kleine trapje van 4 treden's die lijd tot de keuken daarnast zit er nog een kleine kamertje en daar zit de wasmachine en droger. dan heb je nog een trap naar boven en daar zit mijn kamer, Badr-eddine's kamer een logeerkamer en nog een best grote badkamer met een enorme wasbak, bad en douche.

Zuchtend plof ik op de bank ''Badr!" schreeuw ik ''JA!'' ''kom is!" algauw hoor ik hem van de trap afrennen, Badr-eddine is 17jaar oud mijn moeder was nog zwanger van hem toen mijn vader overleed dus hij heeft onze vader niet gekend, wij hebben verder geen famillie, ik heb wel een oom Jamal maar die woont in belgie hij is ondertussen al getrouwd en heeft 2 kinderen, Youssef (15) en Muad de jongste is (3) Jamal is de broer van mijn moeder, verder heb ik geen famillie, mij moeder wou het nooit over haar famillie hebben, ik heb nooit begrepen waarom maar heb haar keuze altijd gerespecteerd ze vertelde me altijd ''als allah swt denkt dat het nodig is dat jij het weet dan zal de tijd komen benthi'' mijn moeder was een jonge getrouwde vrouw ze was pas 41, nog vrij jong. Mij moeder stuurde zelf ook rechten ze was een advocaat ze hield ervan om mensen te helpen. Kort voor haar dood vertelde ze me dat ik haar werk zal moeten afmaken dat was haar droom.. en ik heb het haar beloofd. ''Hallo praat dan'' zegt mijn broertje Badr-eddine ''oh sorry'' zeg ik als ik weer tot mijn trans kom ''mohim wat wou je me vertellen?" vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw doelend over het telefoontje van net.

1265 woorden eerste deeltje wat vinden jullie ervan?