The Promise

Deel 15

"intissar nee!" is het laatste wat ik hoor nadat ik alles zwart zie en wegval.
_______________________________________

Perspectief Sabih Lahyouni:

Geschrokken kijk ik naar hoe Kasmi in mij handen valt nadat ze 2 keer is beschoten, met grote ogen kijk ik haar aan, als ik haar zie weg vallen kom ik weer terug naar de realiteit "Intissar nee!" "Intissar nee open je ogen!" begin ik paniekerig te schreeuwen "Intissar!!" met glazige ogen kijk ik naar de man die kasmi zojuist heeft geschoten als hij het opeens op rennen zet kijk ik woedend naar mijn broertje Hamza. "Hamza, vind hem!!" Sis ik, zonder wat te zeggen rent hij achter hem aan "vind hem!!" Schreeuw ik woedend.

Algauw verzamelen wat mensen- van het restaurant- zich om ons heen, geschrokken, angstig verbaasd, medelijden. Al die blikken..

Hoe ik me nu voel? Ik weet het niet, ik weet het niet, schuldig dat sowieso. "Bel een ambulance, bel een ambulance!" Schreeuw ik paniekerig, met ingehouden tranen ga ik met mijn duim oven Intissar de gezicht "intissar!"

19:30 :

Ondertussen zijn we al wat minuten verder, die tering ambulance komt zoals altijd nooit op tijd. Nadat die eindelijk was gekomen ben ik gelijk meegegaan in de ambulance "schotwond, verwond door 2 kogels. Allebei in haar maag, er is spoedelijk een operatie nodig dus. Mevrouw heeft een enorme lage bloeddruk" hoor ik de ambulance-zuster aan de telefoon, geschrokken kijk ik van de zuster naar intissar. "Alstublieft meneer u telefoon gaat af" zegt ze als ze heeft opgehangen, als ik naar de telefoon kijk zie ik dat het niet van mij is maar van intissar 'broertjelief' komt er op de beeldscherm tevoorschijn, met grote ogen kijk ik van haar telefoon naar haar, wat moet ik nu zeggen? Als hij opeens ophangt kijk ik opgelucht voor me uit, als mijn telefoon opeens afgaat neem ik snel op "hamza!" "ik kon hem niet pakken broer, hoe gaat het met intissar?" "het komt goed met haar we zijn onderweg naar het ziekenhuis" "saff ik kom" "nee niet komen, blijf daar en regel daar alles, deze ongeluk mag niet naar buiten komen begrepen?!" Sis ik waarna ik ophang.

Als we bij het ziekenhuis aankomen loop ik tot de operatie kamer mee, als we bij de operatie aankomen heb ik helaas geen toegang meer en voor ik het weet verdwijnt ze voor mijn zicht "Tering zooi!" begin ik te schreeuwen "Tering zooi!!!" "broer rustig" hoor ik Nour-dinne die net aankomt rennen "rustig, kom even naar buiten frisse lucht pakken"

Perspectief Ameerah:

Terwijl de tranen over mij wang rollen kijk ik voor me uit, "hoe bedoel je ze is geschoten door wie Hamza door wie?!" Schreeuw ik woedend "ik weet niet ik ben achter hem aangerend maar kon hem niet pakken" "en wat deed zei daar dan hé? Wat deed zei daar?! Wat hebben jullie met haar gedaan?!!" Schreeuw ik woedend "is dat waar jij je nu druk om maakt? Ga naar het ziekenhuis!" Woedend hang ik op waarna ik me tasje pak en naar beneden loop. Oh my allah laat er niks mis gaan.

Intissar heeft al zoveel meegemaakt, zoveel ups en downs, na de dood van haar ouders stond ze er helemaal alleen voor geen zus, geen broer geen oom geen neef geen tante niks, ze moest als jonge dame al voor haar kleine broertje Badr-eddine zorgen en dat zonder inkomen, zonder enige ervaringen zonder famillie, kortom ze had niks, het enigste doel die ze voor haar ogen had was haar kleine broertje en the promise.

Perspectief Sabih Lahyouni:

Schuldgevoel, angst, verdriet, woede dat is wat ik voel. Waarom weet ik niet, misschien omdat het ook mijn schuld is? Misschien omdat ze mijn verantwoordelijkheid is? Misschien omdat als mijn broertje haar niet had gebeld dit nooit zal gebeuren?

Geschrokken kijk ik op als de chirurg uit de operatie kamer komt "wat is de toestand?" vraag ik meteen "eigenlijk is ze op een wonderbaarlijke manier gered, ze had 2 kogels in haar maag maar de wonder was dat ze niet helemaal in haar maag is gegaan, ik weet niet hoe dit is gebeurd maar het is een wonder" geschrokken kijk ik hem aan waarna ik hem glimlachend aankijk "dank u wel" "geen probleem dit is mijn werk, nog beterschap gewenst "dank u wel" glimlachend loopt hij weg waarna er een verpleegster komt "de patiënt haar spullen" zegt ze waarna ze me een plastic zakje met spullen geeft "we brengen haar zometeen naar haar kamer" ik knik en dan loopt ze weg.

-

Als Kasmi eindelijk naar haar kamer is gebracht loop ik gelijk naar haar kamer, daar zit ze dan zo onschuldig.. de schuldgevoel word als maar groter.

Met al de moed die ik zojuist heb verzameld doe ik de deur achter me dicht en loop ik naar haar ziekenhuis-bed "intissar?" algauw opent ze haar ogen als ik haar met een pijnlijke blik zie kijken hurk ik me voor haar "gaat het?" algauw begint ze te hoesten "w-water" zonder wat te zeggen pak ik het flesje water die op haar nachtkastje lag en schenk ik het in een glaasje en geef het haar aan, als ik merk dat ze het niet aanneemt kom ik pas terug naar de relateit.

Sabih aghyour(ezel) ze kan nauwelijks praten en jij denkt dat ze rechtop kan zitten en zelf water kan drinken? Zonder wat te zeggen zet ik me hand onder haar hoofd als steun en breng ik het glaasje water richting haar mond, als ze een teken geeft dat ze genoeg heeft help ik haar weer met liggen en leg ik het glaasje water op de nachtkastje, hevig begint ze te hoesten waarna ze mij met een blik die ik niet kan plaatsen aankijkt. "w-weg!" niet begrijpend kijk ik haar "sorry?" "ik zei wegwezen!" sist ze opeens, geschrokken kijk ik haar aan waarna ik achteruit deins "wegwezen!" zonder wat te zeggen loop ik naar de deur en barst ze opeens uit tranen "wegwezen" met gemengde gevoelens loop ik haar ziekenhuis kamer uit.

"En hoe gaat het met haar?" vraagt Nour-dinne "goed, heel goed zelfs ze heeft me eruit geschopt" "dat is goed nieuws" lachend kijk ik hem aan, of ik het Kasmi kwalijk neem? Totaal niet, ik had namelijk precies het zelfde gedaan.

"Ik bel even Houda dat ze moet komen en dan gaan we ja?" zeg ik tegen Nour-dinne hij knikt, houda is onze huishoudster, ik zie haar eerlijk gezegd meer als moeder figuur dan mijn moeder zelf maar laten we het daar niet over hebben.

"Selam ahlaikom gtiti, kan je naar het ziekenhuis komen, ik wil dat je op iemand let, Nour-dinne stuurt jou zo het adres, en oja niks zeggen thuis" "isgoed wheldi ik kom nu meteen" "Shoukran gtiti" zeg ik waarna ik ophang "Nour-dinne ik wil weten wie dit heeft geflikt! We hebben iemand boos gemaakt maar wie?" "Sabih je weet toch dat alles sinds die avond is begonnen" "ik weet het broer, maar als het nodig is gaan we zelfs terug naar die avond" hij knikt.

-

Perspectief Houssain El Yacoubi:

" vuur is net een vlam, een vlam is in de ogen van een man te zien wanneer zijn geliefde word aangeraakt, deze vlam raakt jou diep in jou hart zonder dat jij het door hebt, het is hopeloos om niks te doen en te wachten, wachten voelt net als een vlam vuur, je denkt dat je je geliefde nooit meer zult zien je denkt dat je je geliefde hebt verloren, verliezen is ook net een vlam, een vlam vuur betekend niet pijn het betekend je vertouwen en hoop verliezen"

dames, dames toch geen paniek natuurlijk komt er geen nieuwe hoofdrol, intissar blijft gewoon in deze boek en gaat nog heel wat meemaken ;)

Wat vinden jullie? Heeft Intissar el Kasmi gelijk? Waarom stuurde ze Sabih lahyouni weg? Waarom deed het Sabih Lahyouni zoveel pijn? Wat gaat Sabih nu doen? Wie schoot er? Wat bedoeld gerri Housain? Zoveel vragen....

Nog bedankt voor de 1k stemmen lieverds

* bij de 50 stemmen ga ik verder!

1350 woorden.