Bloodwolf

Deel 15

Een nieuwe dag is aangebroken. Ik voel mezelf alweer een heel stuk kalmer en zelfverzekerder dan gisteren. Mijn positieve mindset heeft mij daar erg bij geholpen, evenals Jack's nabijheid. Ik voel me een stuk veiliger bij hem inmiddels. Deels omdat hij de Alpha is, maar ook omdat hij heeft laten zien dat hij echt wil veranderen voor mij. Dat waardeer ik echt enorm.

Ik stond die ochtend echter wel te piekeren over de geplande aanval van Alpha Daniël. Het wekte toch wel dergelijk zorgen bij mij op. Moest ik Jack anders geen hint geven? Nee. Hij vergeeft het me nooit meer als hij wist dat ik het had geweten. Gelukkig had ik niet lang de tijd om erover te piekeren.

'Jack, de Black Silverpack is hier!' Riep Danny toen hij de keuken in kwam stormen.

'Wat?!' Riep hij verbaasd uit.

Daarna ging zijn verbaasdheid over in woede. Pure woede. Zijn ademhaling ging met de seconde gejaagder. Hij bonkte keihard met zijn vuist op tafel. Ik trok hem snel in een omhelzing om het te kalmeren met de tintelingen. Het bleek gelukkig te helpen.

'We kunnen ze wel aan.' Glimlachte ik zachtjes.

Hij pompte zijn longen nog eenmaal woedend vol met lucht en blies het toen gekalmeerd uit. Daarna stond hij op van de tafel en knikte hij.

'Dit pack kunnen we makkelijk aan.' Grijnsde hij. 'En jij moet dicht bij mij blijven. Ik wil je niet kwijtraken.'

Ik smolt een beetje bij het horen van die woorden. Ik moest mij echter snel weer herpakken. Ik stond op van de tafel en liep vlug achter Jack aan. We pakten de trap die naar beneden ging, naar de vertrekken van de wachters en de soldaten.

'Alpha Daniël heeft de aanval ingezet. Laat jullie mates hier, behalve Fall. Die heb ik nodig omdat ze de Gamma is van jullie Luna.' Riep Jack op bevelende toon.

Fall kwam geschrokken aan rennen en ging naast mij staan. Meestal bleef zij ook in de vertrekken, maar nu moest ook zij meevechten. Ik begreep haar spanning wel, en om eerlijk te zijn had ik dat ook. Ik gaf haar een klein stompje met mijn elleboog.

'Maak je niet druk. Blijf dicht bij mij en er zal je niks gebeuren.' Fluisterde ik. Ze glimlachte zwakjes.

We liepen met een enorme legermacht naar buiten en gingen in wolvenvorm in een vechtpositie staan. Jack en ik voor. Haley, Danny, Fall en Collin achter ons en daarachter alle soldaten en wachters. Ik viel natuurlijk enorm op met mijn bloedrode vacht, en dat was in dit geval alles behalve gunstig. Ik voelde dat iedereen me aan staarde. Ook Alpha Daniël keek mij ouderzoekend aan met zijn kleine wolvenogen. Zijn ogen werden glazig, wat betekende dat hij aan het mindlinken was. En het vreemde hiervan was dat alle ogen van zijn roedel glazig werden. Ik slikte.

Alpha Daniël begon te huilen, waarna Jack hetzelfde deed. Toen brak de hell los. Alle wolven hadden het op 1 persoon gemunt. Mij. Ze kwamen met een enorme groep op mij af stormen. Jack ging beschermend voor mij staan. Daarna volgden er vliegensvlug soldaten die ook om hij heen kwamen staan. Ze hadden inmiddels wel door dat ze 1 specefiek doel hadden.

Gebruik je paarse ogen. Hoorde ik Anna zeggen.

Ik was bijna vergeten dat ik krachten had! Ik sloot mijn ogen en liet ze paars kleuren. Toen ik ze open deed leek het alsof er niks was veranderd. Afgezien van het feit dat niemand in mijn schild kon komen behalve Jack, die al dichtbij genoeg stond om ook een graatje mee te pikken van mijn zelfgebouwde bescherming.

Mijn schild duwde alle wolven aan de kant naarmate ik het groter liet worden. Zo hadden Jack en ik meer ruimte en konden we alles goed bekijken.

Vergeet niet welk persoon je eigenlijk moet hebben. Hoorde ik Anna zeggen.

Dat was waar ook. Ik was Alpha Daniël compleet vergeten! Ik keek vlug rond en zag hem grijnzend in zijn mensenvorm tegen een boom in het bos aan leunen. Ik keek vlug naar Jack, die inmiddels zag dat ik naar Alpha Daniël keek. Hij gromde een keer waarschuwend. Ik luisterde er echter niet naar.

Ik liet het schild verdwijnen. Daarna haalde ik een keer diep adem en liet een oorverdovende brul uit mijn stembanden horen. Ik hoorde bijna iedereen piepen van het harde geluid. Een moment lang deed iedereen niets. Daarna zagen ze mij weer als doel. Dat liet ik echter niet gebeuren. Het voelde als een déjà vu. Dit was hetzelfde beeld als toen Jack mijn pack kwam aanvallen. Nu is het dus andersom.

Ik knijp mijn ogen stijf dicht en concentreer mij vol op een beeld waarin alles in tijd bevriest. Ik open langzaam mijn ogen weer. De ijzigheid waarmee ik dat doe laat alles en iedereen bevriezen. Ik trippel langzaam en op mijn hoede naar Alpha Daniël, die mij verbazingwekkend genoeg nog steeds grijnzend aan stond te kijken. Er was hier iets mis, iets heel goed mis.

Toen ik vlak voor hem stond pakt hij me opeens ruw vast. Toen ik beter keek zag ik dat hij een zilveren mes achter zijn rug hield. Ik piepte angstig toen ik de glans van het zilveren blad zag. Hij kon me alleen nog grijnzender aankijken.

'Ik weet dat als ik je gevangen zou nemen, je toch nooit voor mij zou gaan werken. Daarom dacht ik; ach ja, dan kan ik net zo goed de enige levende bloedwolf in de geschiedenis vermoorden, niet waar?' Grijnsde hij speels.

Ik kneep mijn ogen stijf dicht en liet ze rood kleuren. Bloedrood dit keer. Ik wilde niks anders dan hem dood hebben. Ik weet dat als ik nu mijn ogen zou openen iedereen weer uit zijn of haar bevroren houding zal ontdooien. Dat is nu echter niet van belang.

Net toen ik mijn ogen open deed voelde ik een helse pijn in mijn buik. Ik transformeerde terug naar mijn mensenvorm. Terwijl ik dat deed voelde ik hoe Alpha Daniël slap op de grond zakte. Ik kon het alleen uitschreeuwen en huilen van de pijn. Er kwamen langzaam zwarte vlekken in mijn beeld. Ik kon er nog net moeizaam iets uitbrengen.

'Niemand...dood...de......laatste........bloedwolf.'