Bloodwolf

Deel 27

Die middag stond ik samen met Jack voor de ingang van het plaatselijke packziekenhuis. Vanuit de ramen zag je allemaal dokters en verpleegkundigen door elkaar heen rennen met allerlei medische apparatuur. Ik had het aardig met hen te doen.

Ik stapte op de eerste de beste verpleegkundige af. Ze keek mij gefrustreerd aan. Bijna boos.

'Wat wil je? Ik ben druk bezig.' Snauwde ze.

'Zo praat jij niet tegen je Luna.' Gromde Jack van achter mij.

De verpleegster kromp ineen van schrik en verbaasdheid. Hoe kon ze niet weten dat ik de Luna was? Ik droeg Jack's mark toch? Toch?

'Maar-maar ik dacht dat de Luna uw mark al had.' Piepte ze.

Ik voelde mijn hart stilstaan. Natuurlijk had ik die mark niet meer. Daniël had erin gebeten, vervolgens had Dimitri mij gezoend en daarna had ik Dimitri geholpen en hem een kus op zijn wang gegeven. Hoe kon ik zo stom zijn?!

'Wat is er?' Vroeg Jack bezorgd. Hij had natuurlijk mijn verstijfde houding opgemerkt.

'Niks. Breng me alsjeblieft naar een aantal mensen met erge verwondingen. Ik kan helpen.' Zei ik vlug om een ander onderwerp aan te snijden.

Ik liep achter de verpleegkundige aan naar het achterste gedeelte van het blok. Daar lagen de mensen met ernstige verwondingen. Ze deed de deur van het eerste kamertje voor mij open. Ik keek geschokt naar degene die daar lag. Het was Haley! Naast haar zat Danny  op een krukje. Hij hield haar hand stevig vast. In zijn ogen zag ik een kleine hoeveelheid tranen.

Hij keek met een ruk op toen de deur open werd gedaan. Nu pas zag ik echt hoe slecht hij er eigenlijk uit zag. Grote paarse kringen tekenden onder zijn ogen, die vol met tranen stonden. Zijn blik werd in een oogopslag vijandelijk. Hij stond met een ruk op en probeerde mij aan te vallen.

'Dit is jouw schuld! Dit is jouw schuld!' Riep hij uit.

'Ja dit is mijn schuld.' Snauwde ik. 'Maar ik kan je nu een keuze geven. Of ik laat dit aan de verpleegkundigen over met de kans dat ze het niet gaat redden, of ik doe dit met de garantie dat ze het zeker wel gaat redden.'

Hij liep geïrriteerd terug naar het krukje.

'Ga je gang.'

Ik liep naar Haley toe. Ik schrok enorm. Ze had een diepe snijwond in haar hoofd. Een enorm diepe. Daar had sowieso een mes in gestoken. En ik kon al raden wie dat had gedaan. Ik legde mijn hand voorzichtig op de wond. Ik voelde alweer een klein beetje van mijn energie verbruiken. Maar ik moest de mensen helpen bij wie ik dit had veroorzaakt.

Ik haalde mijn hand van haar hoofd. Er was geen schrammetje of litteken meer te zien. Danny keek me ongelovig aan. Ik liep terug naar de deur.

'Tot zo in het packhuis.' Grijnsde ik. Ik knipte in mijn vingers.

Het leek bijna toeval. Haley sprong op van haar bed en ging rechtop zitten. Dat was het moment waarop ik de deur achter mij sloot. Ik kon alleen maar zuchtend mijn hoofd schudden.

De verpleegster leidde mij verbaasd naar het volgende kamertje. En zo ging het nog een tijdje door. Maar niet zonder tegenslagen. Ik ben al een keer geraakt in mijn buik en een keer op mijn hoofd, terwijl mijn energiepercentage steeds verder achteruit gaat.

Toen we bij het op een na laatste kamertje waren geweest, vond ik het genoeg.

'Het spijt me, maar ik heb geen energie meer over om nog meer mensen te helpen.' Fluisterde ik bijna.

'Dat begrijp ik Luna. U heeft hard uw best gedaan. We kunnen ons nu richten op de mensen die nog wel iets mankeren. U wordt hartelijk bedankt namens het hele ziekenhuis personeel.' Zei ze beleefd.