Bloodwolf

Deel 25

Ik heb dagenlang lopen piekeren over de hele ravage die ik had veroorzaakt. De koning had mij als held onthaald, maar ik kon er niet van genieten. Het schuldgevoel bleef me achtervolgen tot diep in de nacht, totdat ik besloot dat het klaar was. Ik moest echt terug naar mijn eigen pack.

'Morgan!' Riep ik vanuit mijn kamer. Een seconde later vloog de deur open.

'Ja?' Vroeg ze.

'Ik heb besloten om voor een aantal dagen terug naar mijn pack te gaan. Bij dezen wilde ik je alvast gedag zeggen.' Glimlachte ik.

'Verstandige keuze meid. Kom je wel snel weer een bezoekje brengen? Of logeren?' Vroeg ze hoopvol.

'Ik zal altijd tijd vrijmaken voor jullie.'

Ik ging staan en trok haar in een stevige omhelzing. Mijn koffer hoefde ik gelukkig niet te pakken. Ik had in het pack spullen liggen en hier ook.

'Zou je Dimitri, Hades en Persephone ook gedag willen zeggen voor mij?' Vroeg ik.

'Natuurlijk. Goede reis!'

Ik stromde mijn kamer uit naar buiten. Daar veranderde ik naar mijn wolvenvorm en ging ik via het grote gat in de muur het bos in. Het voelde heerlijk om weer terug te zijn in het bos. Alle geuren, de kleuren, het uitzicht. Ik had het gemist.

Gelukkig was wat voor de vampieren een uur vliegen was een halfuur rennen voor een wolf. Ik moest eerst wel een ander pack omzeilen via de rand, dat kostte me helaas wel wat extra tijd. Na een tijdje zag ik de grenzen van het Blood wolfspack. Het voelde enigszins fijn om weer terug te zijn. Maar helaas kon weer niks gaan zoals gepland.

Omdat ik niet keek waar ik liep knalde ik hard tegen een andere wolf op. Ik viel een aantal meter achteruit en kwam op mijn rug terecht. Ik veranderde vlug terug naar mijn mensenvorm om te kijken of het wel met de andere wolf ging.

'Sorry. Ik lette niet goed op.' Verontschuldigde ik mezelf.

Toen pas zag ik tegen wie ik op was gebotst. En dat was niemand minder dan Jack. Hij veranderde terug naar zijn mensenvorm en keek mij ongelovig aan.

'Waarom ben je hier? Ik dscht dat je niet terug wilde.' Zei ik verward.

'Dat heb ik nooit gezegd. Ik heb alleen gezegd dat ik niet mee zou komen als beide rijken geen vrede zouden tekenen. Ik heb niks gezegd over willen.' Verbeterde ik hem.

Hij ging vlug staan en bekeek mij wantrouwend. Natuurlijk snapte ik het dat hij me niet vertrouwde. Ik had in zijn ogen samengewerkt met de vijand. In mijn ogen was er geen badguy of goodguy. Dat begreep iedereen inmiddels al.

'Wat kom je hier eigenlijk doen?' Vroeg Jack.

'Aardappels schillen.' Antwoorde ik sarcastisch. 'Wat denk je dat ik kom doen?'

'Ons misschien aanvallen. Je weet het maar nooit als er een onbetrouwbare wolf tussen de vampieren leeft.' Snauwde hij.

Dat kwetste mij. Ik ben nooit onbetrouwbaar geweest. Ik heb proberen te doen wat ik moest doen. Helaas is dat mislukt, maar dat maakt van mij toch geen slecht persoon?

'Fijn om te weten hoe je over mij denkt. Dit bedoelde ik dus met het gezien worden als een gevaar voor de wolven. Begrijp je nu eindelijk waar ik het over had?' Beet ik hem toe. Hij had er niks tegenin te brengen. Hij was compleet stil.

'Dus, gaan we nog iets zeggen of mag ik mezelf weer dagenlang opsluiten in mijn kamer om mezelf schuldig te gaan voelen voor wat ik aangericht heb?' Snauwde ik.

'Wat jij wilt.' Siste hij.

'Nee, niks "wat jij wilt". Ik wil weten of ik hier nog welkom ben of niet. Beter ga je duidelijk antwoorden voordat ik echt kwaad word. En je weet wat er de vorige keer gebeurde.' Waarschuwde ik.

'Je bent wel echt bazig geworden zeg. Bijna net zo erg als die bloedzuigers zelf.' Snauwde hij.

Dat was de druppel die de dam liet overstromen. Ik sloeg hem keihard met mijn platte hand in zijn gezicht. Alles om me heen werd wazig. Ik was de controle over mezelf weer aan het verliezen. De grond onder mijn voeten begon langzaam te beven.

'Stop alsjeblieft!' Schreeuwde Jack.

Maar ik kon niet stoppen. Ik raakte compleet verward en woedend. Ik had niet eens door wat er zich nog om mij heen afspeelde. De grond begon harder te beven.

Ava, stop dit alsjeblieft kindje. Het zal niks helpen. Hoorde ik oma op een geruststellende toon zeggen.

Het was wel waar. Het zou niks helpen. Ik haalde diep adem en blies het langzaam weer uit. In de hoop mezelf te kunnen kalmeren. Gelukkig werkte het. Ik sloot mijn ogen voor een moment en deed ze toen weer open. Ik keek Jack strak aan.

'De vampieren zouden nooit de packs aanvallen. Ze zijn niet onbetrouwbaar of gemeen. Dat zijn jullie. Ik ben een gevaar voor jullie en jullie voor mij. Wij zijn geen mensen die bij elkaar horen te zijn. Het spijt me, maar ik kan niks anders dan mijn mateband opgeven.' Zei ik trillend.

Nu kreeg ik wel zijn volledige aandacht. Hij keek mij aan met een blik die vroeg of ik een grap maakte. Maar dat maakte ik niet. Ik was bloedserieus. Ik wist dat dit niet verder kon gaan met zoveel discussies en ruzies, stiltes en ongemakkelijkheden, onbetrouwbaarheden en wantrouwen.

'Je maakt een grap toch?' Vroeg hij aarzelend. Ik schudde mijn hoofd.

'Nee. Jij kan mij blijkbaar niet als een normale mate zien, en om eerlijk te zijn herken ik jou ook niet meer terug. Mates horen geen wantrouwen voor elkaar te hebben. Of ruzies. Of teveel meningsverschillen.'

'M-maar' Begon hij hakkelend. 'Begrijp je dan niet dat ik niet zonder je kan? De dagen nadat je verdwenen was heb ik amper geslapen of relaxed aan kunnen doen. Mijn hoofd zat alleen bij jou terughalen. Ik kan en wil echt niet zonder je verder.'

'Moest je daar dan echt 4 packs voor inschakelen? Dat zou je niet doen als het alleen was om mij terug te halen. En als je me echt terug zou willen hebben zou je vrede gesloten hebben met de vampieren.'

De tranen kwamen nu alweer bij mij omhoog. Ik wist niet waarom, ik wist niet wat, maar ze stroomden voor de zoveelste keer over mijn wangen. Ik zag de pijn in Jack's gezicht.

'Ik ben vandaag speciala terug gekomen om te kijken hoe het met jullie ging. Of jullie kon helpen, maar dat hoeft voor mij niet meer. Ik wil geen leven dat op een geschreven verhaal met allemaal drama erin lijkt. Ik ben gelukkig met de vampieren en dat was ik ook met jou, maar nu is het klaar. Dit is vaarwel.'

Ik veranderde naar mijn wolvenvorm en sprintte weer terug naar waar ik vandaan kwam. Ik wilde hier weg. En zo snel mogelijk. Maar zelfs dat werd mij niet gegund.

Jack achtervolgde mij en sprong vol op me. Ik klapte voorover en landde met een harde dreun op de grond. Ik piepte een keer pijnlijk en draaide mij met een ruk om. Jack veranderde terug naar zijn mensenvorm en hield mij stevig in een houdgreep.

'Verander' Beval hij, nog verrassend vriendelijk.

Ik wist eerst niet of ik wel moest doen wat hij vroeg. Ik wist ook niet of hij hier wel goede bedoelingen mee had. Ik zag wel een glanzige, gouden gloed in zijn ogen. Dezelfde glans die hij had toen we elkaar voor het eerst zagen. Dus deed ik wat hij vroeg. Ik veranderde terug naar mijn wolvenvorm.

Hij drukte meteen zijn lippen op de mijne. En gek genoeg voelde het niet verkeerd. Integendeel. Ik ging er gewoon in mee. Ik bevrijdde mijn armen uit zijn greep en gooide die om zijn nek.

Een paar seconden later haalde hij zijn lippen van de mijne en haalde hij diep adem. Ook ik moest even op adem komen. Daarna staarden we elkaar eindeloos lang aan.

'Kunnen we opnieuw beginnen?' Vroeg Jack aarzelend na een lange stilte.

'We beginnen helemaal opnieuw.'

A/N
Hallo aardbewoners die mijn boek lezen. Ja ik ben gestoord om meteen 2 delen achter elkaar te uploaden maar dat krijg je ervan.

Bedankt voor het lezen!❤🌹