Bloodwolf

Deel 17

Ik opende langzaam mijn ogen. Ik zag een wit plafond met een grote, felle lamp. Alleen niet zo fel als het licht waarmee de hemel wordt verlicht. Ik voelde een warme hand langzaam over mijn wang strijken. Aan de tintelingen te voelen was het Jack. Die tintelingen had ik gemist. Ze voelden zo veilig en vertrouwd.

Ik draaide mijn hoofd langzaam naar hem toe, met mijn ogen slaperig open. Daar schrok hij zo te zien van. Maar niet in slechte zin. Integendeel. Er stonden bijna tranen van geluk in zijn ogen.  Ik glimlachte zwakjes. Ik kromp ineen van een pijnlijke steek die heftig in mijn buik stak. Ik kreunde zachtjes.

Ik zag en hoorde Jack iets roepen naar de doktoren. Wat hij riep kon ik niet opvangen. Daar was ik nog te zwak voor. Ik deed mijn igen langzaam weer dicht, in de hoop om wat energie te krijgen. En het werkte. Ik hoorde nu wel wat ze allemaal zeiden.

'Alsjeblieft.' Smeekte Jack bijna. 'Ga niet weg, alsjeblieft.'

Ik schudde zwakjes mijn hoofd. Ik kon zijn reactie niet zien vanwege mijn gesloten ogen. Ik hoorde een drietal aan voetstappen mij in een rap tempo naderen. Ik voelde hoe er een extra slangetje mijn huid in gedrukt werd. Al vond ik bij mijn eerste oogopslag dat er niet eens zoveel slangetjes waren. Alleen eigenlijk voor extra zuurstof, kunstmatige voeding en voor het meten van mijn hartslag.

Ik voelde hoe ik aansterkte toen het slangtje mijn huid in ging. Ik deed mijn ogen weer terug open en keek Jack recht in zijn gezicht aan. Ik glimlachte alweer zwakjes. Daarna ging ik weer recht liggen en deed mijn ogen terug dicht, om het slangetje goed zijn werk te laten doen.

Een paar uur later kon ik weer rechtop op mijn bed zitten. Ik had nog altijd niet gepraat. Jack moest in opdracht van de doktoren de kamer een uurtje verlaten. Het zag er verschrikkelijk grappig uit. Jack begon te protesteren en zo deden de dokters hetzelfde. Uiteindelijk hebben ze Jack de kamer uit moeten slepen.

Mijn herstel ging best snel. Ik mocht dan wel een bloedwolf zijn en daardoor snel helen, maar een zilveren mes was een ander verhaal.

Een van de dokters kwam het kamertje in lopen.

'U heelt verrassend snel, Luna. Vanwege het snelle herstel mag u zometeen alweer terug naar het packhuis. Ik moet u alleen wel een aantal instructies meegeven.' Begon hij glimlachend. 'U moet de eerste 3 dagen voorzichtig aan doen. Uw lever is zwaar beschadigd door het mes en is niet meer in staat om veel afvalstoffen weg te voeren. U moet genoeg en eiwitrijk eten. Daarnaast mag u de komende 3 dagen ook geen seks hebben.'

Ik walgde een beetje bij zijn laatste zin, maar ik begreep het wel. Ik was het gelukkig ook nog lang niet van plan. Eerst maar eens werken aan een stabiele band met Jack.

'U kunt nu gaan.'

Dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Ik liep rustig naar de deur en deed die open. Ik rende op Jack af en sprong bijna op hem zo graag wilde ik hem omhelzen.

'Nogmaals Luna, u moet voorzichtig aan doen.' Hoorde ik dezelfde dokter waarschuwen.

'Zal ik doen.' Kwam er enorm schor uit. Ik schrok van mijn eigen stem. Ik kuchte een keer in de hoop dat ik iets minder schor zou worden.

'En nu gaan wij terug naar het packhuis. En jij gaat niet lopen.' Grijnsde Jack.

Hij pakte mij op en droeg me mee het ziekenhuis uit. Ik liet me zuchtend hangen. Ik mocht ook nooit zelf lopen. Hij zette me pas neer toen we de woonkamer van het packhuis in liepen. Daar stonden Haley en Fall geduldig in het rond te lopen. Ze keken direct onze kant op.

'Ava! Jemig, we dachten dat je dood was!' Gilde Haley. Haley en Fall kwamen op mij af stormen en drukten me bijna plat met hun omhelzing.

'Auwie.' Piepte ik zacht. Ze lieten me geschrokken los.

'Sorry. We zijn gewoon erg blij dat je niks is overkomen. In zekere zin dan.' Excuseerde Fall. 'We begrijpen het als je even rust nodig hebt.'

'Waarom rust nodig hebben als dat is wat je al- hoelang was ik daar?'

'3 dagen.' Mompelde Jack. 3 hele dagen? Het voelde als 5 minuten.

'Als ik al 3 dagen rust heb gehad. Kom mee, we gaan iets leuks doen.'

Ik pakte Haley en Fall allebei bij een arm en trok ze de woonkamer uit. Gelukkig werkten ze al grinnikend mee. Ik draaide mij vlug om.

'Ga jij anders maar gamen met Chase en Danny ofzo. We zijn tegen de avond pas terug.' Riep ik naar Jack.

Ik wachtte zijn antwoord niet eens af. Ik liep samen met Haley en Fall het packhuis uit. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat ik wilde doen. Ik wilde gewoon even weg van het packhuis met mijn vriendinnen.

'Wat wil je doen?' Vroeg Haley toen we bij het dorpje aankwamen.

'Eerlijk? Ik heb geen idee, maar ik wilde gewoon iets met jullie doen. Ergens een koffie gaan halen ofzo.' Glimlachte ik.

'Leuk! Zullen we dan bij Coffee&Cookies gaan zitten? Daar hebben ze een uitgebreid assortiment aan gebakjes!' Zei Fall enthausiast.

'Doen we.'

Met die woorden liet ik die middag voor mezelf de hell losbarsten. Ik kreeg meteen spijt dat ik niet gewoon in het packhuis was gebleven die middag. Dan was ik nu veilig geweest en niet in levensgevaar. Dit kon mijn dood worden.