Bloodwolf

Deel 28

Ik ben er dus net achter gekomen dat ik in mijn heat zit. Dat is iets wat de vrouwelijke wolven krijgen als ze na 2 weken het matingsproces nog niet hebben voltooid. En dat was ik eigenlijk ook nog niet van plan. Nog lang niet.

Ik moet non stop bij Jack blijven, omdat hij bang is dat mij iets overkomt of dat ik teveel pijn krijg. Ik heb nauwelijks kunnen slapen de afgelopen nachten, omdat het zoveel zeer deed. Daarom lag ik die middag dus op de bank bij hem op schoot.

De pijn was niet het enige. Ik zag er nog slecht uit ook. Paarse kringen tekenden zich van hier tot tokyo. Ik was telkens bezweet en mijn hoofd was enorm rood. Kortom, ik zag er niet uit.

Jack's ouders waren niet meer gekomen. En dat vond ik alles behalve erg. Ik had de puf er totaal niet voor en ik wilde niet dat zijn ouders mij in deze toestand zouden zien.

Ik vroeg me ook nog steeds af waar mijn ouders waren. Daniël had het over mijn ouders en ik wist niet of ik dat moest geloven. Nu eigenlijk nog steeds niet. Als ze echt van me hielden dan hadden ze met niet zomaar in een klein hutje achtergelaten. Ze zouden me hebben gesteund en geholpen als ze echt van me hielden. En dat hebben ze niet gedaan.

Ze geven nog altijd om je, Ava. Ik weet ook niet waar ze zijn. Hoorde ik oma zeggen.

Op dat moment werd de deur van de woonkamer open gedaan. Ik deed mijn ogen een stukje open en zag dat Danny en Haley vrolijk de woonkamer in wandelden. Ik kon die vrolijkheid niet echt gebruiken op het moment. Daarom sloot ik rustig mijn ogen weer.

Ik hoorde hun voetstappen niet meer. Ze waren gestopt met lopen en ik voelde hoe hun blikken op mij brandden.

'Ava? Wat doe jij hier? Ik dacht dat je bij de vampieren woonde vanaf nu! En wat is er met je aan de hand?' Ratelde Haley stomverbaasd achter elkaar aan.

'Ze zit in haar heat, Haley. Als het goed is zal dat vandaag weer klaar zijn.' Hoorde ik Jack zeggen.

'Wij gaan anders wel weer.' Zei Danny vlug.

Ik hoorde Danny en Haley omdraaien en de deur dichtslaan. Mooi, want ik had geen puf om te praten, vertellen of vragen te beantwoorden. Ik voelde Jack's hand door mijn haren gaan. Ik nestelde mezelf dichter tegen hem aan. Ik hoorde hem tevreden zuchten. Zachte tintelingen gingen door mijn lichaam heen. Ze waren niet zo sterk meer, omdat de mark was verdwenen.

'Mag ik iets vragen?' Vroeg Jack voorzichtig.

'Hangt ervan af wat je wilt vragen.' Mompelde ik.

'Wat was die pijn die ik voelde toen jij bij de vampieren was?' Vroeg hij ernstig.

Ik had het al warm, maar nu krijg ik het nog warmer. Ik zou hem niet gaan vertellen over Dimitri. Of hij vermoord mij of hij vermoord Dimitri of hij vermoord het overgebleven vampierenleger. Ik moest nu meteen met een smoes komen. Alleen zou deze niet erg geloofwaardig worden.

'Het zou kunnen zijn dat dat die keer was dat ik van de trap was gevallen.' Mompelde ik.

Ik keek hem niet eens aan, maar ik wist dat hij me niet geloofde. Ik geloofde mezelf eigenlijk niet eens. Van de trap vallen doet niet zoveel pijn als het "verraden" van je eigen mate. Maar nooit zou ik hem vertellen wat er toen was gebeurd. Zoals ik al zei, hij zou sowieso iemand vermoorden.

'Ik geloof je niet. Zoveel zeer doet dat niet hoor.' Zei hij ongeloofwaardig. 'Deze pijn was heftig. Bijna net zo heftig als de eerste keer dat je mij jou hart liet voelen.'

'Dat kan kloppen. Ik heb ook bij de vampieren al een keer mijn hart laten voelen. Dat was het moment waarop ik wist dat jij ons zou komen aanvallen.' Zei ik nu iets harder.

'Hoe wist jij dat dan?' Vroeg hij fronsend.

Ik dacht even aan oma. Aan haar vriendelijke glimlach en haar wijze woorden. Het voelde vertrouwd en veilig voor mij. Als een gevoel dat nooit weg zou gaan. Als een onsterfelijke kennis.

'Anna.' Mompelde ik.

'o ja.' Mompelde hij nu ook. 'Maar dat zou het inderdaad kunnen zijn, maar alsnog geloof ik het niet helemaal. Je hebt niets te verbergen toch?'

'Ik had het je wel gezegd als ik iets te verbergen had.' Glimlachte ik.

Toen volgde er een lange stilte, die ik tot mijn verbazing erg aangenaam vond. Stiltes zijn van die momenten dat je alles om je heen langzaam waar kan nemen. Ook zijn dat mijn dagdroom momenten. Dan droom ik over van alles. Ik wilde altijd al een beroemd kunstenaar worden. Ik had voor mijn tijd in de Blood wolfspack altijd al gedroomd van een carrière als kunstenaares. En het mooie is: niks is onmogelijk.

'Waar denk je aan?' Mompelde ik.

'Hmm? O, ik dacht aan van alles.' Antwoorde Jack.

'Wat is van alles?' Vroeg ik door.

Toen volgde er weer een lange stilte, maar deze was by far niet zo aangenaam als de vorige. Het was meer een gespannen stilte. Zo'n stilte die je altijd in van die actie films hebt en dat er dan ineens iemand met een geweer om de hoek komt.

'Ik dacht gewoon aan ons. Aan alles wat er is gebeurd de afgelopen paar weken.' Mompelde hij. 'En aan je mark.'

'Dus hiermee wil je eigenlijk vragen of je me alweer mag marken?' Vroeg ik, zowaar lichtelijk grijnzend.

'Ja.'

'Doe wat je niet laten kunt, zou ik zeggen.' Grijnsde ik terug.

Ik ging pijnlijk rechtop zitten en keek hem lang aan in zijn prachtige lichtgroene ogen. Gek genoeg voelde ik de pijn van mijn heat niet meer. Ik voelde alleen de miljarden vlinders die als vuurwerk door mijn lichaam heen schoten. Het werd vechten tegen de vlinders in de hoop dat ik mijn controle niet zou verliezen. Ik zag dat hij hetzelfde probleem had.

Langzaam bogen we naar elkaar toe. Net zolang tot we nog maar 10 centimeter van elkaar waren verwijderd. We hadden onze ogen nog niet van elkaar afgewend. We bleven elkaar recht aanstaren met lust in onze ogen. Het was een intens moment. Het moment erna, zo snel als het licht kon gaan, drukte Jack zijn lippen op de mijne.

De miljarden vlinders zoefden als raketten door mijn buik. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en deed net zo hard mee. Het liefst wilde ik verdrinken in deze kus en niet meer boven water komen. Helaas kwam ik een paar seconden daarna in ademnood.

Ik trok me terug en haalde een keer diep adem. Het voelde zo goed. Daarna drukte Jack allemaal kusjes op de plek waar de mark had gezeten. Ik giechelde, omdat het erg kietelde. Niet lang daarna boorde Jack zijn tanden door mijn vel. Het deed niet eens zeer. Het was en bleef een gevoel van genot. De tweede keer was duidelijk het fijnst. Een moment daarna haalde Jack zijn tanden weer uit mijn huis en veegde hij met zijn mouw het overgebleven speeksel weg.

Ik was opnieuw gemarkt, en ik ging het niet riskeren om de mark nog eens te laten verdwijnen.