Bloodwolf

Deel 36

De verveling heerst alweer. Het is nu 2 weken geleden dat ik hier te landen ben gekomen en ik ben eigenlijk alweer beter. De doktoren zeiden hetzelfde. Ik zou over een paar dagen terug naar huis mogen. Op dit moment waren Morgan en ik in een klein speeltuintje dichtbij het kasteel en zaten we op een paar schommels.

'Ik vind het eigenlijk wel fijn dat je bij ons bent.' Zei Morgan uiteindelijk.

'Hoezo?' Vroeg ik.

'Het voelt veilig. We weten allemaal waar je toe in staat bent en ook dat je het beste voor hebt met beide kanten.' Zei ze schoudersophalend.

Ik zette me af en schommelde rustig heen en weer. Een paar vampierenkinderen liepen het speeltuintje op. Ze keken ons verlegen aan.

'Willen jullie op de schommels?' Vroeg ik vriendelijk.

Een meisje knikte verlegen. Ik stond met een glimlach op en liep naar een bankje toe. Morgan volgde. We gingen naast elkaar op het bankje zitten en dachten goed na over alles. Ik leunde wat naar voren en legde mijn hoofd in mijn handen.

'Soms zou ik willen dat ik gewoon weer in mijn hutje leefde. In mijn eigen pack. Zonder problemen en met alle rust van de wereld.' Zuchtte ik.

'Dat begrijp ik wel. Ik zou niks anders doen als ik ineens te maken zou krijgen met een agressieve Alpha als mate.' Zuchtte Morgan.

'Hij was agressief. Nu niet meer.'

'Heb je de laatste verhalen niet gehoord?' Vroeg Morgan verbaasd.

Laatste verhalen? Volgens mij kan ik nu het ergste vrezen. Als er erge verhalen zijn over Jack zullen die niet al te mals zijn. Ik ken hem zowel als mate als Alpha.

'Verhalen?' Herhaalde ik fronsend.

'Ja. Hij heeft laatst alle rogues in de kerkers vermoord. Daarnaast is hij weer fel geworden tegen alle werknemenden en worden nu alle mensen die hun werk niet goed doen geëxecuteerd.' Zuchtte Morgan.

Ik keek haar verbaasd aan. Zo had het nog niet geklonken de laatste tijd. Hij kwam elke dag sowieso 2 keer hier naartoe, maar zelf heb ik er nooit iets van gemerkt. Natuurlijk zou hij dit voor mij verzwijgen.

'Waarom dat?' Vroeg ik verbaasd.

'Dat is nog niet alles. Hij zei dat hij je zou vermoorden de volgende keer dat je weer bij hem weg zou gaan.' Zuchtte Morgan.

Er sprongen tranen in mijn ogen op. Trillend sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Na alles waar we ons nu al doorheen hadden gevochten? Dat kon hij toch niet menen! Het is niet mijn schuld dat ik altijd wordt ontvoerd of uitgebuit door andere mensen? Dit is eigenlijk een doodsbedreiging! Ik kan nu niet terug naar het pack. Nog lang niet.

'Wie? Wat? Waarom?' Stotterde ik snikkend. Morgan glimlachte triest.

'Als ik jou was zou ik nog even hier blijven voor de komende paar weken of misschien zelfs maanden. Ik wil mijn vriendin niet zo aan haar lot overlaten.' Zei ze triest.

Ik knikte vlug. Natuurlijk zou ik nu niet terug gaan. Hij zou mijn dood kunnen worden! Al betwijfelde ik of het hier nu wel zo veilig was. Jack kwam natuurlijk nog altijd langs. Ik had een onderduikadres nodig.

'Waar kan ik dan naartoe?' Snikte ik. 'Ik kan niet in het kasteel blijven. Daar vind hij me sowieso.'

'We zorgen wel voor extra bewaking. Maak je geen zorgen. Hij doet je echt niks zolang wij er zijn.' Glimlachte ze. Ik glimlachte terug.

We liepen samen terug naar het kasteel. Daar pakten we snacks uit de kasten en ging we lekker Netflixen in de woonkamer. We nesyelden onszelf in de bank en zetten the Hunger Games op. Ik had die film al honderd keer in het packhuis gezien maar hij was en bleef geweldig.

Later kwam Dimitri er ook nog bij. Alleen had hij niet zo zeer veel belangstelling voor de film. Eerder voor mij. Hij zat me de hele tijd dromerig aan te staren. Ik had de neiging om te gaan giechelen maar dat hield ik in. Na de film gingen we Morgans zelfbedachte "Triopoly" weer spelen, maar zonder de "kus me" vakjes. Die konden we op het moment beter niet gebruiken.

'Haha, Ava mag een beurt overslaan.' Grijnsde Morgan.

'Nou jeeej.' Rolde ik sarcastisch met mijn ogen. Ik leunde tegen de ruhleuning van de stoel aan en vouwde mijn armen over elkaar. Morgan keek me grijnzend aan.

Opeens kwam er een soldaat hijgend de kamer binnen stormen. Hij zag er moe en uitgeput uit. Ik keek hem bezorgd en vragend aan.

'Alpha Jack heeft de aanval met een wolvenleger ingezet. De troepen staan klaar om te vechten. We wachten op een koninklijk teken.' Hijgde hij.

Ik verstijfde van schrik. Het was zover. Jack kwam me vermoorden. Met een heel leger nog wel! Alhoewel, hij kan mij niet vermoorden. Ik zou er alles aan doen om hem sowieso 1,5 meter afstand van mij te laten houden (😈).

'Goed, jullie hebben mijn teken. Zet de aanval in werking.' Beval Dimitri.

We stonden met z'n allen op en gingen naar buiten. Zoals verwacht stond er zowel een heel leger aan wolven als een heel leger aan vampieren. Het was net als de eerste aanval, maar dan met 2 verschillen.

1: Jack was nu alleen met zijn roedel. Niet met 3 andere moordzuchtige klootzakken van Alpha's. 2: Ik stond nu duidelijk aan de kant van de vampieren. Ik zou mezelf niet vermoord laten worden door mijn bloedeigen mate. Dat nooit.

Ik stak mijn platte hand uit. Er verscheen direct een mes in mijn hand. Ik gaf deze aan Morgan waarna ik nog een aantal keer mijn hand uitstak om zo het hele vampierenleger van wapens te voorzien. We waren klaar voor de strijd. Dimitri liep naar voren. Wij moesten eigenlijk hier blijven maar hij pakte mijn arm en sleurde mij mee naar voren zodat ik iedereen van de roedel kon zien. Fall was er ook!

Ik stond in de startblokken om aan te vallen. Ik wachtte een paar seconden geduldig af. Daarna hoorde ik een oorverdovende grom. Het gevecht was begonnen.

Stop