Bloodwolf

Deel 18

We gingen in het café zitten en bestelden voor ieder een gebakje en een drankje. Ondertussen had ik veel begroetingen gekregen van mensen die wisten dat ik de toekomstige Luna werd. Ik vond het maar al te gezellig die middag. Totdat er een vreemde vrouw naar onze tafel kwam.

'Goedemiddag Luna. Zou ik u iets mogen vragen?' Vroeg de vrouw beleefd. Ik schatte haar rond de 20 jaar. Ze had een glimlach op haar gezicht die iets geheimzinnigs verborg.

'Natuurlijk. Vraag maar raak.' Glimlachte ik.

'Het liefst even onder 4 ogen.' Ze wenkte naar Fall en Haley.

'Tuurlijk. Ik kom er zo aan.' Antwoorde ik, een stuk minder glimlachend dan eerst. De vrouw liep naar buiten.

'Ik heb een raar gevoel bij die vrouw.' Siste Haley zacht.

'Om eerlijk te zijn, ik ook. Maar er kan bijna niks gebeuren toch?' Siste ik terug.

Ik stond op en liep ook naar buiten. De vrouw was vreemd genoeg verdwenen. Ook was het verdacht rustig op straat. Ik had hier helemaal geen goed gevoel over. Opeens werd ik van achteren vastgepakt. Ik wilde mijn hoofd omdraaien maar mijn nek werd stevig vastgepakt. Ik kermde van schrik. Daarnaast rook ik ook een walgelijke geur.

'Zeg op, ben jij de Luna van de Bloodwolfspack?' Sprak een lage stem achter mij.

'Misschien. Je komt er alleen achter als je me los laat.' Snauwde ik terug. De greep om mijn nek werd nog strakker.

'Ik vroeg iets.' Siste de man donker.

'Ja.' Piepte ik zacht.

Opeens wist ik waar die afgrijselijke geur vandaan kwam. Dit was geen wolf. Dit was een vampier! 

'Mooi. Dan zou ik je nu vriendelijk willen verzoeken om met mij mee te komen.'

'Nooit.' Siste ik terug.

De man pakte mijn nek nog steviger vast. Ik kreeg nauwlijks adem. En als dat nog niet erg genoeg was boorde hij zijn vampierentanden in mijn nek. In de mark om precies te zijn. Ik schreeuwde het uit van de pijn.

'Ik laat je nu gaan, maar ik zal terugkomen.'

Hij liet mijn nek los en duwde mij naar voren. Ik viel hard met mijn gezicht in het modderachtige zand. Ik hoorde de man op vampiersnelheid wegrennen. Ik kon me nauwlijks bewegen, zoveel bloed had ik de afgelopen 4 dagen verloren. Gelukkig kwamen Fall en Haley vlak om het hoekje. Ze keken me doodsbenauwd aan. Ik zag Haley haar ogen glazig worden, wat betekende dat ze aan het mindlinken was. Ik had nog altijd niet bewogen.

Fall knielde bij me neer om te voelen of ik nog hartslag had. Blijkbaar was mijn hartslag zo zacht dat je het zelfs niet met wolvengehoor kon horen. Ik hoorde Fall opgelucht adem halen.

'Ze leeft nog Haley.' Zei ze opgelucht. 'We hadden haar verdorie niet mee moeten laten gaan met die vrouw.'

'Niemand had kunnen weten dat het zo erg zou kunnen worden.' Zei Haley nog altijd geschrokken.

Ik hoorde 2 paar voetstappen gejaagd mijn kant op lopen. Ik kon niet zien wie het waren. Ik had teveel energie en bloed verloren door de beet. Nu werd de naam "bloedwolf" wel erg letrerlijk genomen.

'Ze leeft nog Jack.' Hoorde ik Fall zeggen.

2 sterke armen pakten mij op. Aan de zwakke tintelingen te voelen was het Jack. Die bloedzuiger had bijna mijn mark weggezogen!

'Shit! Iemand heeft zijn of haar tanden in haar mark gezet.' Hoorde ik Jack paniekerig zeggen. 'We moeten nu meteen naar een packdokter. Alweer!'

De opeenvolgende paar uren heb ik niet bewust meegekregen. Ik was buiten bewustzijn geraakt. Gelukkig kreeg ik na die uren weer wat van de wereld mee. Ik draaide mij zachtjes op mijn zij. Ik voelde dat ik niet in een ziekenhuisbed lag. Nee, dit was een normaal bed.

Mijn ogen schoten open. Ik ging direct rechtop zitten en keek vlug om mij heen. Een paniekerig gevoel bekroop me, totdat ik merkte dat ik in onze slaapkamer was. Jack lag naast mij te slapen. Ik liet me rustig weer zakken en trok een deken over mij heen. Ik was helaas niet zachtjes genoeg. Jack's ogen schoten open en keken verbaasd in de mijne.

'Sorry dat ik je wakker heb gemaakt.' Fluisterde ik.

'O godzijdank! Je bent er weer.' Fluisterde/riep hij uit.

Hij pajte mij bij mijn middel en trok me zo stevig tegen zich aan dat ik dacht dat de wond in mijn buik ter plekke open zou schieten.

'Auw Jack! Kijk uit! Mijn wond.' Kermde ik.

Hij verslapte zijn greep. Ik drukte mijn hoofd tegen zijn borst. Ik voelde me niet veilig. Totaal niet. Zelfs niet nu Jack naast me lag en zijn armen om mij heen had geslagen. Stel je voor dat diezelfde vampier nu ineens voor het raam staat. Ik had niet door dat ik door mijn paniek sneller begon te ademen en mijn ogen heel snel de kamer scanden.

'Wat is er?' Vroeg Jack bezorgd.

'Die man! Die bloedzuiger! Hij zei dat hij terug zou komen.' Fluisterde ik paniekerig.

'Welke man?'

'Die man die ervoor heeft gezorgd dat ik teveel bloed ben verloren! Die vuile bloedzuiger!' Schreeuwde ik bijna fluisterend uit.

'Een vampier?! Waar? Wat is er gebeurd?' Vroeg Jack zowel boos als bezorgd.

'Ik ging met Haley en Fall in een café zitten, toen kwam er een vrouw naar me toe die buiten met me wilde spreken. Toen ik buiten kwam was ze weg en werd ik bij mijn keel gegrepen. Ik hoorde een lage stem naar ik kon de man niet zien omdat hij mijn nek te stevig vast had. Toen vroeg hij of ik de Luna was. Ik zei ja. Toen zei hij dat ik met hem mee moest komen. Ik weigerde. Hij drukte zijn vampierentanden in mijn mark en zei dat hij terug zou komen!' Gilde ik zachtjes.

Jack had geschrokken geluisterd.

'Jij gaat voortaan nergens heen zonder beveiliging. Ik wil het niet riskeren om mijn mate en de Luna van het pack kwijt te raken.' Zei hij geschrokken.

'Dankje.' Piepte ik.

'Geen dank kleine.'

'Nogmaals, ik ben niet klein.' Zei ik zogenaamd boos.

'Ik vind van wel.' Grijnsde Jack.

'Over vinden gesproken. Ik vind dat Haley, Fall en ik morgen mogen bepalen wat jullie, jij, Danny en Collin, moeten gaan doen.'

'O ja.' Mompelde hij.

'Wat nou "o ja"? Dat was de deal.'

'Weet ik.'

Toen bleef het even stil.

'Ava, draai eens om.' Zei Jack.

Ik draaide mij glimlachend om en keek hem recht in zijn ogen aan. Hij was iets van plan. En gek gemoeg wist ik precies wat hij van plan was.

Hij drukte zijn lippen vol op de mijne.