Bloodwolf

Deel 29

Er zijn slechts 2 manieren om een leven te leven: doen alsof niets een wonder is of doen alsof alles een wonder is. Ik paste echter bij geen enkele van de twee. Ik doe niet alsof alles een wonder is. Nee, bij mij is alles een wonder. Het is een wonder dat ik een knappe en zorgzame mate heb. Het is een wonder dat ik de waarheid weet. Het is een wonder dat het geluk mijn leven nog niet uit is.

Momenteel zit ik in Jack's kantoor met een rekenmachientje wat financiële zaken door te nemen. Jack zit naast mij zijn Alpha taken te maken. Haley en Danny heb ik sinds gistermiddag niet meer gezien. Ik weet eigenlijk ook niet waar Fall is. Ze zal vast wel weer ergens opduiken.

Het was compleet stil in Jack's kantoor. Op het getik van mijn rekenmachine en schrijvende pennen na. En misschien het zachte praten van mij.

'...570.000 doe je 60% bij op. Vervolgens...doe je er 3 weken over...en dan de volgende 25%...'

Ik was zo bezig in het papierwerk dat ik niet door had dat Jack me al de hele tijd grijnzend aan stond te kijken. Pas toen ik het merkte keek ik vlug op. Hij had zijn ogen nog niet afgewend.

'Wat?' Vroeg ik, oprecht verbaasd.

'Je bent de hele tijd alles wat je doet aan het opnoemen en ik moet zeggen dat ik er helemaal niks van snap.' Grijnsde hij. 'En een tweede dingetje: morgenavond komen mijn ouders hier. Ik zal een van de dienstmeisjes vragen of ze een jurk voor je wil kopen.'

'Oké.' Ik glimlachte en ging toen weer verder met het papierwerk. Een half uur later was ik helemaal klaar. Ik gooide de papieren op het bureau neer en zakte onderuit in mijn stoel. Jack begon hard te lachen. Ook ik grijnsde gezellig mee.

We gingen samen naar beneden en tot mijn stond Tamara weer in de keuken! Zij was echter niet zo blij om mij weer te zien. Integendeel. Ze gooide meteen een spatel mijn kant op. Haar gezicht stond vertrokken van woede. Ik kon alleen maar zuchten. Ik wist niet hoe vaak ik dit soort mensen al wel niet mee had gemaakt de afgelopen tijd.

'Jij! Door jou ligt mijn mate in het ziekenhuis!' Gilde ze bijna.

'Kalm aan. Hoe gaat het met hem?' Vroeg ik rustig.

'Dat weet ik niet.' Snikte ze plotseling. 'Ik mocht er niet naartoe van de verpleegkundigen.'

'Dan is er een grote kans dat je mate vandaag terugkomt. Ik ga niks uitleggen.'

Ik liep de keuken uit naar de woonkamer. De plek waar Jack en ik de afgelopen dagen het meeste hadden gezeten. Ook nu gingen we daar weer zitten. Dit keer met gezelschap erbij. Haley en Danny zaten er ook.

'Hey Ava! Jij bent weer opgeknapt zeg!' Riep Haley uit. Ze trok zich los van Danny en stormde naar mij toe om me vervolgens strak te omhelzen. Ook ik sloeg mijn armen stevig om haar heen. Ik had haar en haar rare opmerkingen erg gemist.

'Het spijt me.' Mompelde ik zachtjes.

'Het geeft niet. Je hebt veel levens kunnen redden door je actie een week geleden. En wij hadden ook niet zomaar aan moeten vallen.'

'Weet jij hoe het met Fall is?' Vroeg ik aarzelend.

'Met Fall gaat het goed. Haar mankeert niks. Het is alleen Luke die zwaargewond in het ziekenhuis ligt.'

Haley ging terug naar de bank en ging dicht tegen Danny aan zitten. Ik deed hetzelfde bij Jack, die inmiddels ook op de bank was gaan zitten. Ik nestelde me dicht tegen hem aan en trok een kleedje over ons heen. Zo kon ik heerlijk in mijn gedachtes afdwalen.

Ik vroeg me nog altijd af hoe het met Morgan en Dimitri ging. Ik hoopte maar dat alles daar goed ging en dat ze nog veel van de gewonde vampieren konden redden. Ik had het erg met hen te doen. Ik zou binnenkort ook weer eens naar hun toe gaan. Gewoon een bezoekje brengen aan iedereen.

Ook vroeg ik me nog altijd van alles af over mijn ouders. Waar ze waren, of ze er überhaupt nog wel waren en hoe ze waren geworden. Ik hoopte vreemd genoeg dat alles goed met ze ging. Ze bleven tenslotte wel mijn ouders. Ik kon ze niet haten voor beslissingen die ze maakten. Je wist nooit of je nou de goede of de slechte beslissing maakte.

Op dit soort momenten zou ik eigenlijk wel willen weten waar Jack aan dacht, maar ik had eigenlijk ook weer geen zin om het te vragen. Dat is een beetje awkard als je het mij vraagt.

Maar in jouw geval hoeft dat niet, kindje. Doe je ogen dicht en denk aan hem. De rest zal vanzelf gaan. Hoorde ik Anna zeggen.

Dus dat deed ik. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op Jack. Langzaam verschenen er een aantal beelden en letters in mijn zwarte gezichtsveld.

...een bloedwolf. Wat zouden mijn ouders daar wel niet van denken? Ze zouden erg boos op me kunnen zijn, want het is en blijft een gevaarlijk wezen. Al weet ik dat Ava niks expres doet, ik moet wel blijven oppassen. Maar aan de andere kant zouden ze ook erg blij kunnen zijn. Ik had immers mijn mate. Een sterke mate die ons makkelijk van onze vijanden af kon helpen.

Het allerbelangrijkste vind ik ook wat ik er zelf van vind. En wat ik vind, lijkt me toch vrij duidelijk. Ik had me geen prachtigere en betere mate voor kunnen stellen. Ze is mijn alles en dat zal ze ook voor altijd blijven...

Ik deed mijn ogen open. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. Zelfs een enkele traan van geluk gleed over mijn wang. Ik kroop dichter tegen Jack aan.

Wat hij dacht was wederzijds. En ook dat zou voor altijd zo blijven.

A/N

Gegroet aardbewoners. Voor de mensen die zometeen nog een hoofdstuk online gaan zien: dat is even een foto hoofdstukje❤

Bedankt voor het lezen!🌹❤