Bloodwolf

Deel 33

Ik kwam weer bij bewustzijn in een muffig ruikende ruimte. Ik opende langzaam mijn ogen. Ik lag op een hard matrasje in een afgesloten kamer. Ik ging direct rechtop zitten. Waar was ik in vredesnaam? Sowieso niet in het packhuis van de Blood Wolfspack. Nee, ik was in een ander pack. Welk pack wist ik echter niet. Het deed er eigenlijk vrij weinig toe. Het enige wat ik zeker wist was dat ik hier zo snel mogelijk weg moest.

'Alpha' hoorde ik iemand vlak voor de deur roepen. 'Ze is wakker.'

Het luide gestommel van gejaagde voetstappen vulde de ruimte. Ik hoorde iemand de sleutels in het sleutelgat steken en deze omdraaien. De deur ging langzaam open. Ik schrok toen ik zag wie er binnen kwam. Alpha Zayn kwam de kamer binnen lopen. Ik kon niks van zijn gezicht aflezen. Het stond wazig en emotieloos.

'Je vraagt je nu vast en zeker af waarom je hier bent?' Vroeg Alpha Zayn tergend langzaam op een zelfs dreigende toon.

'Nou nee. Ik vraag me alleen af waar ik ben, wat jullie van mij willen, want dat is waarom ik hier ben en waarom jullie nou mijn spel tikkertje verstoorden om mij vervolgens bewusteloos te slaan en door de bosjes mee te sleuren.' Snauwde ik. Zayn gaf mij een klap in mijn gezicht.

'Wat nou? Dat mag ik me toch ook wel afvragen?' Snauwde ik.

Hij wilde me nog een klap geven maar ik nam vlug de controle over hem met mijn blauwe ogen. Niemand, maar dan ook echt niemand gaat mij zonder pardon slaan om een domme reden. Ongemanierd. Kunnen ze die Alpha's van tegenwoordig niet een cursus hoe-moet-ik-mezelf-beheersen krijgen?

'Laat los.' Siste Zayn.

'Nee' Antwoorde ik droog. 'Vertel maar gewoon wat je hier komt doen. Zodra je klaar bent met die tirade van je laat ik je weer los.'

'Mij best.' Antwoorde hij strak. 'De reden waarom je hier bent is omdat we op jou willen en gaan experimenteren. Zodra we klaar zijn met alle onderzoeken en experimenten ben je van mij.'

Ik keek hem nog altijd strak aan, maar van binnen viel in in scherven uiteen. Experimenten waren de meest verschrikkelijke dingen die je als wolf mee kon maken. Ze gebruiken altijd zilver, spuiten en wolfsbane. Iets wat je echt niet wilt.

'En wat als ik dat niet wil?' Vroeg ik langzaam.

'Dan heb je pech.' Grijnsde hij. 'Ik heb koste noch moeite gespaard om jou, de bloedwolf, te pakken te kunnen krijgen. Ik ga je niet laten gaan.'

Het bloed zakte me uit mijn wangen. Ik moest hem nu wel snel loslaten. Anders zouden er waarschijnlijk nog minder leuke dingen met mij gaan gebeuren. En dat wilde ik koste wat het kost vermijden. Ik gaf me over. Aan hem.

Ik liet mijn blauwe ogen verdwijnen en liet mijn normale ogen weer verschijnen. Hij grijnsde, pakte mij ruw vast en trok me de kamer uit. Ik gaf geen kik. Ik wist dat verzet zinloos was en mij alleen maar in een groter probleem zou betrekken.

Chase, de verrader, stond samen met de Gamma van het pack buiten het kamertje te wachten. Hij keek me niet eens met medelijden aan. Hij bleef mij strak en emotieloos aankijken. Als ik hier ooit uit zo komen dan zou hij nooit meer welkom zijn in het Blood Wolfspack. Nooit meer.

Ik werd hardhandig het hele packhuis doorgesleept naar het packziekenhuis. Al was het voor mij geen ziekenhuis, maar een martelkamer. Een aantal doktoren met mondkapjes en haarnetjes kwamen mij ophalen. Zij namen mij tenminste wel vriendelijk mee. Ze keken mij allemaal meelevend aan.

Ze liepen met mij een lege kamer in waar alleen een bed stond. In de muur zat een groot stuk glas waar zich een andere kleine ruimte bevond met meerdere testapperatuur, testmedicijnen en dergelijke en zelfs scherpe, zilveren plaatjes die meer op messen leken. Een van de onderzoeksters deed haar mondkapje af.

'Ik ben Lily. Aangenaam kennis te maken met u, Luna.' Haar gezicht ginf over naar een ernstige uitdrukking. 'Het spijt ons enorm dat wij u dit aan moeten doen, maar u kan denk ik wel raden wag er gebeurd als we het niet doen.'

Ik slikte. 'Ja, dat denk ik ook. Ik vind het niet erg zolang u maar een beetje voorzichtig doet.'

Ze glimlachte en deed haar mondkapje weer op. Ze liep door de deur die bij de kleine ruimte uitkwam. Ik bleef ongeduldig op het bed zitten.

Ava, waar ben je? Ik voel je pijn. Wat is er aan de hand? Ik kom er nu meteen aan. Mindlinkte Jack mij bezorgd.

Ik-

Maar verder kwam ik niet. Lily drukte een spuit in mijn vel waarin een soort goudgele vloeistof zat. Ik schrok even waardoor ik mijn arm weg wilde trekken, maar die hield ze stevig vast.

'Ik moet ervoor zorgen dat u niet kunt mindlinken. U zult deze vloeistof vanaf nu dagelijks krijgen.' Zegt ze triest.

Dagelijks zo'n spuit in mijn vel? Liever niet. Ik moest iets verzinnen. Maar wat?

'We beginnen nu met de tests. Ik moet u vragen on rustig op het bed te blijven liggen.' Zei Lily.

Ik stak mijn duim omhoog en ging liggen. Het was een vrij zacht bed met goede vering. Ik kon helaas niet lang genieten van het bed. Al snel was het een gekkenhuis geworden in de kamer. Ik kreeg veel spuiten in mijn vel gedrukt en ze deden allerlei tests met vooral veel zilver. Ik had de hele dag niks anders gedaan dan schreeuwen en huilen.

Die avond werd ik uitgeput teruggebracht naar mijn kleine kamertje. Ik kreeg alleen 2 sneetjes droog brood en een glas water als avondeten. Niet bepaald iets om van aan te sterken naast alle ellende van de dag. Tot overmaat van ramp kwam Alpha Zayn die avond dat ik net op het matras lag ook binnen. Hij had een onaangename grijns op zijn gezicht.

'Zo zo, bloedhond. Vannavond gaan wij een partijtje lol hebben.' Grijnsde hij.

Ik slikte. Waar bleef Jack? Ik heb hem nodig en wel nu meteen. Anders vraag ik me af of ik de komende paar dagen nog wel ga halen.