Onvoorwaardelijke liefde raakt verwikkeld in het criminele leven van een rover en bandiet in de 19e eeuw.
Wanneer je nadenkt over het leven;
Er is geen hoeveelheid schuldgevoel die de waarheid van het verleden kan verdraaien.
En er is geen angst di...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
'Klaar,' zei haar zachte stem. Hij glimlachte en keek haar aan, 'dankjewel,' 'Geen dank, doe maar eens voorzichtig anders kom je hier nog vaker,' zei ze. Ze zag zijn ogen speels glunderen, 'misschien wil ik dat wel,' fluisterde hij. Lachend schudde ze haar hoofd, 'niet op deze manier,' een ongemakkelijke stilte viel en ze keken elkaar aan.
Allebei wisten ze dat ze elkaar vaker wouden zien, hoe deed je zoiets. Zij had geen idee hoelang ze hier zou blijven en hij wist niet of hij bereid was al zijn geheimen met haar te delen. De vreemde atmosfeer die tussen hen hing was misschien wel spannender voor hem dan uit Clonmel Goal te ontsnappen. Zij had geen woorden om het te beschrijven en zuchtte van de lichtelijke frustratie die het haar gaf. 'Ga met me mee,' zei hij zacht. Hij keek naar Niamh of ze het had gehoord. Niamh was nog altijd de onbekende man aan het verzorgen. Hij zag er toegetakeld uit en kreunde alsof dat hielp tegen de pijn. Jeremiah keek weer naar Áine, dat was fijner om naar te kijken dan naar de gehavende man. Ze onderdrukte een glimlach en knikte. Ze liep naar Niamh en ze wisselden wat woorden uit. 'Waar gaan we heen?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had geen idee waar hij haar heen zou nemen. Elke plek zou goed zijn zolang ze bij hem was.
De velden kleurden in duizenden kleuren, de wildbloemen geurden de lucht in een aromatische hemel en ze haalde diep adem. Hij had zijn mantel afgedaan en op de grond gelegd. Ze ging erop zitten en staarde naar de betoverende heuvels van Kilkenny. Een rilling gleed over haar rug toen hij haar hand vastpakte. Ze slikte en keek hem aan, wat moest ze zeggen. 'Deze plek is prachtig,' zei ze zacht. Het was het enige wat ze kon bedenken om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Hij knikte, 'vroeger kwam ik hier vaak,' hij wees in de verte waar de boerderij van oom James te zien was, 'daar staat de boerderij. Toen mijn vader nog leefde trokken we er dagen voor uit om hem te bezoeken. Vanuit Moyne liepen we hierheen en dit was dan vaak onze overnachtingsplek,' vertelde hij. Naast hen stroomde een beekje, het was beschut door eikenbomen en je kon uitkijken over de hele vallei. Onder hen lag Urlingford, je kon de mensen zien lopen. Wanneer je goed keek kon je het kasteel zien waar Gilbert Maler woonde. Wanneer hij er was, aangezien de rijke landheer het meeste van zijn tijd in Engeland doorbracht en zijn zoon de regie in handen gaf om de orde te houden. 'Wat is er gebeurt met je vader?' vroeg ze. Ze zag in zijn ogen dat het hem pijn deed. Hij fronste, 'de Engelsen,' begon hij, 'ze hadden hem opgepakt en geëxecuteerd,' zei hij. Ze knikte en kneep voorzichtig in zijn hand. Ze besloot niet verder te vragen, ze wist immers niet of hij dat wou.
'Een vlinder,' zei hij en wees naar het kleine witte beestje die voorbij zoemde, een glimlach trok over haar gezicht en herinnerde zich een oud gebed die Niamh voor de vlinders zong. Ze begon het liedje te neuriën en glimlachte.
'Vlinder, ik roep je om mij te veranderen. Moge de verblindende kleuren van je fragiele vleugels mij herinneren, aan de schoonheid gevonden in het tijdelijke. Aan de connectie die alle dingen met elkaar verbind. Aan je vlucht en de belangrijke wind. Laat me zien wat er komt. Jij, die de dood hebt aangeraakt in je metamorfose en tegemoet kwam als iets nieuws. Vladder in mijn leven, gevleugelde geest en leer mij. Om veranderingen te zien wanneer ze komen, ze te verwelkomen en niet bang te wezen. Opdat je zal beschermen en leiden. Door de duisternis van een chrysalide naar het licht van een nieuwe wereld, een nieuwe ik. Vlinder, ik roep je.'
Jeremiah was na twee zinnen mee gaan zingen. Tot haar verbazing kende hij de woorden. Hun stemmen galmden door de heuvels. Haar stem als een sirene door de bewolkte lucht, zijn stem als een zuivere bas door het dal. Het was stil en ze keken elkaar aan. Het was onnodig om woorden uit te wisselen. Een enorme glimlach sierde het gezicht van Jeremiah, 'lang geleden dat ik dat versje heb gehoord,' zei hij voldaan. Hij zuchtte tevreden en ging op zijn mantel liggen. Zij volgde hem als een voorbeeld, de lucht was grijs. Zoals hij vaker was deze dagen in de overgang van de winter naar de lente. Als een wispelturig kind speelde ze met de tempraturen. De ene dag was het ijzig koud terwijl de volgende dag de zon op haar huid prikkelde en zelfs al warmte gaf. 'Mijn vader zong het als we in de tuin aan het werk waren of op het land. De vlinders waren overal,' een voldane glimlach verscheen op zijn gezicht. Hoewel de blauwe plekken en schaafwonden zijn gezicht ontsierden, vond ze hem de meest aantrekkelijke jongeman die ze ooit had ontmoet.
Hij tuurde in de verte, waar hij voor het eerst in tijden niks zocht. De rust die Áine mee had gebracht was overweldigend. Het gevoel dat hij niks hoefde en dat niemand iets van hem verwachtte. Dat niemand hem wou oppakken voor de slechte daden die hij had verricht of voor zijn brutale gedrag tegenover Nicholas. Nee, voor even leek het alsof dat allemaal niet bestond.
'Waar denk je aan?' vroeg ze zacht, weer glimlachte hij. Zijn ene mondhoek trok wat hoger dan de andere waardoor zijn glimlach scheef leek. Het was een glimlach die duizend woorden sprak, als het er niet meer waren. Zijn donkere ogen keken haar aan, 'nergens aan, en dat is al erg lang geleden,' zei hij. Hij draaide zich op zijn zij en steunde op zijn elleboog, 'nooit zijn mijn gedachten stil. Alsof ze willen dat ik voortdurend alert ben,' zei hij. Ze knikte en bedacht wat ze moest zeggen. 'Waarom?' 'Omdat er altijd wel iets is,' ze hoorde telleurstelling in zijn stem.
'Ben je tevreden met het leven zoals het nu is?' vroeg ze voorzichtig, 'ik heb verhalen over je gehoord, in het dorp. Over wat je doet. Word je daar gelukkig van?' Jeremiah slikte en fronste even. Of hij tevreden was met het leven was een vraag die hij zich al jaren niet meer stelde aan zichzelf. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond alsof het een passie was. 'Om eerlijk te zijn,' begon hij. Ze zag in zijn ogen dat het een vraag was die hij het liefst had ontweken.
'Nee. Maar ik ben benieuwd. Ik ben benieuwd naar mijn verdriet, ik ben benieuwd naar mijn vreugde. Ik probeer het overal te zoeken, overal te voelen. Ik word verdoofd door de prachtige momenten die het leven geeft en word verdoofd door de moeilijke tijden. Ik ben opgebouwd uit rouw en mijn persoonlijke groei. Het is zo bijzonder, zo rijk en nooit zal ik mezelf overtuigen dat ik niet somber mag zijn, geen pijn mag laten zien en het leven niet vreugdevol mag vieren. Ik wil het allemaal voelen, Àine, alles. Ik wil het niet verstoppen of uitzetten. Nee, ik ben niet tevreden of blij. Ik ben open voor alles en ik zal het niet anders willen.'
[A/N] En toen hebben we een glimp gezien van de gevoelige kant van Jeremiah.
Er bestaat een oud gebed voor de vlinder. Ik heb hem zo goed mogelijk vertaald hoewel het niet rijmt. Maar ander raakt het zijn prachtige woorden kwijt en dat zou jammer zijn.
