De Laatste Man

W A N N E E R

De mooie dag was tot een einde gekomen en Áine wist dat Jeremiah weer zou vertrekken. Hij zou bij het vallen van de nacht vertrekken naar Athnid wist ze. Dat was het enige wat ze wist, wat hij zal doen of naar wie hij heen ging hield hij altijd voor zichzelf. Hij wou niet dat ze het wist, niet dat hij haar niet vertrouwde met die informatie, het was bescherming voor haar. Hoe minder ze wist, hoe veiliger ze was. Ze pakte zijn hand en kneep er zacht in, hij speelde met de ring die hij haar vandaag geschonken had. Een gelukkige glimlach sierde haar gezicht, 'wanneer wil je kinderen?' vroeg ze zacht. Jeremiah haalde zijn schouders op, hij ging zitten en keek haar aan.

Het prille maanlicht scheen een blauwe gloed over haar bleke huid. Ze lagen in het land achter het huis van Niamh, het was niet meer koud in de nacht en zo werd het aangenamer om elkaar te liefkozen zonder dat iemand hen zag. Zijn hand gleed over haar sleutelbeen. 'Zeg het maar Áine, ik wil ze als jij er klaar voor bent,' zei hij. Ze knikte en kwam ook omhoog. Ze gaf hem een kus als antwoord en glimlachte speels. 'Wat als ik zeg dat ik niet langer wil wachten,' zei ze. Hij lachte en schudde zijn hoofd, 'ik moet gaan voor nu,' zei hij en stond op om zich aan te kleden. Áine keek hem ietwat teleurgesteld aan. 'Morgen,' zei hij vastberaden.

Ze glimlachte en wist dat wanneer ze zwanger wou raken de thee van Niamh niet meer zal mogen drinken. Niamh had kruiden in de thee wat de menstruatie bevorderde, het was belangrijk voor een goede cyclus had Niamh gezegd en zorgde er zeker voor dat ze niet zwanger zou raken. Soms dacht ze dat Niamh al lang van hun geheimen wist, ze was met het kruid begonnen toen ze Jeremiah had leren kennen. Hoe ze het zou weten of van wie wist ze niet en misschien was het ook maar een verbeelding. Het zal in ieder geval opvallen als ze de thee niet meer zal drinken. Niamh zou het weten, als eerste.

Hij nam afscheid van haar en sprong op zijn paard. Hij blies een kus naar haar toe om vervolgens zelf ook met de wind te verdwijnen. Hij spurtte de heuvels in, opzoek naar gevaar en geweld. Ook al wist ze dat hij zo weinig mogelijk geweld probeerde te gebruiken. Laf vond hij het om iemand buiten westen te slaan en vervolgens zijn eigendommen mee te nemen, het moest wel eerlijk gaan.

In het begin had ze geen idee hoe ze hem had moeten doorgronden. Na een paar maanden op die roze wolk begon ze in te zien dat om hem te leren kennen niet de makkelijkste opgave was. Wanneer ze zijn hart wou leren kennen ze zich moest verdiepen in de dingen die hem boos maakten.

Om te weten wat er in zijn hoofd omging wist ze dat ze moest luisteren naar de woorden die er gezegd werden in zijn stiltes. En om zijn ziel te kennen wist ze dat ze naar zijn ogen moest kijken en waar deze waren wanneer ze begonnen te lachen en glinsteren van geluk. Zijn ogen konden lachen, het was vreemd en had het nog nooit bij iemand anders gezien. Zijn ogen lachten wanneer zijn pupillen groter waren dan anders, zijn ogen iets dichter waren dan normaal en de donkere bruine kleur van zijn irissen duizenden woorden spraken.

Voor het eerst sinds ze hem kende kwam hij de volgende dag opduiken voor haar deur. Ze was geschrokken eerst, was er iets mis, moest hij vluchtten of iets in die richten wat haar hart zou breken? Hij had een geheimzinnige grijns op zijn gezicht en ze had werkelijk geen idee wat er was gebeurd tijdens de tocht. Hij had een enorme mand in zijn armen en haar eerste gedachte was dat ze weer zouden gaan picknicken in de heuvels zoals ze zo vaak deden. 'Ik heb wat voor je,' zei hij en zette de grote mand op de tafel. Ze keek hem vragend aan, 'Jerry, ik houd niet van verassingen,' zei ze streng. Haar vingers trilden toen ze het kleed van de mand afhaalde. 'Niet zo bang,' zei hij en ging achter haar staan. Hij legde zijn handen op haar heupen en keek mee over haar schouder. Zijn kin liet hij op haar schouder rusten. Ze kon hem horen glimlachen en voelde zijn adem over haar huid fluisteren.

'Is dit...' ze pakte de zijdezachte stof uit de mand. Het was een lange witte jurk gemaakt van zijde. Er zaten kanten details op de rok en op de mouwen. Haar vingers gleden over de stof en ze voelde hoe haar ogen vochtig werden. Ze was ten eerste al zo verblijd geweest dat ze ging trouwen en nu bracht hij haar een trouwjurk!
Ze had er nog niet over durven na te denken, haar moeder zat in Engeland en haar jurk wou ze overigens ook niet dragen. Niamh was getrouwd in haar werkkleding, stiekem tijdens de opstand. Haar man was een rebel en het huwelijk moest snel gebeuren.

'Heb je hem...' ze durfde het niet te vragen. Zou ze gaan trouwen in een gestolen jurk? Jeremiah lachte, 'nee, ik heb hem vannacht opgehaald bij mijn moeder,' zei hij. 'Maar je zou gaan... gaan...' zei ze. Zijn ogen glunderden en hij haalde zijn schouders op en onderbrak haar gestuntel, 'misschien heb ik wel tegen je gelogen,' zei hij met een scheve glimlach.
Samen hadden ze afgesproken dat ze nooit geheimen voor elkaar zouden hebben of tegen elkaar gaan liegen, niet eens over het kleinste ding. Hiervoor kon ze het hem natuurlijk niet kwalijk nemen, het was het liefste gebaar ooit. Nu werd ook duidelijk waarom hij deze keer wel de volgende dag weer thuis was. Een glimlach trok over haar gezicht, ze zou trouwen in de jurk van zijn moeder. De jurk was adembenemend en was werkelijk waar mooier dan ze had durven dromen. 'Wanneer gaan we trouwen?' vroeg ze zacht. Ze hadden het er nog niet eens over gehad. De grootste stap was immers al gemaakt. Niks was moeilijker en spannender dan de grote vraag stellen aan je geliefde. 'Wanneer we maar willen, ik ken wel een pastoor. Zal ik vragen of hij tijd heeft?' Ze knikte, als het aan haar lag waren ze al getrouwd.

Jeremiah was die middag gelijk naar de pastoor gegaan om te vragen wanneer hij hun kon trouwen. Nooit kwam hij in de kerk, toch kende hij de oude man nog van vroeger. De papieren moesten immers ondertekend worden door hem. De pastoor moest even nadenken voordat hij antwoord gaf, 'ik heb vrijdag tijd,' had de man gezegd. Snel rekende Jeremiah uit, vier dagen. Het was snel maar niet onhaalbaar. Het enige wat er nog geregeld moest worden was een trouwpak voor hem. Het trouwpak van zijn vader was te klein wist hij. Zijn vader was een kleine man geweest en toen Jeremiah negen jaar was, was hij al net zo groot als zijn vader. Hij had het blijde nieuws verteld aan Áine en ze had ermee ingestemd. Vrijdag zal hun bruiloft gevierd worden.

Niamh zal eten bereiden, James zou voor muziek zorgen samen met een oude vriend van hem die viool speelde. Zijn moeder zou er zijn samen met zijn zusje. De enige die zou missen was Johny. Jeremiah had wat jongens uitgenodigd waar hij zo nu en dan mee samen werkte. Áine had daarentegen niemand uitgenodigd. 'Wie ken ik nou in dit dorp die ik zou willen als mijn getuige? Ik heb mijn grootmoeder en dat is goed,' had ze gezegd. Jeremiah had geglimlacht en haar een zoen op haar hand gegeven. Hij hield van haar, ze was een, op zichzelf gestelde, zelfstandige en onafhankelijke vrouw. Hij had gemerkt dat hij de enige was aan wie ze alles durfde te vertellen zonder dat ze zich schaamde of dingen achterhield. Ze was eerlijk en geloofde dat dat ook het beste wat er kon zijn in een huwelijk. Tussen wat gezegd wordt en niet, ontstaan de meeste misverstanden en daarom was eerlijkheid de sleutel naar geluk.