Hamlet

2. Perde | 1. Sahne

(Polonius'un evinde bir oda.)

(Polonius ve Reynaldo girer.)

POLONIUS

Bu parayla yazıları ver ona, Reynaldo.

REYNALDO

Baş üstüne.

POLONIUS

Bana kalırsa dostum, evine gitmeden

Ne yapıyor ne ediyor bir öğrensen iyi olur.

REYNALDO

Ben de öyle düşünmüştüm, efendimiz.

POLONIUS

Aman ne iyi, aferin sana! Bak öyleyse,

Önce Paris'te Danimarkalı kim varsa ara.

Bak bakalım kimmiş bunlar, nerede, nasıl yaşıyorlar;

Kimlerle düşüp kalkıyor, neyle geçiniyorlar.

Bunları kolaçan ederken, laf arasında,

Oğlumu tanıyıp tanımadıklarını öğrenirsin;

Düpedüz sormaktansa onları söyletmek

Daha iyi anlatır sana durumu.

Onu şöyle uzaktan tanırmış gibi konuş:

Babasını, dostlarını tanırım, de mesela;

Kendisini pek tanımam, de... Anlıyor musun?

REYNALDO

Evet, tabii! Öyle söylerim.

POLONIUS

Tanırım, ama şöyle böyle, dersin.

Eğer benim tanıdığım bu ise, dersin.

Savruğun biridir, şuna buna düşkündür, falan.

Veriştir, ne istersen uydur o zaman.

Pek ağıra kaçmadan tabii, şerefini koruyarak.

Haylazlık, taşkınlık gibi şeyler olsun;

Başıboş kalan gençlerin kapıldığı

Olağan serserilikler.

REYNALDO

Kumar falan gibi.

POLONIUS

Evet, içki, düello, küfür, kavga, zamparalık...

O kadarına gidebilirsin.

REYNALDO

Aman, efendimiz, bunlar dokunur şerefine.

POLONIUS

Hayır, ölçüyle veriştirirsen dokunmaz.

Azgın bir kopuğa çıkarıp adını

Rezil edecek değilsin elbet; ister miyim bunu?'

Hayır, öyle ustalıkla söyle ki bunları

Başıboşluktan gelme kusurlar gibi görünsün.

Ateşli bir ruhun parlayıp çileden çıkması,

Kabına sığmaz bir delikanlı coşkunluğu,

Her gençlikte olabilir cinsten.

REYNALDO

Anladım, ama efendimiz...