Hamlet

4. Perde | 5. Sahne

(Şatoda bir oda.)

(Kraliçe, Horatio ve bir haberci girer.)

KRALİÇE

Konuşmak istemiyorum kendisiyle.

HABERCİ

Durmadan geliyor, aklını oynatmış gerçekten.

Acınacak bir halde.

KRALİÇE

Ne istiyor?

HABERCİ

Babasını çok anıyor. Duydum ki, diyor,

Dünyada türlü dolaplar dönüyormuş.

Ahlar vahlar içinde göğsünü dövüyor;

Yok yere hırçınlaşıp tepiniyor,

Yarısı anlaşılmaz abuk sabuk şeyler söylüyor.

Bir şey dediği yok, ama dinleyenleri

Düşündürüyor karışık, tutarsız sözleri.

Kendilerince yorumluyorlar bunları.

Göz kırpmalarında, baş sallamalarında da

Gizli bir anlam varmış gibi geliyor herkese.

Olmayacak şeyler, ama akla gelmesi bile kötü.

HORATIO

Konuşmak lazım onunla. Yoksa işkilli kafalarda

Tehlikeli kuruntular uyandırabilir.

KRALİÇE

Gelsin.

(Horatio çıkar.)

Öyle bozuk ki içim, günahın özü gibi öyle bozuk ki.

Her küçük olay bir büyük felaketin

Öncüsü gibi geliyor bana.

Öyle sersemce kuşkulu oluyor ki suçlu insan

Kendi kuyusunu kazıyor korkusuyla.

(Horatio Ophelia'yla girer.)

OPHELIA

Nerde Danimarka'nın güzel kraliçesi?

KRALİÇE

Ne'n var Ophelia?

OPHELIA

(Türkü söyler.)

Nasıl ayırt ederim bir bakışta

Seveni sevmeyenden?

Külahından, tozlu çarıklarından,

Elindeki değnekten.

KRALİÇE

Vah canım Ophelia, bu türkü de ne?

OPHELIA

Ne dediniz? Aman dinleyin ne olur?

(Türkü söyler.)

Öldü, güzel sultanım, çoktan öldü,

Öldü gömüldü bile.

Başında yemyeşil otlar büyüdü,

Taşı dikildi bile.