De Grijze Jager: Een droom komt uit (GAAT HERSCHREVEN WORDEN)

Hoofdstuk 3

"Wakker worden Mel! Vandaag is de dag waarop we hebben gewacht!" Jenny was al sinds een uur wakker en haar enthousiasme was duidelijk te horen. Alyss wreef de slaap uit haar ogen en rekte zich uit. Melany volgde haar voorbeeld en kleedde zich toen langzaam aan. "Ga maar vast naar de eetzaal, ik kom zo." De twee liepen naar het ontbijt en Melany bleef alleen achter. Ze voelde haar hart in haar keel en haalde een paar keer adem om te ontspannen. Toen dat enigszins was gelukt, liep zij ook naar de eetzaal voor het ontbijt, ook al wist ze dat ze geen hap door haar keel zou krijgen. Eenmaal aan de ontbijttafel zag ze dat Will naar zijn bord zat te staren en dat George met moeite at. Toen ze naar links keek zag ze Alyss en Jenny zonder moeite hun ontbijt opeten en hoorde hoe ze vrolijk praatten. "Eet je dat nog op?" vroeg Arnaut met volle mond. Will gaf hem zijn bord en Melany bood hem ook haar bord aan. Vol genoegen nam hij het aan en at ze snel leeg. Toen het tegen acht uur was maakten ze zich klaar om naar de baron te gaan. De anderen wezen wensten hen succes en daarna liepen de vijftien jarigen naar hun kamers. Opgefrist en vol zenuwen wachtten ze op Martin, de secretaris van de baron. Het wachten leek wel een eeuwigheid en toen kwam Martin eraan. In zijn linkerhand had hij hun formulieren en gebaarde dat ze hem moesten volgen. Voor de deur naar de kamer van de baron noemde hij hun namen op om te zien of iedereen er wel was. "Goed, ik noem jullie namen en daarna gaan jullie van groot naar klein staan." De wezen knikten en zeiden 'aanwezig' toen Martin hun naam noemde. "Hier klopt iets niet," zei hij toen hij zag dat er geen vijf, maar zes wezen stonden. "Jij, achteraan, wat is jouw naam?" "Melany meneer." Hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij doorzocht zijn formulieren, maar had er toch echt vijf vast en geen zes. "Wat doe jij hier?" vroeg hij een beetje bars. "Ik ga vandaag een mentor uitzoeken meneer," antwoordde ze. "Het spijt me, maar over jou staat niets vermeld. Ga dus maar snel terug naar het weeshuis, want ik heb geen tijd om dit uit te zoeken." Hij gaf haar geen kans om iets te zeggen en richtte zijn woord op de anderen. "Ga in een rij staan en loop op mijn teken naar binnen. Daarna gaan jullie naast elkaar staan en noem je je naam en bij wie je in de leer wil, begrepen?" Weer knikten ze. Melany stond er een beetje verloren bij en wist niet goed wat ze nu moest doen. Meelopen of weglopen? Martin zette net Will achter Jenny nadat zij had aangeboden hem voor haar te laten lopen. "Sorry dame, maar jij bent groter dan hij." Martin keek hen aan en wilde op de deur kloppen toen hij Melany zag staan. "Wat had ik nou gezegd? Wegwezen jij!" siste hij in haar oor nadat hij haar de gang op had geduwd. De deur viel dicht en daar stond ze dan. Alleen en buitengesloten. Ze voelde tranen opkomen en zette het op een lopen. Ze liep naar haar kamer en sloeg de deur met een klap dicht. Ze bleef een tijd tegen de deur aanzitten en dacht aan de anderen en hoe ze nu, op dit moment, een mentor kozen. Ze hoopte dat iedereen naar de leraar kon bij wie hij of zij in de leer wilde. Vooral voor Will hoopte ze dat hij aangenomen werd op de krijgsschool. Een zacht klopje op de deur deed haar opschrikken. "Mel? Ben je daar?" Alyss stond voor de deur. Was het uitkiezen nu al afgelopen? Melany keek naar de waterklok en zag dat er al zeker een uur voorbij was. Vlug droogde ze de laatste tranen af en opende de deur. "We vinden het zo erg voor je," zei Jenny toen ze binnen waren en elk aan een kant van Melany zaten. Jenny legde een arm om Melany's schouders heen en trok haar tegen zich aan. "Baron Arald keek erg verbaasd toen hij jou niet zag staan. Martin kon wel door de grond zakken van schaamte," zei Alyss. Melany schoot in de lach en zag voor zich hoe Martin rood aanliep van schaamte en zou wensen dat hij door de grond kon verdwijnen. "Zijn jullie allemaal aangenomen door jullie gekozen mentor?" vroeg Melany om van onderwerp te veranderen. "Bijna allemaal," zei Jenny na een tijdje. Melany kwam omhoog en keek haar vriendinnen vragend aan. "Wie is er niet aangenomen dan? Toch niet...?" Alyss knikte. "Will is niet aangenomen door heer Roderick vanwege zijn lengte. Hij was bang dat Will het niet uit zou houden op de krijgsschool. Ook meester Ulf wilde hem niet hebben op de stallen, bang dat de paarden hem omver zouden lopen." "Dat moet een klap voor hem zijn geweest. We weten allemaal hoe graag hij ridder wilde worden. Ik kan me niet voorstellen dat niemand hem heeft willen aannemen," zei Melany. "Nou, niet niemand om eerlijk te zijn," zei Jenny twijfelend. "Vandaag stond de Jager er ook bij, blijkbaar hebben ze bij hen wel een plek over voor een nieuwe rekruut. Toen Will was afgewezen door heer Roderick en meester Ulf, gaf hij de baron een briefje. Deze vroeg of Halt zeker was en hij knikte. Het briefje legde de baron op de hoek van zijn tafel en toen moesten we gaan," gaf Alyss als antwoord op Melany's ongevraagde vraag. "En niemand weet wat er op dat briefje staat behalve de baron en Halt?" De meiden knikten. "Hopelijk wordt Will door hem aangenomen, dan heeft hij tenminste een leraar." "Jij vindt ook een mentor, echt waar. Misschien dat vrouwe Pauline je wil aannemen?" Jenny was nog niet uitgesproken of Melany schudde al met haar hoofd. "Nee, dat is niks voor mij. Vrouwe Pauline heeft meer aan meiden zoals Alyss. Als ik de diplomatieke dienst in zou gaan dan zou ik alleen maar voor problemen zorgen. Het zal me niks verbazen als ik ergens als boerin moet gaan werken." "Zeg dat nou niet!" zei Jenny geschrokken. "Misschien is de baron al bezig met een oplossing en moet je nog even geduld hebben. Jij gaat ook bij iemand in de leer, echt waar." Melany haalde haar schouders op en stond op. "Ik kan er nu niet veel aan doen. Als jullie het niet erg vinden, wil ik even wat tijd voor mezelf." Alyss en Jenny stonden ook op. "Natuurlijk, doe wat op dit moment het beste voor je is. Wij moeten nu allemaal onze spullen inpakken en ons klaar gaan maken om morgen op tijd bij onze mentoren te zijn." Melany liep naar haar kist, haalde er het Saksisch mes uit en maakte hem vast aan haar riem. Ze zei haar kamergenoten gedag en liep naar buiten richting het bos.