De Grijze Jager: Een droom komt uit (GAAT HERSCHREVEN WORDEN)

Hoofdstuk 13

De volgende ochtend besloten Will en Melany langs hun vrienden te gaan. Samen met Halt reden ze richting het kasteel. Terwijl Halt rechtdoor reed naar Vrouwe Pauline, reden de leerling-Jagers naar de krijgsschool. Arnaut stond hen al op te wachten en liep hen tegemoet. "Een vrolijk kerstfeest!" Hij gaf Will een hand en kreeg van Melany een knuffel. Arnaut werd erdoor verrast en wist even niet hoe hij moest reageren. Melany liet hem los en klom weer op Tintreachs rug. Samen gingen ze richting het kasteel. De leidsels van hun paarden gaven ze aan de stalknechten en daarna liepen ze naar binnen. Jenny had George al opgehaald en ze wachtten op Alyss' kamer. Zij had de ruimste kamer, dus daar pasten met gemak zes personen in. "Vrolijk kerstfeest!" riepen ze zodra de deur openging en ze hun vrienden zagen staan. Alyss, Jenny en Melany omhelsden elkaar en de jongens gaven elkaar een stevige handdruk. Jenny liep na de begroetingen snel naar een mand op tafel en nam het mee. Voor de haard legde ze een groot kleed neer en daarop namen ze allemaal plaats. Melany stak haar hand uit naar Will die haar zijn boog aangaf. Ze ontspande ze en legde ze op tafel neer. Ondertussen had Jenny de lekkerste gebakjes, koekjes en andere lekkernijen uit de mand gehaald. Sommigen waren zelfs nog warm en Arnaut kon de verleiding maar moeilijk weerstaan. "Ik dacht dat het genoeg was, maar ik heb voor de zekerheid nog een lading gemaakt." Jenny keek naar Arnaut en gaf hem een knipoog. Toen Alyss en Melany iedereen van thee hadden voorzien, aten ze het eten van Jenny op. "Jen, kom alsjeblieft eens bij ons langs. Dan kun je Halt leren hoe je goede koekjes maakt," zei Will met een volle mond. De kruimels vielen van het koekje zodra hij een hap nam. Jenny moest lachen. "Ik kan me voorstellen dat hij niet echt een keukenprins is, of heb ik het verkeerd?" Ze keek Melany aan en die gebaarde met haar hand dat ze erover twijfelde. "Halt kan prima koken, maar het bakken laat hij steeds aan mij over. Trouwens, de meeste dingen laat hij ons doen en zelf zit hij de hele dag op zijn krent ons rond te commanderen." Ze deed een paar van zijn meest bekende zinnen na en de anderen moesten daar hartelijk om lachen. Naast dat Melany heel gedetailleerd kon tekenen en ook nog eens hout kon bewerken, vond ze het ook geweldig om mensen in de maling te nemen. Ze kon heel goed anderen hun stem nadoen en sinds ze bij Halt woonde had ze dat niet meer kunnen doen. "Heb je Halt er al mee in de maling kunnen nemen?" vroeg George nadat ze waren uitgelachen. "Nee, helaas nog niet. Maar ik heb wel Will flink in de maling genomen. Weet je dat nog?" Will trok een vies gezicht. "En of ik me dat nog herinner! Door jouw stomme grap kreeg ik bijna een week corvee van Halt," antwoordde hij verontwaardigd. Zijn vrienden keken hem aan, heel nieuwsgierig naar dat verhaal. "Halt was een middag weg en had ons een hele takenlijst gegeven. Melany dacht dat het wel leuk was om mij te laten schrikken door te doen alsof Halt al thuis was. We waren snel klaar met onze taken en daarna gingen we ongezien voort bewegen oefenen. Ineens hoorde ik Halts stem. "Will! Kom onmiddellijk naar de veranda!" Ik was er, maar zag hem niet. Toen hoorde ik zijn stem bij de stal en ik ging daarheen. Ik werd overal heen gestuurd en op een gegeven moment was ik het zat. Toen hoorde ik hem weer. "Will, kom eens naar de veranda!" Ik had al zo'n vermoeden dat Melany erachter zat en was er van overtuigd dat ze me nu weer riep. "Heel grappig hoor!" riep ik, naar de veranda lopend. "Als je nu niet heel snel daarmee kapt dan-" Jammer genoeg was dat dus wel Halt, en niet Melany." Will voelde even aan zijn oor. Halt had hem een draai om zijn oren gegeven vanwege zijn brutaliteit, maar toen hij hoorde wat de reden was, stuurde hij Melany zonder eten naar bed. "Het is duidelijk, met die Jager is het nooit saai," concludeerde Arnaut. Ze vertelden elkaar hoe de eerste maanden waren verlopen en welke stomme fouten ze hadden gemaakt. Goede prestaties werden verteld en geprezen door de anderen. Het is fijn om zo samen te zijn, dacht Arnaut. Hij had nooit gedacht dat hij Will en Melany als vrienden zou hebben, maar hij was blij dat door de zwijnenjacht hun ruzies en pesterijen achterwege waren. Bij dat laatste betrok zijn gezicht. Hij had het zwaar op de krijgsschool: de lessen gingen hem wel goed af, maar door de pesterijen kon hij zich moeilijk concentreren. "Alles goed Arnaut?" Hij keek op en zag dat George hem enigszins bezorgd aankeek. Hij had de gezichtsuitdrukking van de jongen gezien en vroeg zich af wat de grote jongen bezig hield. "Ja hoor, alles goed," loog de rekruut. Het liefst zouden ze nog langer blijven praten, maar ze werden door een klopje op de deur gestoord. "Verwacht je iemand Alyss?" vroeg Will. Ze schudde haar hoofd en ging kijken wie er aan de deur stond. "Een goedenavond Alyss," zei een diepe, zachte stem. "Jager Halt! Wilt u misschien binnenkomen?" Hij sloeg haar aanbod vriendelijk af. "Dank je, maar ik kom je van twee leerlingen verlossen." Hij gaf haar een vriendelijke glimlach en ze zag dat hij een grapje maakte. "Alyss, wie is daar?" klonk Jenny's stem. "Momentje," zei het meisje en ging haar kamer in. "Een man in een grijsgroene mantel, een grote boog en een streng gezicht." "Dan gaan we er maar snel heen, anders staat dat gezicht straks op onweer," grapte Melany. Terwijl Will iedereen gedag zei, spande Melany hun bogen. Ze gaf die van Will terug en zei daarna zelf iedereen gedag. "Kom mee jullie twee, er staat nog wat op ons te wachten!" Halt liep al naar beneden en zijn leerlingen volgenden hem op de voet. "Tot snel!" hoorden ze hun vrienden roepen. Thuis moesten ze zich van Halt omkleden in hun netste kleding. Will had niet veel keuze, maar Melany besloot haar jurk aan te doen. Komt dat ding toch nog van pas, dacht ze. Halt had zich ook opgefrist en wachtte hen op in de woonkamer. "Opschieten, anders komen we te laat," was het enige wat hij zei. Onderweg naar het dorp hield Will het niet meer. "Halt, waar gaan we heen? Waarom moesten we ons omkleden? Wat-?" Melany gaf hem een zachte por om de vragenstroom te stoppen. De Jager reageerde niet, maar vervolgde zijn weg. Pas toen ze bij het restaurant waren en de paarden daar op stal zetten, kregen ze een idee wat Halt in gedachten had. "Drie koffie alsjeblieft." De ober knikte en liep naar achteren. Een dienstmeisje kwam langs en zette een mandje brood neer. "Dit leek me wel een goede afsluiting van de feestdagen, wat jullie?" Hij vond dat ze het wel hadden verdiend: in een paar maanden hadden ze al veel geleerd en elke dag werden ze beter. "Heer Jager?" Het meisje wat hen brood had gegeven, stond nu naast de tafel met twee borden. De drie Jagers maakten ruimte op de tafel voor het eten. "De rest van het eten komt er zo aan," zei het meisje benauwd. Het was heel druk in het restaurant en ze liep steeds van tafel naar tafel om de gasten te bedienen. "Doe maar rustig aan..." "Madelief is de naam heer Jager," antwoordde het meisje. Halt knikte haar toe en het meisje liep weer naar achteren. Toen alles op tafel stond, vielen ze aan. Jenny's eten was heerlijk, maar dit ging er wel in. Tegen het eind van de avond kwam er een minstreler langs die kerstliederen zong. Iedereen deed mee, al was het niet altijd zuiver. Aan het eind van zijn optreden kreeg hij een groot applaus en de gasten gaven hem een gift. Naarmate het later werd, werd het steeds stiller. De mensen zochten hun bed op, want de volgende dag moesten ze weer werken. Halt maakte zich klaar om weg te gaan en de leerlingen volgden zijn voorbeeld. Melany had gemerkt dat Madelief haar tijdens de avond meerdere keren had aangekeken en had besloten even met haar te praten. "Gaan jullie maar vast, ik kom zo." "Maak het niet te laat Melany," waarschuwde Halt haar. "Morgen begint je training weer en is het gedaan met de rust." "Hey, kan ik iets voor je betekenen?" vroeg de leerlinge aan het dienstmeisje. Madelief schrok en liet het dienblad uit haar handen vallen. Melany ving het behendig op en gaf het terug. "Ja, nou, nee. Ik dacht... laat maar, het is goed," hakkelde het dienstmeisje. "Ik heb geen tijd om te praten, ik moet nog zoveel doen." Melany stroopte haar mouwen op en gebaarde dat ze Madelief zou helpen. "Praten en werken gaan prima samen!"

Halt had niet gelogen: meteen na Kerstmis gingen ze verder met trainen. "Nog twee rondjes door het bos, dan zijn die maaltijden er wel vanaf!" Halt reed op Abelard, de jongen en het meisje renden voor hem uit. Het was koud, maar nog prima te doen. "Ik kan niet wachten tot het eind van het jaar," mompelde Will tijdens het rennen. "Mondjes dicht!" klonk het van achter hem. Will zuchtte en zette nog een tandje bij.

"Moeten we echt de hele avond hier staan?" vroeg Melany voor de zoveelste keer die avond. "Nee, niet als je zo doorgaat. Dan blijf je hier de hele nacht." Ze hield snel haar mond, want Halt stond op het punt om zijn woorden uit te voeren. Halt was gevraagd om vanaf de kantelen een oogje in het zeil te houden tijdens het feest. Will en Melany stonden links en rechts van hem. Ze vonden het maar niks dat ze de hele avond boven moesten blijven en niet mee mochten doen met het feest. "Het is een prima oefening," had Halt eerder op de avond gezegd. Door de fakkels ontstonden er lichtcirkels en dat maakte het zicht niet altijd goed. In het midden zagen ze een meisje opgewekt naar boven zwaaien, gevolgd door drie andere handen. "Die vermaken zich wel," wreef Halt het zijn leerlingen in. Will stak ten groet zijn hand op, Melany zwaaide terug naar hun vrienden. Wat zou ze graag bij hen zijn in plaats van op de koude kantelen naar beneden te kijken. Ze maakte haar handen tot een kommetje en blies erin. Ze was haar handschoenen vergeten en kwam daar pas later achter. Will schudde lachend zijn hoofd. "Hoe kun je dat nu zijn vergeten mee te nemen?" "Mond dicht," snauwde ze. "Zien jullie dat?" Meteen was hun aandacht bij de les. "Rechts van die tonnen, bij dat kleine vuur," verduidelijkte Halt zijn vraag. Er stond een groep mannen die iets te veel had gedronken. Ze deden nog niks, maar het was Halt opgevallen dat ze steeds meer aandacht aan de meisjes en vrouwen gingen besteden. Er kwam nu een ander groepje aanlopen en de stemming dreigde om te slaan. "Wacht en let op." Na deze woorden verdween Halt uit het zicht en ging naar beneden. Even later stond hij vlak achter het groepje en kon hen zo beter in de gaten houden. Af en toe keek hij naar boven om te zien of Melany en Will dingen zagen die hij niet kon zien. Will sloeg ongemerkt met zijn vuist op de kanteel en daarna gelijk met een vlakke hand. Daarna stak hij zijn duim omhoog en naar beneden. Dat seintje betekende dat de leider van de groep een mes had en die wilde gebruiken in een gevecht. Ze maakten meer geluid en Halt vond het wel prima. "Als ik jou was, zou ik me gedeisd houden. Anders mag je je roes uitslapen in een cel, met al je vrienden. Ik denk niet dat ze je dat in dank zullen afnemen." De leider schrok toen hij merkte dat er een mes in zijn rug prikte. "Ben ik duidelijk?" Hij zag de man achter hem niet, maar wist dat het de Jager was. "Nou?" De pijn werd erger en de dronken man knikte. "Ja heer Jager, ik begrijp u!" Toen hij weer naar de kantelen keek, zag hij de oude Jager staan. Een rilling liep over zijn rug. Die lui zijn echt tovenaars!

Het werd steeds stiller op de binnenplaats. Baron Arald stond samen met vrouwe Sandra op een verhoging en hield zijn handen omhoog. "Vrienden!' begon hij. "Op dit moment beleven we de laatste momenten van dit jaar. Ik stel voor dat we voor een korte tijd terugdenken aan de mooie momenten van afgelopen jaar en de mensen dankbaar zijn die ons die herinneringen hebben gegeven." De bewoners sloten hun ogen of staarden naar het opgestapelde hout. Melany keek even naar Will en hun ogen kruisten elkaar. Ze wisten precies wat ieder van hen dacht. "Laat ons dan nu onze glazen heffen en aftellen naar een nieuw jaar!" Iedereen stak zijn rechterhand in de lucht. Iedereen, behalve de drie Jagers op de muur. Zwijgend keken zij toe hoe de baron zijn toespraak vervolgde. Hij keek even omhoog en begon met aftellen. Met iedere tel kwamen de fakkels dichter bij de houtstapel. Toen er nog maar vijf seconden over waren, staken de dragers de fakkels tussen het hout. Even gebeurde er niks, maar precies bij de laatste tel lichtte de hele stapel op. De mensen klonken hun glazen met hun familie en de mensen om hen heen. "Gelukkig nieuwjaar!" klonk het overal op het plein. Bovenop de muur wensten Will en Melany elkaar een gelukkig nieuwjaar. Ze omhelsden elkaar en fluisterden wensen in elkaars oor. Naar beneden kijkend zagen ze hun vrienden hen wenken. Ze wilden wel gaan, maar ze hadden een opdracht uit te voeren. "Gaan jullie maar, ik red me wel." Will keek om en stak zijn hand uit. "Gelukkig nieuwjaar Halt!" "Gelukkig nieuwjaar Will," sprak hij en schudde de hand van zijn leerling. Will ging vlug naar zijn vrienden en liet Melany alleen achter bij Halt. Hij stak zijn hand uit en wenste haar ook een gelukkig nieuwjaar. Melany keek naar de hand en twijfelde. Ze keek in de donkere ogen en in plaats van een hand te geven, gaf ze Halt een vlugge knuffel. "Gelukkig nieuwjaar Halt!" fluisterde ze in zijn oor. Daarna maakte ze zich snel uit de voeten, bang voor zijn reactie. Halt was verbaasd door haar knuffel, maar voelde een bekend gevoel. Iets wat hij al jaren niet meer had gevoeld. Hij keek naar beneden en zag hoe zijn leerlingen feestvierden en dansten. Will danste met Alyss, Arnaut met Jenny en George met Melany. Halt bleef daar staan, totdat het tijd was om naar huis te gaan.