The Girl Who Dared | COMPLETED

CHAPTER 8: THE EXPLANATION

Miss D

DIFFERENT faces that are familiar to my eyes yet unfamiliar now to my heart. Different eyes with lying sparks. Tears weren't true, they were just there only for the show. I wonder if they regretted it. I wonder if every time I think of them, they think of me too. Yet, the memories of them are ephemeral to me. May nabuo ng mga senaryo sa isip ko bago ako pumunta rito. Handa na akong makarinig ng mga insulto, masasakit na salita katulad noon, at ipapamukha sa akin na mali ang naging desisyon.

Pero gulat.
Lungkot.
Paghihinayang.
Ang nakita ko sa mga mukha nila.

Mariin akong umubo, "Hindi ko alam at hindi naman ako na-inform na pinaglalamayan na pala ako. Oh, I'm sorry I should greet all of you first. Your daughter is back but you all seem sad. Sino ba ang namatay at iniiyakan n'yo? Bakit nand'yan 'yong litrato ko?" Itinuro ko 'yong malaking picture frame na laman ang mukha ko sa harap na naka-display. Nanatili pa rin ang gulat sa mukha ng aking mga magulang at tanging si Kuya Dos lang ang hindi. Ngunit hindi ko inaasahan ang ginawa ni Manang Esther, tinakbo niya ang distansya naming dalawa at mabilis niya akong niyakap ng mahigpit.

"Totoo ka ba? Oh, habag, ginoo. Hindi ka ba multo? Okay ka lang ba? Bakit sinabing patay ka na? Sino itong nasa puntod?" nag-aalalang tanong niya. I smiled. Sa kabila ng pagkagulat na mukha nila. I forgot Manang Esther. I forgot that I have her. I forgot that she became a mother to me. Kahit hindi niya ako kadugo, kahit 'di siya ang nagluwal sa akin. Ramdam na ramdam ko na tunay ang kaniyang pag-aalala at kagalakan sa aking pagbabalik. I never expected this.

"Okay lang po ako. A-Ako po 'to," pagkukumbinsi ko.

"Salamat sa Diyos. Bakit ngayon ka lang nagpakita?"

"Mahabang kwento po."

I was like a stone beside the ocean and my fate was oblivion. I thought wasn't part of their lives anymore. That I just became an untouched jewelry in the drawer, became an old book kept in the dusty shelf, and a habit that has been forgotten for a very long time. Because they seem to be happy even without me. Ito 'yong tumatak sa isip at puso ko na hindi na ako parte ng buhay nila. Na isa na lang akong tao na hindi nila kilala. Na parang isa akong ordinaryong araw na lang na napaglipasan na ng panahon. Hindi na espesyal at hindi na importante kaya limot na nila. Natakot pa ako noong una kung haharapin ko ba sila. Pero mabilis ang mga pangyayari at totoo nga ang sabi nila, there are two side of a coin. And on every side, there's always a different image that holds different stories, different versions, and maybe different angles of what we call truth. For one has a head, the other has a tail. 

But what do I have? Head? Or tail?

"Ae-" nahihirapang tawag sa akin ng aking ina.

"Mom, Dad, you tried to whelve my real identity. And I understand now why you aren't calling my name," madiing bigkas ko.

"K-Kailan mo pa nalaman?" Nanlaki ang mga mata ng aking ama.

"It doesn't matter, Dad."

"I'm sorry. Kailangan ka naming protektahan," hindi na nakayanan ng aking ina at nagulat ako ng nagsimulang tumulo ang luha sa kaniyang mga mata.