Flash Stories [ Compilation ]

138••🌙WHEN SHE DIED

Napatingin ako sa mga taong nagkukumpulan sa baba, sa kalsada malapit sa building na kinakatatayuan ko.

All of them have their phones out, recording me.

They're watching, they can see me pero walang gumagalaw. Lahat sila ay nanonood. Pinapanood ang bawat galaw ko.

Wala ba talagang gagalaw sa inyo? Wala ba talagang pipigil sa akin?

Sino nga ba ako para magtanong?

This is not suicide when I'm already dead inside.

"Ma, I failed as your daughter. Hindi ko kaya ma. I'm too weak to fight. Hindi ko kayang lumaban para sa pamilya natin ma. Please... Isama mo ako dyan." I looked up the sky as if I'm wishing my mother to come and help me. To stop me, heal me pero bigla kong naalala kung bakit siya namatay.

She was killed by my father. She's innocent. She didn't do anything. My father is a drug addict, he's addicted and his addiction lead to ny mother's death.

"Evie... Please stay strong. I'm sorry i-if hindi na kita mararamayan..." paghingi ko ng tawad. "I'm just your kakilala di ba? Kaibigan mo lang kapag may kailangan ka?" I gave out a bitter smile as tears roll down my eyes.

I'm always there for Evie... Palagi ko siyang kasama but now, she's not around. Wala siya ngayong kailangan ko siya.

"A-ate... P-please iwasan mo na si Kuya Brendon." Bulong ko sa hangin animo'y kaharap ko ang aking kapatid. "H-he raped me.."

Bigla kong naalala ang ilang buwang pambababoy sa akin ni kuya Brendon, my sister's boyfriend. Wala akong magawa. Wala akong laban. Kahit na ayaw ko ay hindi ko siya mapigilan. "I-I tried telling you ate... B-but you left me for him. D-di ka n-naniwala sa a-akin..."

Lahat ng mga pinagsasabi sa akin ay muling nanumbalik. Ang mga salitang naghudyat sa aking pagtalon.

Bakit pa ako mabubuhay kung unti unti akong pinapatay ng mga masasakit na salita?

Bakit pa ako lalaban kung patuloy lang akong hinihila ng mga taong nasa baba?

Bakit pa ako kakapit kung wala na akong makakapitan?

Wala na akong magulang, wala na akong pamilya, wala akong kaibigan. Wala akong kasama and my mind pushed me.

Napangiti ako ng mapait nang marinig ko ang papalakas na sigaw ng mga nanonood habang papalapit ako sa semento.

"Kawawang bata, she doesn't deserve this." I closed my eyes.

People doesn't know words hurts you, until it kills you.

People will only care when you're dying dahil saka lang nila malalaman ang halaga mo kapag wala ka na.

And I regret my decision.

Napatingin ako sa mga taong naging parte ng buhay ko.

I was in pain but my pain didn't end. Yung sakit na dinadala ko ay napunta sa mga taong mahal ko.

Mas lalo wala akong magawa when my sister is being abused by her boyfriend.

Mas lalong wala akong magawa when my friend is cutting herself dahil sa problemang sa akin niya kinukwento.

Mas lalong wala na talaga akong magagawa upang bumalik sa mundong aking nilisan.

I said goodbye with out words. Nasaktan ko ang mga nagmamahal sa akin.

Please. Don't let your mind push you off the edge.

I should've hold on, so do me a favor.

Please fight for me.

Please don't give up.

Please, live...