Chapter I

736 31 29
                                    

A/N: Hi. Sana magustuhan niyo pa rin 'yung story ko. Thank you, talagaaaa.💗

p.s. sorry din sa mga typos HAHAHAHAHA 😅

feel free to vote & comment, thank u in advance. :)

SAVANNA

Time Check: 7:30 in the morning

This is my first day working as a secretary. At ngayon, nakikipagsiksikan ako sa mga pasahero dito sa jeep.

Lunes kasi ngayon. First time ko talagang maging secretary. Nagtaka nga ako nung bigla akong tinanggap ni Atty. Villaverde e.

Actually, hindi ko pa siya name-meet. My friend recommended me to Atty. Villaverde as his secretary.

She got pregnant by his husband. Pinagresign kasi siya ni Sean, her  hubby. 

"Manong, para po!" sabi ko at kinatok ko pa 'yung bubong ng jeep. Patay na talaga dahil late ako!


Time Check: 7:59 in the morning

Mygass! One minute na lang! Huminga muna ako ng malalalim bago kumatok at bago dere-deretsong nagsalita.

"Good morning po, Atty. Villaverde! I am Savanna Enriquez, your new secretary" pagpapakilala ko.

Hiningal ako 'don ah. Parang 'di ako makahinga. 

"I-I'm s-sorry po talaga if I-I'm a bit l-late" paghingi ko ng paumanhin. Nakatingin lang siya sa akin for the whole time, I mean nakatitig?

Mas lalong bumilis ang pintig ng puso ko dahil sa kaba. But, now ramdam kong nanghihina 'yung katawan ko.

"Ms. Enriquez, are you okay?" I heard him said worriedly. Pero---

"Ms. Enriquez!" 'yun na lamang ang tanging narinig kong tinig bago dumilim ang paningin ko at natumba.

ATTY. VILLAVERDE

Habang tinitingnan ko siya, alam kong kinakabahan siya sa akin. Buti na lang at wala pa akong clients na dumarating kaya pinakinggan ko lahat ng sinasabi niya. Pati, natapos rin ako kagabi sa pagbabasa ng iba pang mga cases.

My face is still emotionless. Suddenly, I felt bothered. Napansin kong nanghihina siya.

I knew that anytime she will collapse. Bigla nga siyang nag-collapse. Buti na lang at agad ko siyang nasalo.

I rushed her to the hospital. I just felt worried for her. Bumalik kaagad ako at mineet 'yung mga clients.

Quickly, I went to the hospital. She's my responsibility.

SAVANNA

When I woke up, nakita ko 'yung nurse. I approached her.

"Ate, sino nagdala sa'kin dito?" I asked. Naalala kong nahimatay nga pala ako at si Atty.—

"Si Atty. Simon Villaverde po," sagot nung nurse.

"Double-kill na ako kay Attorney!" bulong ko sa sarili. 

"Saka po pala Miss, kumain po kayo ng marami. Nalipasan po kayo ng gutom and pagod na rin po kaya po kayo nahimatay," dagdag nung nurse.

"Ah sige. Salamat" sagot ko at nginitian siya.

Then, someone knocked at the door. Agad akong napatingin sa direksyon nung pintuan.

Nanlaki ang mga mata ko nung iniluwa nito si Atty. Villaverde! Tumungo na lamang ako kasi nahihiya ako, naging abala pa ako sa trabaho niya. Take note, first day ko 'to pero ito agad ang nangyari!

"Ms. Enriquez, how do you feel? Are you okay? Are you thirsty? Are you hungry? Please answer me," malumanay niyang sabi.

Ang dami niya namang tanong! Hindi ko tuloy alam kung alin doon ang uunahin ko. 

"I-I'm fine na po, Atty. Pasensya na rin po sa abala" I said without looking at him.

Hindi ko naman namalayang umalis na agad 'yung nurse. Unti-unti siyang lunapit sa akin at dahan-dahang iniangat ang aking mukha.

"You don't have to apologize.-" napatigil siya. "You still looked pale. Again, did you ate already?" he asked.

Hindi pa rin ako makatingin sa kanya ng deretso. I don't even know why I am feeling afraid of him or just kinda nervous, I guess?

Maybe because this is my first time? I just shook my head as an answer.  I heard him 'tsk'.

Patay galit ata! Hinawakan niya ang kamay ko at lumabas sa hospital. Pinahiga lang ako doon sa maliit na clinic nila.

"Attorney, saan po tayo pupunta?" sinubukan kong itanong. Buti na lang at hindi na ako nautal.

"Attorney, I am okay right now. A-and, I am s-sorry" I added.

"Why do you keep on saying sorry? You know what, it is not necessary. Just be early next time and do not forget to eat!" he told, irritated.

Teka nga, why is he so furious? E, ano naman sa kanya? Kakalito naman 'to e.

I chose to be quiet after that. Ba't ko nga ba nasabi 'yon? Masama ba 'yon?

I guess, pagod na siya sa trabaho tas, ganto. A tear fell from my eye. I just wiped it quickly.

Sana hindi niya nakita. Ba't ba ang sensitive ko? Parang ganun lang e.

"Do you mind if I take you to a Japanese restaurant? I just wanna eat with someone," he asked breaking the silence.

"It is okay," I said but, I didn't look at him. From my peripheral vision, he nodded.

Sa wakas nakarating na rin kami sa Japanese resto na sinasabi niya. "What would you like to eat?" he asked me.

"Kahit ano na lang po," I answered and tried to smile a little. He also smiled a bit.

Siya na ang nagsabi sa waiter kung ano ang kakainin namin. Actually, I wanna say something when he asked me pero, naunahan ako ng hiya. 

"Do you mind if ask you a question?" he asked out of the blue.

"Sure. You can ask me anything  po," I said.

"Drop the 'po' please. I am still young," he said and smiled.

"I am just wondering, why did you chose to be a secretary but, you are a HRM graduate?" he asked.

"M-may pinag-aaral pa po akong kapatid." I lied. Wala talaga akong pinag-aaral. Natakot akong baka alisin niya ako sa trabaho.

Sakto! The food has arrived. Saved by the food, chz. "Masarap talaga 'yung sushi, grabe!" napalakas pa yata ang boses ko.

Nanlaki ang mata ko at napatakip ng bibig. Mas lalo akong nagulat nung tumawa ng malakas si Attorney.

"Is that your favorite food?" he asked.

"Opo, este oo. I also remembered my dad used to make me sushi when I was a kid but, he left us with no word or goodbye." I sadly said.

"I understand. So, ano naman ang name ng kapatid mo?" he asked again.

"Jeremiah," I answered. "Ikaw ba? Do you have any?" I asked back, medyo nag-aalangan pa ako.

"I once had a sister. Her name is Gaby. But, I lost her." he said. His voice was filled by loneliness and misery.

"So--"pinutol niya iyon. "It is okay. It is already in the past" sabi niya at ngumiti ng pilit.

Alam kong pilit ang ngiting iyon, kahit ngayon pa lang kita nakilala. You seems familiar too.


I believe in you, love. Always pray. — mimi


Be with You Again [ON-GOING]Where stories live. Discover now