Χαρμολύπη

06/10 «Στράφι»

03 Αυγούστου 2011

«Ευχαριστώ για εχθές.» η Αλεξάντρα παραδέχτηκε ντροπαλά για ακόμη μια φορά, με τη φωνή της να αντηχεί ελάχιστα αλλιωμένη από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Ήταν μόνο δέκα το πρωί, δέκα και τέταρτο για την ακρίβεια, και η κοπέλα είχε ήδη δηλώσει την ευγνωμοσύνη της στον Κρις γύρω στις τέσσερις φορές. Ο νεαρός ένιωθε άβολα, οι ευχαριστίες δεν ήταν κάτι που άκουγε συχνά, συνεπώς δεν είχε συνηθίσει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν θεωρούσε πως ήταν αναγκαίο.

«Δεν ήταν τίποτα, επίσης, ήσουν πολύ γλυκούλα.» ο Κρις γέλασε, με  σκοπό να κάνει την Αλεξάντρα να ξεχαστεί, ωστόσο το εννοούσε. Είχε κάτσει τουλάχιστον τέσσερα λεπτά και τη χάζευε πρωτού την ξυπνήσει, πρωτού επέμβει στα παραμυθένια της όνειρα, στα οποία ευχήθηκε να πρωταγωνιστούσε, όπως η ίδια έκανε στα δικά του. Ακόμα και εκείνη τη στιγμή, που έφτιαχνε πρωινό στην μητέρα του, με τον Ήλιο να τον συντροφεύει, έχοντας εντρυφήσει στο ατελείωτο κρυφτό με την αγαπημένη του Σελήνη, εκείνη η εικόνα της χθεσινής ημέρας είχε χαραχθεί στο βασανισμένο του μυαλό.

«Ανοησίες.» η κοπέλα απ'την άλλη γραμμή του τηλεφώνου γέλασε και έπειτα μια μικρή παύση χάλασε την ροή της επικοινωνίας. «Τέλος πάντων, έχεις να κάνει κάτι στις οκτώ; Σου έχω μια καταπληκτική πρόταση.» ο παιδικός ενθουσιασμός της Κουβανέζας έκανε τον Κρις, ο οποίος έχοντας στερεώσει το κινητό του τηλέφωνο ανάμεσα στον ώμο και το αυτί του, γυρνούσε μια τηγανίτα, να χαμογελάσει αμυδρά.

«Πες μου.» απάντησε το αγόρι ενώ έβαζε και την τελευταία κουταλιά του παχύρευστου μείγματος στο τηγάνι. Ο Κρις μπόρεσε να ακούσει την Αλεξάντρα να παίρνει μια βαθιά ανάσα απ'την άλλη τηλεφωνική γραμμή και υπέθεσε ότι η πρόταση θα εμπεριείχε ατελείωτες ώρες διαβάσματος παραμυθιών, μα έκανε, για πολλοστή φορά, λάθος. Καθόλου πρωτότυπο για κάποιον σαν εκείνον, που είχε ταυτιστεί με το λάθος και την αποτυχία.

«Η Έμμα μου πρότεινε να σε καλέσω να περάσεις λίγο χρόνο μαζί μας. Τα παιδιά θέλουν να σε γνωρίσουν καλύτερα.» η πρόταση, ομολογουμένως, τον ξάφνιασε αρκετά. «Σε παρακαλώ πες ναι.» η Αλεξάντρα, έχοντας αντιληφθεί τον δισταγμό του νεαρού, έσυρε τη τελευταία λέξη και ο Κρις γέλασε λίγο ξανά. Υπό άλλες συνθήκες θα αρνούταν, μα δεν ήθελε να στεναχωρήσει την φίλη του, ακόμα και αν δεν είχε όρεξη να συναναστραφεί με άτομα που δεν γνώριζε καλά. Όχι ότι είχε κάποιο πρόβλημα με τη παρέα της Αλεξάντρα - εκτός βέβαια από το ότι, ο ίδιος, ήταν ηφαίστειο ζήλιας που εκρήγνυνταν που και που - απλά, δεν ένιωθε ιδιαίτερα άνετα.