Χαρμολύπη

09/10 «Ο,τι μου στέρησες»

10 Αυγούστου 2011

Το νερό έπεφτε παγωμένο στο κορμί του, κάνοντας τον Κρις να ανατριαχιάζει ελάχιστα σε κάθε επαφή του δέρματος του με το τρεχούμενο ύδωρ, που θαρρείς με τη μορφή σαγηνευτικής Νηρηίδας, αγκάλιαζε το σώμα του. Ο νεαρός έκλεισε μηχανικά τη βρύση της ντουζιέρας και έπειτα έπιασε την λευκή πετσέτα που κειτόταν - καταλάθος είχε πέσει από τη κρεμάστρα της - στα μαρμάρινα και ψυχρά πλακάκια του πατώματος, μαζί με τα ρούχα που είχε βγάλει προηγουμένως.

Μετά το συμβάν της έβδομης Αυγούστου, της τραγικής εκείνης Κυριακής, η Αλεξάντρα είχε εγκατασταθεί προσωρινά στη μονοκατοικία των Σάντερς. Ο Κρις, παρά τις συνεχείς συστάσεις της Κουβανέζας, της είχε παραχωρήσει το, κλειστοφοβικά στενό, υπνοδωμάτιο του ώστε να νιώσει άνετα, να νιώσει ότι είναι ευπρόσδεκτη, να νιώσει ότι ανήκει κάπου. Ο Κρις με τη σειρά του, φρόντιζε να της το υπενθυμίζει καθημερινά, φτιάχνοντας της πρωινό και χαϊδεύοντας της τα μαλλιά απαλά έως ότου αποκοιμηθεί, κάθε άστατο βράδυ που ο ψυχικός της κόσμος διαλυόταν σε χιλιάδες κομμάτια και ο πόνος, σαν αγκάθι, πίεζε τη καρδιά της· απλές πράξεις που για εκείνον είχαν τεράστια σημασία μιας και εξασφάλιζαν έστω και λίγο την ευτυχία της αγαπημένης του και την έκαναν να ξεχνά το μαρτύριο που ήταν αναγκασμένη να περνά, το οποίο, ακόμη και με τη φυγή της απ'το Ντέναμ Σπρίνγκς, δεν θα έφτανε στο λύσιμο του. Ίσως σε ένα εναλλακτικό σύμπαν ο Κρις να ήταν η Αριάδνη, και η Αλεξάντρα ο μπερδεμένος Θησέας που βρισκόταν χαμένος στους σκοτεινούς λαβύρινθους του μυαλού του.

Η Μάργκαρετ ήταν απίστευτα χαρούμενη με την Αλεξάντρα να τριγυρνά ζωηρά στο σπίτι, γεμίζοντας το χαρά και καλοσύνη, στοιχεία που προηγουμένως απουσίαζαν αισθητά. Η Αλεξάντρα είχε μιλήσει στην μητέρα του Κρις για ο,τι συνέβαινε στο σπασμένο της σπίτι, αφήνοντας τη μεσήλικη γυναίκα συντετριμμένη, με την έκφραση της παγωμένη ανάμεσα στον φόβο και τον θυμό και τα καταγάλανα μάτια της βουρκωμένα και σκούρα, στο χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

Αφότου φόρεσε τα ρούχα του και ακούμπησε προσεκτικά τη πετσέτα ξανά στη κρεμάστρα που βρισκόταν σον βαρετά απλό τοίχο του μπάνιου, ο Κρις σκάλωσε στην εικόνα του ειδώλου του στον καθρέπτη. Δεν έβλεπε πλέον εκείνο το πληγωμένο παιδί με τα πρησμένα, απ'το κλάμα, μάτια και το χλωμό δέρμα το οποίο κοσμούσαν ανοιχτές πληγές από ένα παλιό κοπίδι χειροτεχνίας. Αντιθέτως, το είδωλο του χαμογελούσε απ'την ικανοποίηση· είχε επιτέλους καταφέρει να αφήσει πίσω ο,τι τον βασάνιζε και να απαλλαγεί απ'τη μοναξιά, που σαν θεά ντυμένη στα διάφανα του κρατούσε συντροφιά κάθε μέρα. Και όλα ήταν αποτέλεσμα της συναναστροφής του με την Αλεξάντρα, η οποία τον έσωσε απ'τους δαίμονες του. Μα η αγαπημένη του θα έφευγε, και εκείνος θα βυθιζόταν πάλι στην απύθμενη και μαύρη τρύπα της ψυχής του.