Χαρμολύπη

10/10 «Γεμάτοι κενά»

11 Αυγούστου 2011

Εκείνο το εφιαλτικό μεσημέρι ο Κρις ένιωσε πως ο, ταλαιπωρημένος απ'τα γλυκόπικρα παιχνίδια του Έρωτα, Ήλιος θρηνούσε μαζί του· το, άλλοτε χρυσαφένιο, πέπλο του, που κάλυπτε το φιλήσυχο Ντέναμ Σπρινγκς, ήταν άχαρο, χρωματισμένο σε μια μονότονη και μουντή απόχρωση. Η φυγή της Αλεξάντρα ίσως έμοιαζε με τη φυγή της Σελήνης και, κάθε περίπτωση ήταν επικίνδυνα οδυνηρή και πονούσε σαν χιλιάδες ταυτόχρονες μαχαιριές.

Ο Κρις Σάντερς δεν μπορούσε να διαλέξει τι θα του έλειπε πιο πολύ απ'την αγγελική παρουσία της Αλεξάντρα· οι στιγμές στη παιδική χαρά, το γέλιο της που αντηχούσε γλυκά στα τοιχώματα του μυαλού του, τα παραμύθια τα οποία ποτέ δεν άκουγε, η παιδικότητα που ξεχύλιζε από κάθε πόρο του κορμιού της ή, μήπως, το λαμπρό της χαμόγελο που ήταν ικανό να φωτίσει κάθε σπιθαμή του σύμπαντος;

Ένιωθε σαν να ήταν ποιητής και η Αλεξάντρα η μούσα του· σαν να ήταν αστρονόμος και η αιθέρια λατίνα ένας ολόκληρος, αχανής, γαλαξίας, σαν να ήταν συγγραφέας και εκείνη η πηγή της έμπνευσης του, η μεγαλύτερη επιρροή στην, πρωτύτερα,  ανούσια ζωή του. Δυστυχώς, όμως, όλα τα προαναφερθέντα δεν ήταν αρκετά για να χαρακτηρίσουν επακριβώς τη κοπέλα που τόσο αγαπούσε, την κοπέλα που τον ελευθέρωσε απ' τα δεσμά της αμαρτίας, της αποτυχίας και της μιζέριας.

Ήθελε σαν τρελός να τη κρατήσει κοντά του. Ιδανικά το πάντα, θα ήταν μια πολύ καλή επιλογή, μα ούτε το πάντα δε διαρκούσε για πάντα, και σίγουρα, ο αφελής νεαρός δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τι επρόκειτο να συνέβαινε με το πέρασμα του χρόνου και τι παιχνίδια θα ετοίμαζε το σύμπαν ώστε να διασκεδάσει, για ακόμη μια πικραμένη φορά, εις βάρος του. Ωστόσο, δε μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στις σπουδές της Αλεξάντρα και ούτε να προσπαθήσει να τη μεταπείσει· δεν θα ήταν ηθικό. Άλλωστε, εκείνος είχε χάσει την ευκαιρία να ακολουθήσει το όνειρο του λίγο καιρό πριν και δε θα άφηνε κανέναν και τίποτα να το στερήσει από την αγαπημένη του.

Τη προηγούμενη μέρα, ο Κρις είχε συνοδέψει τη ζωηρή Κουβανέζα στο αστυνομικό τμήμα του Ντέναμ Σπρινγκς, ώστε να προχωρήσει στο στάδιο της καταγγελίας. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ· η σκέψη της πιθανής απέλασης των γονιών της θόλωσε το μυαλό της Αλεξάντρα, με τις ενοχές και τις τύψεις να την πνίγουν ασφυκτικά, σαν εκνευρισμένοι πύθωνες γύρω απ'τον λαιμό της. Ο νεαρός δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν εκείνο που τη κρατούσε πίσω, για ποιον λόγο δίσταζε· εκείνοι οι άνθρωποι άξιζαν να τιμωρηθούν. Και θα τιμωρούνταν. Ο δεκαεπτάχρονος, σημείωσε νοερά να περάσει ο ίδιος απ'το τμήμα κάποια στιγμή, ακόμη και αν εκείνη η πράξη δεν έβρισκε σύμφωνη την Αλεξάντρα.