When Will The Hurting Stop

#13

Finally!

Pinalabas nadin ako ng Ospital. masiyadong nakakasuffocate sa apat na sulok nayun.

Wala akong ibang iniisip kundi paano ko sasabihin kay chris lahat ng nangyari, kung nag alala ba siya sa pagkawala ko sa bahay, ano kaya reaksyon niya pagkasabi ni dahlly na hindi muna ako uuwi. ito ang mga tanong na naka okyupa sa isip ko.

Hindi ko nadin namalayang nasa entrance ng ospital na pala kami ni dahlly. Siya panay salita ni hindi ko nga din naramdaman na tumabi na pala samin si kristyl na may inaabot sa akin na paperbag na maliit hula ko ay mga gamot ang laman.

"Nandiyan sa loob kung anong oras mo iinomin ang mga to, hindi to marami kaya please lang theresa inomin mo yan kung hindi ipapalunok ko ng sabaysabay sayo yan" tumawa na lang ako

Nakita ko sila mildred, lendy at chrischelle at ang parents ko sa harapan ng sasakyan may matangkad na lalaki ding may hawak na bouquet of flowers sa gilid habang nakangiti.

kumunot ang noo ko, sino to? tinignan ko si dahlly na parang nagtatanong.

Habang yinayakap ko ang mga parents ko at nakipag beso sa mga kaibigan ko lumapit ang lalaki at inabot ang bouquet sa akin.

"Congratulations on your discharge" hindi padin nawala ang ngiti sa labi.

"Thank you, I don't want to be rude but who are you?" ngumiti ako kahit awkward.

tumawa lang siya ng marahan "I knew you wouldn't recognize me Sky, I'm John Sef White" nagulat ako.

habang tinatakpan ang bibig "O My God john, is it really you?" hindi makapinawalang sabi ko.

"Sinabi nanga diba?" masungit naman na sabi ni lendy kaya siniko siya ni mildred. nagseselos to pero tumawa lang ako.

niyakap ko nalang si john "I can't believe it. its been so long." masaya kong sabi sa kaniya.

Si john ay isa sa mga kaibigan ko noong college weird man pakinggan pero kahit may apat na bestfriend ako masasabi kong isa din siya sa pinakamatalik na kaibigan at hindi din ako iniiwan, siya yung kaibigan na kahit masiyadong busy ay magagawa ka parin puntahan. Naging close kami sa isang bagay, its not a bad thing though pero ang pinakamalaking tinatago niya na ako lang ang nakakaalam.

"Yeah you haven't even invited me on your wedding" malungkot kunong sabi niya. i punched his shoulders.

"I sent an invite john and i waited hindi ka nagpakita kahit nga congrats hindi mo man lang ma text sa akin. sa paglabas ko nalang ng ospital ikaw nag congrats" taas kilay kong sabi sa kaniya

"I'm sorry, i was busy" mahina niya sabi "Of course you are" at inisnoban siya.

"Unnie forget about it dapat nga magpasalamat kapa sa kaniya dahil siya ang nag dala sayo dito" singit naman ni dahlly habang tinapik ang balikat ko

"Oh! Thank You so much John, I owe my life to you"

"No sky, I'm Glad you're alright" sabay ngiti niya

"Oh and i also heard you are married to my boss, they kinda fill the spots of information" tinuro niya naman ang magulang ko

"Really?" Nagulat ako sa sinabi niya tumango lang ito

Tinignan ko naman ang mga magulang ko, I furrowed my eybrows ngumiti naman ng awkward si mommy habang si daddy naman ay walang pakialam sa paligid

Sana wala siyang alam sa sakit ko at buti nalang talaga hindi na nag tanong tungkol sa nangyari sa akin.

"Skyla we need to go" sigaw naman ni daddy na papasok na sa sasakyan

Tumango ako at tinignan si john

"Well let's catch up some other time" ngumiti siya sa akin at tumango

"Dadalawin ka nalang namin sa bahay niyo theresa. mag text ka okay?" Striktang sabi ni lendy

Tumawa nalang ako at tinanguan din siya kumaway ako sakanila at pumasok na sa loob ng sasakyan,

Habang nasa biyahe hindi ko maiwasang isipin lahat ng nangyari.

How would i Fix this? Anong una kong aayusin? Marriage namin ni chris? Sigh.

"Honey, let's talk when we get home" mahinhin na sabi ni mommy, si daddy naman ay seryosong nagdadrive at si dahlly naman ay naka headset habang naka tanaw sa labas

Hindi ko na siya sinagot at tinignan nalang din ang mga sasakiyan na sumasabay sa amin. Buti di nagdala ng bodyguards at baka mapagkamalan pa kaming presidente.

The ride didn't take long, it's relaxing, being with my family is relaxing i felt like everything's a dream. Away from that suffocating and depressing home made me relax my mind but then again I will still call it home Dahil Mahal ko ang uuwi doon.

Masiyadong malayo ata ang paglipad ng utak ko at di ko namalayan nasa malaking gate na pala kami ng aming bahay. Our surname engraved on the tall gates, Hermoso. It brings back a lot of memories. Napangiti ako di makapaniwala sa ilang taon kong nawala dito ay wala pading pinagbago.

The simple yet elegant mansion the different flowers in the garden the playground that was built way back when me and dahlly loved to play.

Pinagbuksan kami ng pinto ng mga katulong. Hinawakan naman ni mommy ang braso ko nakita ko din sa gilid ang mga gamit kong hawak ng maid. "Paki lagay ang mga gamit ni skyla sa kaniyang kwarto and put the flowers in a vase"

"Opo madame"

"We're home" kita sa mata ni mommy ang saya hinawakan ko nalang din ang kamay niya

"Come on let's have some tea, Dion doon tayo mag uusap sa garden, Dahlly ikaw rin sumama ka" pag si mommy ang nag salita dapat walang palag dahil pag yan hinindian mo ewan ko nalang, walang nagawa si dahlly at sumimangot. Tumawa ako ng mahina

"Bring the tea in the garden bring sweets as well" tumango ang mga maid at don nadin kami nag simulang mag lakad papunta sa garden.

parang walang nangyari, parang walang problemang kinakaharap, parang walang sakit na dinaramdam, parang normal lahat. Normal nga ba? nakakatawa isiping heto ako ngayon nakaupo umiinom ng tsaa

Gusto ko ng ganito tahimik, walang dinaramdam na kahit ano kundi ang init lamang ng tsaa sa aking lalamunan papunta sa akin tiyan.

"Eomma eonje hangug-e gani? (mom when are going back to korea?)" i said and taken a sip on my tea. kumunot naman ang noo ni daddy.

"Why? are you driving us out?"

"Honey stop it, sky that's the reason why we wanted to talk to you" nakangiting sabi ni mommy

"Ikaw lang ang gustong magsalita wag mo akong idamay" ayan siya masiyadong seryoso pero hinawakan naman ang kamay ni mommy na para bang mawawala ito. i smirked.

"nyeh nyeh, stop being serious dad" umirap na nakangisi si dahlly.

normal na ata to.