When Will The Hurting Stop

#15

Pagkatapos ng bonding namin ng pamilya ko pumanik na ako sa kuwarto. WAla pading pinagbago. Ang purple na pintura, ang kama na naka purple, pati mga drawers at pinto ng walk in closet ko ay purple, yung lavender na amoy ng bathroom. Nakakamiss pala no?

Nakakarelax, I would love to stay here forever. Pero mas mahal ko ang tahanan na yun kahit pa impyerno ang buhay.

If people think its a mistake loving him, then if I will die now i would gladly make that mistake again. To me, he is my life. Too exaggerated? No, If you learn to love a certain person, you will be the most wicked.

I saw another door near my walk in closet, i know it's not the bathroom. Bakita may pinto dito? bakit hindi sinabi ni mommy meron pala nito? tinungo ko ang pinto at binuksan.

Bakit ko nga ba nakalimutan to? Naiiyak akong pumasok sa kuwarto, ito ang pinakamalaking sikreto ko at ang pamilya ko lang ang may alam. My Art Room. Ngumiti ako, nakaka aliwalas ng puso. Tumawa ako ng nakita kong may mga drawing pala akong ginawa sa pader, may iba't ibang kulay na malalaking container ng pintura meron din mga maliliit. Kung hindi ko lang talaga sinundan si chris sa kaniyang kurso ay siguradong Architecture ang kinuha ko. Obssessed ba? Hindi naman nag mahal lang.

Ang mas nakaka agaw pansin ay ang portrait na hindi natapos, kailan bato? bakit hindi ko matandaan? i trace it with my fingers, the rough sketch are still visible. Chris, the portrait is chris it's not finished though but i don't remember when i did this. Suddenly a tear fell in my eye, why? bumuntong hininga ako at nilibot ulit ang mata ko sa maliit na kuwarto.

It's obvious that no one really dared to come here, my bedroom is clean though. Baka hindi pinayagan ni mommy ang mga katulong pumasok dito. Buti nalang talaga. i looked at the portrait again.

Ano ba talaga ang ipaglalaban ko sayo? yung pagmamahal ko? yung pagiging asawa ko sayo? Talaga bang wala na akong pag-asa?

Masakit na e. Masakit na masakit na, kunting kunti nalang, ang lubid na matibay kong nilagay ay mapuputol din. At pag yun nangyari sana naman ay masaya ka padin.

Ngumiti ako ng mapait at pinunasan ang mga luha ng may Narinig akong mahinang katok.

"Unnie you there?"

"Yeah" pumasok si dahlly sa silid.

"Nag text sila Ate sakin, sila lahat, uminom ka na daw ba ng gamot mo?" hindi ako nag salita at nanatiling nakatingin sa portrait.

"Unnie, uminom ka---"

"Yes ly" bumuntong hininga siya at tumahimik nalang. Hindi mawala ang paningin ko sa portrait. naramdaman ko si dahlly na parang hindi mapakali.

"Ly, what's bothering you" hindi padin ako nakatingin sa kaniya.

"Unnie, have you ever regret anything?" rinig ko ang kaba sa kaniyang tono, tumingin ako sa kaniyang mga mata.

"Hmm? What do you mean?" umiwas siya ng tingin.

"Like regret being married, letting your freedom go." ngumiti ako sa kaniya.

"Ly, I would never regret anything---"

"Why?! Unnie your hurting! How could you even bare it?!" hinawakan ko ang mga kamay niya.

"Ly, I want this that's why i'm hurting. He is my happiness, my freedom and my life. I would only regret if he would slip away from my arms. ang pinagsisihan ko lang is tying him to me, getting his freedom away from him, caging him. I was selfish only thinking for myself and did not consider his feelings. If hurting me will ease the pain i cause him, then i will happily take all of it." maluhaluha kong turan sa kaniya.

"Unnie why?" humihikbi niyang sabi

"Because I love him"

Tinignan ko ulit ang portrait, thinking maybe i could finish this while i'm here.

"Wag kang umiyak dahlly hindi ko pa burol"tumatawa kong sabi sa kaniya.

NAkita kong kumunot ang noo niya nagpapahiwatig na hindi nagustohan ang sinabi ko, at umiwas ng tingin. "Kahit mag tanong pa ako alam kong hindi mo ininom ang gamot mo kaya dinalhan na kita ng tubig" at lumabas na siya sa kuwarto.

sigh. Ang hirap. lumabas ako sa maliit na kuwarto at pumunta nalang sa study table nakita ko ang tubig na dinala ni dahlly kanina at ang paperbag na maliit. kinuha ko isa isa may note pang kasabay.

Theresa,

 Hoy! alam kong matigas ulo mo, pero please lang inomin mo to!

-Kristyl

Ngumiti ako, kahit kailan talaga napaka caring ng taong to. tinignan ko ang tatlong boti ng gamot. uminom ako ng tubig at hindi ininom ang  mga gamot.

Humiga ako sa kama at pumwesto ng patagilid para matanaw ang mesa kung saan nakapatong ang mga gamot.

Regret huh? mapait akong ngumiti. Wala akong karapatang manghinayang ng kahit na ano dahil kung hindi dahil sa akin yung mga taong nadamay ay sana masaya  na ngayun, pero anong ginawa ko? I take advantage of all those people.

umiinit nanaman ang sulok ng mata ko at doon nanga walang pasabi ang mga luha ko ay nag uunahang lumabas. Hanggang kailan ba ako masasaktan? Hanggang kailan ko pagbabayarin ang sarili ko? Kailan ako sasaya?

HA! baka nakalimutan mong ikaw ang gumawa nito sa sarili mo? sigh.

kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa ko at tumihaya sa kama.

"I have a favor to ask you" tumawag ako kaya mildred alam kong siya ang makakatulong sa akin nito.

"Yes? anything theresa" bumuntong hininga muna ako.

"Can you help me, you know divorce papers" mahina kong sabi avoiding choking my own saliva. Ilang minuto bago nag salita ang nasa kabilang linya.

"Are you certain about this theresa? Don't you want to fix your marriage with Mikael?" malungkot na tono ni mildred.

"I just think that maybe it will come in handy, is it ok?"

"Yes of course anything for you. Always remember we are here for you always ok? you can knock on my door anytime and you can ring me anytime too." ngumiti ako.

"I will keep that in mind. Thank you Mildred" nag uunahan nanaman ang luha ko sa pagbuhos.

"You're always welcome theresa. now rest" at naputol na ang tawag.

Nakatingala padin ako sa kisame. Ang seryosong mukha ni chris ang nakita ko, pati ba naman diyan seryoso ka pa din? ngumiti ka naman sa akin oh. ngiti mo lang chris ok na ako. mawawala lahat ng sakit.

Please ngumiti ka lang at masaya na ako.