When Will The Hurting Stop

#18

(Skyla)

"Baby, are you really sure about this? You know -- you could extend your stay here" naiiyak na sabi ni mommy pero hindi yon makakabago  ng isip ko. I just smiled and caress her cheeks. Nasa sala kami ngayon at naghihintay matapos ang maids sa pag aayos ng mga gamit na dadalhin ko.

"Eomma, my husband needs me. I will visit you again ok?" she sighed in defeat, alam niyang hindi talaga mababago ang isip ko katulad na lang ng pagpapagamot ko. nakita ko namang umirap si daddy sa likod niya.

"Dad? Do you wanna say something you're like about to punch somone" at ang sagot niya ang nakapagpawala sa ngisi ko. 

"If I will say Divorce your husband, will you agree?" seryoso niyang sabi, hinawakan naman ni mommy ang mga kamay niya na para bang pinipigilan niya itong magsalita pa, at dahil alam kong pareho kami ng ugali hindi ito pinansin si mommy at nagpatuloy padin sa pagsasalita.

"Because you know sky I regret giving you to him, Do you think i haven't notice? You are in the middle of a battle but your husband is God knows where, when in fact he should be there as your warrior" napayuko ako.

"Hon, Stop it" pigil ni mommy kay daddy.

"Dad I can be my own warrior, I can fight on my own. I'm not weak you raise me to be strong, now let Chris stay away from this matter this has nothing to do him. He----"

"Stop defending him sky!" dahil sa pagsigaw ni daddy natahimik lahat. si mommy na hinahawakan si daddy ay yumuko, si dahlly na papasok palang sa sala ay napahinto pati ang mga maid ay lumingon na sa amin.

bumuntong hininga ako "Honey calm down baka ano pa ang mangyari sa inyo. Shouting cannot change anything ok? Calm down" parang nahimasmasan naman si daddy and he looked at me again softly

"Sky---" tawag ni daddy sa akin pero pinutol ko iyon at nagsalita.

"Dad I'm not defending him or what I'm an adult, Please, Stop making decisions for me. I can do it myself. I'm Strong" i smiled holding back my real feeling ayokong mag-alala sila.

Fck! sumasakit nanaman ang ulo ko. So much for being strong.

"Wala naba talaga kaming magagawa para mabago ang isip mo?" hindi ako sumagot at ngumiti na lang. Ang galing ng timing ni butler at pumasok ito sa sala "The car is ready" yumuko. tumango ako at tinignan ulit sila, si dahlly naman ay umupo sa tabi ko.

pinipilit padin ngumiti.

"I promise I will visit again, so cheer up. I love you Eomma, Appa, Ly" at nag group hug kami.

Habang nasa biyahe pabalik sa bahay namin ni Chris hindi ko mapigilan isipin ang sinabi sa akin ni chrischelle noong bumisita sila. Ang saya-saya pa namin 'non pero dahil sa sinabi niya natahimik kaming apat.

"Paano pag wala talaga theresa? Mahal mo nga hindi ka naman mahal, Ngayon dumagdag pa ang sakit mo. Uulitin ko paano kong wala talaga?"

"Anong wala ba ang sinasabi mo?" pinilit kong pasiglahin ang boses ko

"Paano pag hindi ka talaga niya mamahalin? Diba 'yan ang rason kung bakit ayaw mong magpaggamot? Dahil gusto mong ayusin muna ang sainyo ni chris?"

"Ano ba ang pinagsasabi mo jan babes, wag ka ngang seryoso. Ginagawa ko to para sa sarili ko ok? wala ng ibang dahilan" ngumiti ako kay chrischelle pero seryoso padin ang mukha niya at malinaw 'yon na hindi siya naniniwala.

"Theresa naman, Siya lang ba talaga ang nasa isip mo? Siya lang ba talaga ang mahalaga sayo?Paano ka? ang sarili mo? ang pamilya mo? kami? Saan ba kami?" bumuntong hininga ako. andito na naman kami sa usapang ito. ayokong pag-usapan na naman ang problemang ito dahil sasakit lang ang ulo ko.

"Oh come on please give me a break, this topic again? Really?" I looked at  her in disbelief.

"Yes really theresa, ano mananahimik ka na lang? Hindi dahil pinayagan ka namin sa gusto mo ay hahayaan ka lang namin. Paano pag wala kami sa tabi mo? ha? paano pag kukunin ka na lang sa amin bigla?" naiiyak na sabi ni chrischelle, sigh.

"No I won't die, ok? I'm still far from dying and of course I will make sure to stay alive, just--just please let me be happy doing the things I want at sa kasal namin ni chris kung maayos ko edi happy pero pag hindi? maybe let it be" nakangiti kahit masakit kasi yan lang ang mabibigay ko sakanila.

 "You all stand in the center of my life, all of you are important to me so never question my love for you guys because I will trade my life in order to preserve your smiles"

"OK  I get it, iibahin ko ang Tanong KAilan ka susuko?" is giving up in my choice? I don't know, I think I will fight until I'm sleeping under the dirt. Ngumiti na lang ako sa kanila.

Hindi ko alam kung hanggang kailan ang buhay na binigay sa akin ni God pero sana ay patagalin niya naman ng kunti para maayos ko ang lahat.

Sa tagal ng pag-iisip ko ay nagulantang ako sa malakas na ring ng aking cellphone, tumatawag pala si Mommy, hay nako siguro may nakalimutan na naman tong sabihin sa akin kanina.

"Baby? naririnig mo'ko?"

"Yes, mom" naiiling kong turan.

"I forgot to tell you--"see? "-- that I am sending your cars and the clothes that we bought last time"

"Alright?", "Ok baby that's all. i love you take care ok?", "Ok mom love you too"

cars?---cars?----wait, what?! CARS?! oh no! i tried calling her again but she is out of reach! No my babiess!!! O MY GOD MOM!

minutes of panic I eventually calm down because my head is starting to throb.

"Manong, paki gising na lang ako pag dumating na tayo sa bahay"

"Ok po ma'am" kay natulog na lang ako at hindi na nag-isip pa.

---------------------------------------------------------

"Ma'am? Ma'am?" naalimpungatan ako sa pagtawag sa akin ni manong.

"Andito na po tayo, pero may problema po" nagsalubong naman ang kilay ko sa sinabi niya

"Bakit anong problema?" 

"Hindi daw po pwedeng pumasok dahil wala daw pong sticker ng village ang sasakyan" 

"Yon lang?" hinilot ko ang sentido ko dahil kumikirot ng kunti ang aking ulo

"Manong sabihin mo sa guard don na si Mrs. Repetaleenger ang may-ari nito"

"sige po ma'am" bumaba naman si manong at parang nataranta ang guard na nagbukas ng harang. binuksan ko ang bintana ng sasakyan at dumungaw sa guard.

"Ma'am nakakapanibago kasi na may naghatid sa inyo" nakangiting sabi ni kuya guard

humagikhik ako "Hindi kasi kaya ni Chris na hindi ako ipasundo kuya baka daw mapano ako" I lied.

"Sige po ma'am" sinara kong muli ang bintana ng sasakyan at tumango kay manong driver. Lahat ng tao na nagtratrabaho sa village ay hindi alam kung ano ang trato sa akin ni Chris sa loob ng bahay, dahil nadin siguro palagi akong nakangiti sa kanila at nagmumukhang ok ako sa panlabas na anyo. 

Lahat sila mababait tinanong nga nila ako kung bakit ako ang gumagawa ng mga gawaing bahay, bakit daw palagi akong nag tataxi pag naggrogrocery. Dahil dakilang sinungaling at dalubhasa sa paglalagay ng maskara sa harapan ng mga tao ay nakaya kong sagutin sila ng nakangiti kahit masakit sa dibdib. 

Nasa harapan na kami ng gate ng bahay namin ni chris, sinubukan kong buksan pero ayaw. Nakakapagtaka ang linis ng bahay walang mga tuyong dahon, wala naman kaming katulong. Sinubukan kong mag doorbell. Paano kung si ehmy ang nagbukas? Paano pag nakita ko silang magkasamang lumabas ng bahay?

Paano? Kakayanin ko ba? ang daming paano sa isipan ko ngayon, kahit ang posibleng mangyari ay nakaukit na sa isip ko. Parang binibiyak na ang puso ko. Lahat masakit hindi ko alam kung ano ang unang hawakan ang ulo o ang dibdib.

Masakit, masakit na masakit!