Chapter 11- The art of letting go

2K 9 12
                                    

“Thomas! Heyyy! We’re looking for you kanina pa.” sabi nung babae

At sino naman tong babaeng to. Nakita ko na to kanina eh. Nakasabay ko pa bumili to ng popcorn eh. Nakngtokwa. Don’t tell me….

“Hey Kath.” Sabi naman ni Thomas

“Let’s go baby, kanina pa tayo hinahanap ni Mom.” Sabi nung Kath.

WHAT!! BABY!! TAMA BA YUNG NARINIG KO? ANO?! HA?! Please tell me nabingi lang ako. Please.

“Sige sige, susunod ako. Magpapaalam muna ako kela LA.” Sagot ni Thomas

“Okay, nandun lang kami sa may entrance, okay?” sabay halik nung girl kay Thomas sa lips.

 Ang insensitive naman nitong babaeng ‘to. Hello, nasa unahan niyo lang naman ang ex-girlfriend ng lalaking hinalikan mo!!!

Bakit hindi ako pinakilala ni Thomas?!

“Sige.”

Parang unti unting nagugunaw ang mundo ko. Gusto kong umiyak pero kelangan kong pigilan. Yung tipong maglulupasay ako maibalik lang si Thomas sakin pero I know it’s too late and I remembered I wished him happiness. And maybe she is his happiness.

“Uhm, Alex. Are you okay? Tanong sakin ni Thomas

“Yeah. I guess I’m just tired….. *silence*  Uhm Thomas can I ask you something?”

“Ano yun?”

“Yung Kath, is she your…”

“Girlfriend.” Sagot ni Thomas. “Yes, she’s my girlfriend.”

Hindi ko na napigilan, may luhang tumulo na. masyado na daw silang naimbak sa mata ko.

“Kelan pa?”

“4 months na kami.”

“Ahh ganun ba? Cong… Uhh. Congrats.” Siyempre hindi ko na kinaya, ngumiti nalang ako at biglang umalis. Hindi ko na rin naantay at nalingon sila Ana. Ang sakit sakit kasi. Hindi ko kayang may makakita sa akin ng ganito.

I’m too late for Thomas. Maybe wala na nga talagang chance. Siguro the art of letting go na talaga. Eto na siguro yung opening para sa puso ko. I have to let go, I have to moved on.

Hindi ko alam exactly where I'll go at di namalayan pumasok na pala ako ng mall. Pumunta muna ako sa foodcourt at umiyak dun then at tska naghanap  ng place where I can release my stress. And then I found a milk tea place.

Milk tea talaga ang pampakalma ko. So I ordered wintermelon milk tea.

Hindi ko masyadong nagagalaw ung inumin ko kasi naalala ko pa din yung exact words ni Thomas.

Girlfriend. She’s my girlfriend”

Ouch. Yung kahit alam mong ilang oras ng nakakalipas, pag naaalala mo, parang tinutusok ng isang daang kutsilyo yung puso mo, ang sakit.

Sinabayan na naman ako ng kanta ni Taylor Swift. Namumuro na sakin tong si Taylor ah. How can she put all the words I can’t say into music?

Remembering him comes in flashbacks, in echoes

Tell myself it’s time now, gotta let go.

But moving on from him is impossible

When I still see it all in my head”

Payuko na sana ako until may nagoffer sakin ng hanky.

“Uhm, miss.”

Kinuha ko yung panyo and pinunasan ko agad yung luha ko before ako tumingin sa kanya.

“Uhm. Thank you.”

Pagtingala ko nagulat ako.

“Uhm wait, wait, wait, wait, you’re Kiefer Ravena right?”

“Oh, glad you recognized me.”

“Of course I do! Thank you. Wow, parang kakakita ko lang sayo sa court kanina ah. What happened?”

“No problem. Haha. Kanina? 2 hours ng tapos yung game no! Fortunately we won but I’m so unfortunate right now” tas bigla siyang umupo sa harap ko.

What? Kanina pa tapos yung game? So meaning kanina pa ako umiiyak dito at inaalala yung words ni Thomas.

“Huh? Bakit naman? Na injured ka ba or what?” kinabahan naman ako dun sa sagot niya

“Kasi you caught my attention. Habang masaya ako, nakakita ako ng taong hindi masaya. Can you tell me why you are crying?” he asked

“Wala naman.”

“Oh no. You can’t lie! A girl won’t cry unless something happened or nasaktan sila.”

“I’m just hurt. Kailangan ko lang talagang maglabas ng sama ng loob.”

“At dito mo ginawa?Nakita mo ba yung manager nila? Hala ka, lagot ka dun. Siya nga yung naglagay nitong slogan na ‘to oh.” Sabay turo sa slogan.

Don’t cry coz it’s over smile coz it happened. And this milk tea shop is not the best place to worry your problems.

Napatingin ako sa kanya tas nagsmile

“Oh see, mas bagay sayo nakasmile. Gumaganda ka. Hindi tulad ng ganto.” Then he made a silly face

Wow, this guy surely knows how to make anyone smile. Even to a stranger like me.

“Hey, I have to go. Inaantay na ako ng family ko. May hinahabol pa kasi ako eh. You know….”

“Life of a student athlete.” Bigla ko namang sabat

“Wow how’d you know?”

“I just know. Hahaha.” Sagot ko.

Yun kasi yung words na lagging sinasabi ni Thomas sa akin dati. Oh wait, diba nga kinakalimutan mo na siya. Okay, okay.

“Okay, see you again next time Princess. And sana hindi ka na iiyak nun ah.”

Wow, did he just called me Princess? Nagblush ako dun ah.

“Thank you again. Ingat ka.”

And he left. Oh wait! Yung panyo niya nakalimutan niya. Shocks, siguro kaya siya tumitingin sa kamay ko kasi hawak ko pa din yung panyo niya. Ano ba yan nakakahiya yung ginawa ko grabe. At tinabi ko yung panyo niya sa bag ko. Ni hindi man lang pala ako nakapagpakilala. Pero I know there's always a next time. Ang gaan ng loob ko agad sa kanya, he knows exactly how to make me smile. 

Chasing the Unplanned LoveWhere stories live. Discover now