Dave & Trish & Blake [ON-GOING]

Chapter Two: Competitive Game & War

Dave's POV

A year ago . . .

"The sunset looks beautiful right?" nakangiti kong tanong habang kausap ang babaeng nasa tabi ko ngayon na siyang nagpapangiti sa buong buhay ko. She's just one of a kind.

"Yes. Because it always reminds me for how I handle the consequences of my problem that was easy because of God's plan..." nakangiti din niyang sagot sq akin ngunit nakatingin pa din sa sunset.

"And?" hindi ko alam ang ibig niyang sabihin sa sinabi niyang iyon. Bigla akong naguluhan sa naging sagot niya saka ang layo nung sinagot niya sa topic ko.

"Anong and ka diyan?" napahagikhik niya pang tanong sa akin na siyang natulala ako kase, hayan nanaman ang mga ngiti niyang nagpapabihag sa akin. That damn smile.

"What?" napatawa ko na din na tanong ng humarap siya sa akin na napatawa din ng napakalakas!

Yes, she's really weird sometimes but it makes my day everytime she does that.

My heart Trish, take it easy.

Pero, nung hindi na matigil ang kakatawa niya dun na nanaman ako nainis ng kaunti lang. Oo, kaunti lang kase, mas nangingibabaw pa din ang admiration ko sa ngiti niya, sa pagkatao niya at lalo na in the way she... makes me smile in every way even in very simple gestures and little talks.

"Trish! Oh come on!" napapatawa ko na ding tanong ulit sa kaniya kase, mas lalo nang tumatawa siya!

Pero, nung tiningnan niya ang mukha ko na naka beastmode ay tumigil na siya at tumatawa na lang ng kaunti pa ngunit alam kong nakangiti na siya sa akin. Kapwa kase kaming nakahiga sa picnic mat na nakalagay sa buhangin sa harap ng dagat, at kapwa kami nakahiga ngunit naka angat pa din ang ulo namin na nakasalalay din ang mga braso sa mat, para nakaangat pa din ang katawan namin.

Nakangiti lang siya sa akin habang nakangiti na nagpapatunaw nanaman sa mundo ko.

Trish, I said stop that. My mind told me so . . .

"Sige na, sorry na Dave. Alam mo ba kung bakit tinawanan lang kita?" natanong naman niya sa akin na siyang napakunot ng noo ko.

"Why ba? Tell me the reason Trish?" natanong ko naman na siyang ngumiti nanaman.

"Kase, kahit hindi mo na ako maintindihan minsan. I love how you still talk with me about my opinions in our life. And I feel that your words are very sincere everytime I asked for your advices. Especially for my own conflicts and problems..."

Napatigil ako sa sinabi niya. Napatigil din ang puso kong kanina pa nakikipagkarera. Ang puso kong nabigo ngunit muling binuhay niya.

Ang puso kong unti-unting nahuhulog na para sa kanya. Hindi ko kase, akalain na kahit, hindi pa kami masyadong magkakilala ay pakiramdam kong we've already know each other for a year. For some years.