Dave & Trish & Blake [ON-GOING]

Chapter Three: Choices and Stupidity

Trish's POV

Hindi ko alam bakit ganito ang tinitibok ng puso ko.

Nakikita ng dalawang mata ko ngayon si Dave sa harapan ko at gustong-gusto ko na siyang lapitan ngunit, masakit ang katotohanan na hindi ko na siya malalapitan agad.

Kase one wrong move, one mistake.

So, I didn't realize that I already reminisce our memories while watching him sitting on the bench and getting some rest na dati rati ay ako ang nagbibigay sa kanya ng tubig at panyo kapag pagod na siya.

A year ago . . .

"Dave!" malakas na tawag ko na sa kanya dahil, alam kong pagod na pagod na siya mula sa paglalaro ng basketball at alam kong kanina pa niya yon nararamdaman kase, maghahalos isang oras na siyang naglalaro.

"Yes Ma'am?" pabiro naman niyang sagot sakin na alam kong binalewala lang niyang lumapit sakin, at nakuha pang ipagpatuloy ang paglaro ng basketball na siyang kinainis ko na.

"Yun oh! 3 points!" malakas naman na sigaw niya na sabay tinuro pa ang basketball ring na parang napakaganda sa paningin niya na dati ay ako palagi ang ginaganyan niya.

"Hay naku Dave! Bahala ka nga diyan! Basta bahala ka kapag nawala—

"3 points to you," pagpalusot niya naman sakin na sabay pang tinuro ang direksyon ko habang malalim na nakatingin nanaman siya sakin na kahit, nakapoint-out ang dalawang daliri niya sakin na parang dini-describe nga niyang ganun ako kalakas sa kanya.

Tss, sabihin mo malakas ang amats!

"Hay naku Dave! Puro ka daan sa biro, palusot mo lang yan! Halika na heto na tubig mo!" pagkukunwari ko namang pagpapalusot sa kanya kahit, deep inside of me ay medyo kinilig naman ako sa nagiging act niya nowadays.

At natigilan ako sa pagbibigay sa kanya ng panyo at tubig ng maalala kong konti na lang ang panahon na makakasama ko siya.

And 2 days...

Yes, 2 days was insane. Dalawang araw ko na lang siya makakasama dito sa relaxing place without any hesitations and problems and that made me exhausted in million ways.

I think he's really the only person that, makes me happy in unexpected moments especially, I'm not very down to earth person but because of him...

I think I just did it.

"Trish? Is everything alright?" hindi ko namalayang nasa harapan ko na siya at hinahawakan na ang mga braso ko na parang hinihikayat niyang tingnan ko din siya pabalik.

At ginawa ko nga.

I bent my head up and look at his priceless reaction.

He's really a precious and cutie beanie.