Dave & Trish & Blake [ON-GOING]

Chapter Twenty-One: My whole existence just...died

Dave's POV

Kinabukasan ay mabigat sa ulo at kalooban kaagad ang naramdaman ko. Parang ayaw kong bumangon dahil sa nangyari kagabi, lalo na yung naging sagutan namin ni Trish.

Nag-alala ako sa nangyari pero, hindi ako makagalaw kaagad para, lumabas at mag-almusal. At sadyang nahihiya talaga ako kase, hindi ko akalaing magiging ganito ka-awkward sa pagitan naming dalawa.

Nakita ko na kase, siya kaagad nang napagdesisyunan kong tumayo. Hindi ko masikmura kung gaano niya ako tinitingnan na parang walang kwenta.

Yung tipong tingin na parang hindi niya ako kilala.

Bakit ko ba kase iyon ginawa?

"Oh Dave. Gising ka na pala!"  nagulat ako sa biglang pagsigaw ni James. Nakita ko namang napailing-iling na tiningnan ako ni Pat, at kasama din nila sina Sasha at ang mga tao na nagtatrabaho dun sa Ows Hostel.

Napangiti naman ako nung makita ko sila, dahil na-miss ko din kahit papaano, kahit kaaway nila ako noon sa lahat ng nangyari.

"Kain ka na Dave. Bawas points sa pagiging pogi kapag hindi kumakain!" biglang hirit naman ni Pat na sinusubukang alisin ang dead air o sama ng loob sa paligid.

Halos lahat kase, ng kaibigan ko, mga kaibigan ni Trish, at mga kaibigan ni Blake ay walang imik sa isa't-isa. Aasahan ko naman iyon, dahil sa nangyari kagabi. Sa ginawa nila kay Trish na siya pa ang naging mukhang masama.

"Salamat Pat. I'll eat na." hindi na ako nagpakipot pa sa pagkain at kaisipang tumanggi dahil, mas lalong awkward sa lahat.

"Oh siya. Kain na tayong lahat!" siyang sigaw din ni Sasha. Halos lahat ay tahimik pero, kumain na din na lang naman.

Mabilis na natapos ang lahat. Nag-volunteer naman ako na tumulong sa kanila, para iwas hassle. Tumanggi naman sina Pat na tulungan ko, pero dahil sa matigas ang ulo ay ganun pa din ang ginawa ko. Tinulungan ko na lamang sila.

"Dude, ano na balak mong gawin? Narinig ko ay last day niyo na daw dito?” out of nowhere when James told me about it. Kaya, napagdesisyunan nilang umuwi na lamang ngayon. Napalunok naman ako bago sagutin si James.

Akala ko ay magiging masaya ang naging outing, pero it turns out that...no lies, heto na ang isa sa expectation ko na mangyayari.

I thought it was going to be a good trip but it turns out that it was really not.

"So, everyone's ready to leave?" I don't know saan ko kinuha ang lakas na loob to ask them, but yet I did it. They all just nod their head showing their answers and it was all yes, except Blake and Trish who were talking to each other and I don't know what they were figuring out.

"Dude, are you okay na ba?" Francis held my shoulder quickly. I tap to his hand at pinakita ko sa kanya that I am.

I was good even though I am not.

"All fine, no worries... " I smiled bitterly while he just give me a glance. Looking all worried and confused. Natuwa naman ako kahit, papaano dahil nararamdaman kong concern lamang siya sa kalagayan ko.

Christian did the same. He's also concern in everything I do.

"You know what boys. We deserve a toast, right? " I offer to them, while everyone's busy. But then, it turns out that Blake made a show once again.

"Thanks everyone for attending this trip. It was my offer and my fiancee's decision. I hope you guys enjoyed!" kahit ramdam ko pang masiyadong awkward ang lahat ay nagpalakpakan sila.