Chapter Seventeen: The Suspicious Acts

134 7 0
                                    

Dave's POV

"Tell me, it's me? It's still me. Right Trish?" kahit alam kong hindi na nagiging komportable si Trish sa ginagawa ko ay hindi pa rin ako matigil sa kakatitig sa kanya.

Habang binakod ko siya sa harapan ng bahay nina Pat kahit, gabing-gabi na at halos hindi ko na makita buong mukha niya.

"Dave..." she whispered while, I just proceed of bumping into her.

I'll never know this is the way I'm getting a chance to get closer again to her like this and it's really the same feeling as before. Still the same...

"Trish, answer me..." I beg her with my eyes screaming for that question to be answered by her.

Nakita ko naman sa mata niya ang ibang sagot at takot na siyang hindi ko maintindihan bakit yun ang nabasa ko. Yun ang nakikita ko.

Parang nakikiusap siya na huwag ko na siyang lapitan pa at huwag ko nang pilitin na makalapit pa sa kanya because that's the way how she show me. That's the way on how she tell me that we will never get back to the way where we used to be.

"Dave, gabi na bat gising ka pa? Buti pa matulog na tayo at pagod ako please lang —”

I quickly hold her hand. I don't know how to act anymore but, the fact na hindi niya sinagot ang tanong ko ay iba ang dating sa akin.

Parang ayaw na nga niyang lapitan ko siya base sa nakita ko na din sa kanilang dalawa ni Blake.

"Trish. What's w-wrong?" sinikap kong hindi mautal pero, hindi ako nagtagumpay dahil nahalata pa din at napaiwas na siya ng tingin sa akin ng tuluyan kahit nakahawak pa ako sa braso niya.

"No, Dave..." nagawa niyang bumitaw sa kapit ko habang ako ay natulala sa ginawa niya, "I should be the one to ask. What's wrong with you? Alam mo naman atang meron na ako at ayaw ko nang sabihin kase, baka..." tiningnan niya pa ako ng bahagya bago, ituloy ang sasabihin na alam kong ikakabigo ko lamang ngayong gabi. "Baka masaktan ka pa at ayokong mangyari na ulit gaya ng ginawa kong pag-iwan ko na lamang sayo bigla. Kaya please Dave, don't be at ease anymore when you're with me. Going back to the time that we have such a great time is wrong. I have me and I have him. That's what matters..."

"What about me? What do I have?"

Mula sa nangsisita na mukha niya ay naiba bigla nang masabi ko iyon.

"Right from the start is all I know that I have you..." nagsimula nang mangibot kibot ang labi ko sa sobrang pagpipigil ng iyak "All I know was like—there's no Blake. There was just Trish and Dave. Us, and you know that." hindi siya kaagad nakapagsalita at parang may reyalisasyon siya sa utak na hindi ko naman kagad mabasa dahil, napuno na ang puso ko ng sobrang pagpipigil ng emosyon.

"Dave, it's not like that. All I know was I have Blake and it's my fault why we have this kind of connection and I'm sorry for that then —”

"No, I know that you just wanna escape to the fact that you two weren't actually inlove, and the escape that you used was when you met me. Am I right?"

Nandun at siyang pinagsisihan ko agad ang sinabi ko. Sa dahilan na nakakunot na ang noo niya.

Bakit ko ba pinagpipilitan?

"Just accept also the fact that you're conclusion is wrong. If you think that we're good because, we talk last week? Nah, it's not that I want to go back to where we used to be in this place. Do you know why I did that?"

"Why?" kahi,  alam kong masasaktan ako ulit sa sasabihin niya ay nakinig na lamang ako. I'll let her talk this time. Ayoko nang makipagtalo.

Tanggap ko nang si Blake na ang pwedeng makakuha sa puso niya.

Dave & Trish & Blake [ON-GOING]Where stories live. Discover now