Dave & Trish & Blake [ON-GOING]

Chapter Sixteen: Why do we keep living in the hurtful things?

Trish's POV

Wala pang araw ay lahat na kami nakahanda na para, sa magiging ganap ngayon.

Halos hindi ako mapakali sa kung ano ang dapat gawin ko sa mukha ko at sa aking outfit para sa magiging lakad namin or what I mean—

It was our beach break for the whole week. Sa gitna ng pag-aayos ay hindi ko maiwasang hindi maisip na ano ang magiging kalabasan nitong outing?

I feel something weird and it's killing me now.

Kahit nababahala ay pinagpatuloy ko na lang ang ginagawa at bumaba na agad para makaalis na din.

Iika-iika na bumababa ako mula sa aking kwarto, para makaalis na kami ni Angela na sasama din sa amin.

Pero sa hindi inaasahang pagkakataon ulit ay nabigla ako sa nadatnan ko sa baba.

Why he would be here this early?

"Trish, finally..." at marahang iniaabot niya ang kamay sa akin na hindi ko alam kung hahawakan ko din dahil sa sobrang lito.

Hindi ko din batid bakit ganito lang talaga ang nararamdaman sa kanya at wala ng iba. Kaya, kahit nalilito ay iniabot ko na lang ang kamay ko sa umaalok na si Blake dahil, ayoko din naman siyang paasahin.

"Thank you." he muttered while I roam around looking for Angela.

But she was not here.

"Okay but, where's Angela?" I asked him habang lumalabas na kami sa bahay namin.

"Oh, I was about to say na nauna na siya sa atin kanina pa kasama ang mga kaibigan mo. Nakisabay na siya sa mga kaibigan natin. Is it okay to you?" Nakunot naman ang noo ko sa kanya dahil, sa ginagawa niya ngayon at parang may kakaiba din sa kinikilos niya, pero hindi ko muna yon panghahawakan dahil, kahit papaano ay masamang mangbintang.

"Then, bakit nila iniwan ako sayo?"

"Because I requested it. I wanted to be with you. You're my fianceè and what's wrong with that?"

I blink while he was already opening the compartment of his car at inaalok na ibigay na sa kanya ang mga gamit ko, pero hindi ako ulit nagpatinag dahil, hindi pa nga siya nagpapaalam sa mga magulang ko na siya ang maghahatid sa akin ay parang aalis na kaagad kami.

"Blake. Yes it's okay na ikaw ang maghahatid sa akin pero, hindi ka pa din nakakapagpaalam sa mga—”

"Trish, I even eat breakfast already in your house so?"

Napatulala ako sa sinabi niya at natinag sa nagsalitang si Tita sa likod namin nang papaalis na sana kami.

"Trish, Blake. My dearest babies. Have fun there okay?" I was accumulated when she speak because, I know na wala nanaman akong magagawa sa state na ito, because she glared at me that I should just follow for what is happening.

"We will Tita, mauuna na po kami..." si Blake na ang nagsalita because I was left behind speechless to what just happened.

Because I knew that I can't control them anymore and they can control me all the time if they wanted to.

Napapikit na lang ako sa kaisipang iyon at nagpasiyang sumunod na lang at napansin ko namang hindi na nag-ingay si Blake at nagdiretso na din sa destinasyon.

Habang nasa biyahe ay tahimik na lamang akong nakamasid sa window side kase, alam kong kapag nagsalita ako ay alam kong may masasabi nanaman ako.

Trish, control your words.