Did a little editing on the last chapter because I totally forgot that Blizzard is always (yes, always) wearing his half mask. Kaya naman kung wala pa kayong ma-imagine na character, that's okay dahil nakamaskara si Blizzard the whole time so just imagine him with a half mask. Thanks and enjoy reading!
Royal 20
Meteor's POV
Ako si Nurse Meteor Flare, ang nurse na hindi marunong mag-alaga ng maysakit.
Nakatayo ako ngayon sa gilid ng kama, gathering my shit altogether and processing what Astro said earlier.
"Paano ba mag-alaga ng maysakit?"
Napa-face palm si Astro. "Ang lakas mong mag-volunteer, hindi mo pala alam."
I averted my gaze and pouted, "It's not like I've done this before."
Tinalikuran ako ni Astro at nagsimulang maglakad palayo. Aba bastos 'to ah. Paano ko naging kapatid 'to?
"It's easy. Gawin mo lang yung ginagawa ni Mom sa'tin pag maysakit tayo."
Iwinagayway niya pa ang isang kamay sa ere. "Kaya mo 'yan, Sis. Ginusto mo 'yan eh. Oh and by the way," tumigil siya sa tapat ng staircase, nakatalikod pa rin sa'kin. "Kapag mahirap siyang painumin ng gamot, just copy what Mom always do with Dad when he refuses. Don't be too harsh, though."
And with that, he disappeared from my sight, leaving me blushing after hearing what he said.
There's no way I'm going to do that. No way!
Kumuha ako ng unan at binato si Blizzard, "Hoy. Inumin mo na 'tong gamot mo nang hindi ka nanginginig dyan."
Hindi siya gumalaw. Mm? Hindi niya 'ko pinapansin?
Sumampa ako sa kama. Nakatagilid kasi ang pwesto niya at nakatalikod sa'kin kaya di ko makita ang kanyang mukha. Sinilip ko siya.
Huh, may sakit na nga lahat-lahat, nakamaskara pa rin. Ibang klase.
"Uy, Bliz.." Napatigil ako. Napansin ko ang namumulang pisngi niyang hindi natatakpan ng maskara. Yung labi niyang medyo nakaawang at naghahabol ng hininga. Yakap-yakap niya ang sariling balot na balot sa kumot.
Para siyang bata. A-Ang cute..
Teka nga Meteor! Nahihirapan na nga yung tao, nagagawa mo pang mag-isip ng ganyan? Ugh, you're hopeless.
I cleared my throat. "Blizzard," tawag ko. I poked his cheek twice. "Blizzard inumin mo na 'tong gamot mo."
Umungol lang siya. Ugh, iinom lang eh!
This time, niyugyog ko na ang balikat niya. "Blizzard hindi ka gagaling niyan. Inumin mo na 'to."
Pero ang pasaway, lumayo sa 'kin, sumiksik sa pinakadulo ng kama at nagtakip ng kumot, na para bang sinasabing 'wag ko siyang pakielaman.
Ah ganon? Is he really testing my patience?
"Blizzard!" Hinila ko yung kumot niya pero hinila niya rin ito pabalik.
"I don't want to," mahina niyang sambit pero sapat na para marinig ko. "Please, just leave me alone."
For some reason, Astro's voice echoed inside my head.
"Kapag mahirap siyang painumin ng gamot, just copy what Mom always do with Dad when he refuses. Don't be too harsh, though."
Do I really need to do that? I heaved a sigh.
