Adımlarım düzensizleşirken durdurdum kendimi. Ağlamak istedim. Bağırmak istedim.
Dikkat cekmek istedim. Benim de var olduğumu dünyanın bilmesini istedim. Ama çok şey istedim.
Birinin de benim elimden tutmasını istedim. Götürmesini, beni var olacağım bir yere götürmesini istedim.
Ama ben sadece istedim ve olmasını bekledim.
Belki de bu yüzden kaybettim.
"Şehrin sokaklarında yumuşakça yürürken bana çarpan birçok insan vardı. Neden bu kadar yavaş olduğumu sorguluyorlardı, bunu ben de yapardım sorgulardım onları.
Yine de yürümeye devam ettim. Hafif hafif, varla yok arası.
Durmak istedim, kendimi ikna etmeye çalıştım duralım diye ama edemedim.
Otobüs durağının oradaki kaldırıma geçtim ve yürümeye devam ettim. Dümdüz ilerledim. Ağlamak istedim, insanların içinde yapamadım ama bunu yapmak istedim. Gittim gittim ve sonra bilmediğim yerlere geldim.
Yolun kenarında durdum karşı kaldırımda iki kişi vardı. Görmek istemedim onları.
Ve bir anda bastım çığlığı. Tepindim olduğum yerde. Yere çöktüm ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
Ve insanlar yaptıkları en iyi şeyi yaptılar. Yalnızca izlediler. Onlar hep seyirci.
Sırtımı duvara yasladım.
Saçlarım önümü görmeme engel oluyordu yavaşça onları geriye çektim. Ve onları gördüm. Ellerinde kameralar çekiyorlardı. Kimse aklının ucundan yardım etmeyi geçirmeyi düşünmüyordu. Yüzümü kapattım ve kapüşonumu kafama geçirdim ve koştum. İsterdim ki bir melek gözyaşlarımı silsin ben varım desin ama ben hep hayal kurdum.
Bildiğim yerlere geldiğimde sahilde bir banka bağdaş kurarak oturdum. Kulaklıklarımı taktım ve izledim mavi suları. Mis kokusunu içime çektim.
Yaşamak istedim. Ve ben hep kendimi öldürdüm.
26.04.2020
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uyanma Vakti Geldi
Short Story"Benim en büyük düşmanım, sensin. Mutlu olmamı hiçbir zaman istemedin, güldüğümde ağlattın beni, senden nefret ediyorum." Gözleri güldü, tırnaklarına bakarken gülerek mırıldandı. " Ama aynı zamanda seviyorsun da, sen bencil bir çocuksun. Senin de m...
