ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး(complete)

part8

[Zawgyi]
နာရီလက္တံကနံပါတ္၄ကိုၫႊန္ျပလာသည့္အခါထိုက္စံတစ္ေယာက္ဖင္တႂကြႁကြျဖစ္လာေလသည္။

ၿံခံေရွ႕ထြက္လိုက္...လမ္းထိပ္သို႔လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္..ၿပီးေနာက္အိမ္ေပၚသို႔ျပန္လာထိုင္လိုက္လုပ္ေနသည္မွာလည္း၄....၅ေခါက္ထပ္မနည္းေတာ့ေပ။

ၿခံေရွ႕တြင္ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတတ္သည့္ေခြးပုေလးပင္သူ႔အားမ်က္စိေနာက္လာ၍မာန္ဖီျပေလသည္။မနက္တုန္းကထမင္းေကြၽးသည့္မ်က္နွာကိုမွမေထာက္။

၄နာရီဆိုတာတစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ရံုးဆင္းခ်ိန္မဟုက္ေပလား။
သူကမေမ်ွာ္ေပမယ့္သူ႔ေျခေထာက္ေတြကေတာ့အလိုလိုၿခံအျပင္သို႔လွမ္းေနလြန္းသည္ကခက္သည္။

နာရီတစ္ၾကည့္ၾကည့္လည္တစ္ဆန္႔ဆန္႔ျဖစ္ေနသည္မွာဘယ္ဘဝကအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္မ်ားေပနည္း။

ေမ်ွာ္ရတာဟာလည္းပင္ပန္းတဲ့အလုပ္တစ္ခုပဲမဟုက္လား။

ညေနဘက္တိုင္းေဖေဖျပန္မလာလ်ွင္ျဖစ္ေနၾကေမေမ့ရုပ္လႊာနဲ႔အတူအၿမဲၿခံေရွ႕သို႔တေမ်ွာ္ေမ်ွာ္ျဖစ္ေနသည့္ပံုရိပ္အားျမင္ေယာင္မိျပန္ေတာ့မိမိကိုယ္ကိုရွက္႐ြံ႕မိျပန္သည္။

ယခုသူဟာသိပ္ကိုမ်ားမိန္းမဆန္ေနေရာ႕သလား။

ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါလိုက္ရင္းမီးဖိုေခ်ာင္သြားကာသံပုရာရည္ေဖ်ာ္ၿပီးေနာက္ေသာက္ေရအိုးေပၚတင္ထားလိုက္ေလသည္။

ဘယ္လိုပဲစိတ္ကလက္မခံပါေစအံုးေတာ့ေျခလက္တို႔ကသံပတ္ေပးထားသည့္နွယ္လုပ္ၿပီးကိုင္ၿပီးေနသည္ကသာ၍ခက္လွသည္။

ထိုင္ခံုေလးေပၚေက်ာမွီထိုင္လိုက္ရင္းမိဘမ်ားအေၾကာင္းေတြးမိလာေလေတာ့မ်က္ရည္ဝဲလာမိသည္။

~ဘာေၾကာင့္မ်ားမိမိစကားထက္ပတ္ဝန္းက်င္အေျပာကိုပိုၿပီးဂရုစိုက္ခဲ့ပါသနည္း။

မ်က္ရည္က်သည္ကိုမနွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ေပ။သူဟာသိပ္ကိုေပ်ာ့ညံ့လြန္းေနခဲ့သည္လား။တစ္ေယာက္ထဲမို႔အားတင္းနိုင္ေပမယ့္သူ႔အေပၚေကာင္းေပးတဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ေတာ့ငိုခ်င္မိသည္။