[Zawgyi]
၁နွစ္ေလာက္နီးပါးေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ေနရာေလးအားခြဲရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ဝမ္းနည္းသလိုေတာ့ျဖစ္မိေလသည္။
အခန္းေသာ့ကိုျပန္အပ္ရင္းေက်းဇူးတင္စကားေျပာေနေလသည္။
"အမတို႔ေတာ့မင္းတို႔၂ေယာက္ကိုသတိရေနေတာ့မွာပဲ...ထိုက္စံေလးဗိုက္ကိုလည္းဂရုစိုက္ေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ...ကြၽန္ေတာ္လည္းအမတို႔ကိုၾကည္စိုးႀကီးတို႔ကိုသတိရေနေတာ့မွာပါ..."
မခင္စန္းရီကငိုေနေလေတာ့ထိုက္စံကပါမ်က္ရည္ဝဲလာသည္မို႔ပိုင္ေဇလည္းပခံုးေလးကိုဖတ္ကာနွစ္သိမ့္ေပးလိုက္ေလသည္။
ဒါကိုသတိထားမိတဲ့ကိုၾကည္စိုးက...
"ကဲပါခင္စန္းရီရယ္...ကေလးေတြစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပါ့မယ္ငိုမေနနဲ႔...ဟိုမွာဆိုေတာ့ထိုက္စံေလးအတြက္ပိုစိတ္ခ်ရတာေပါ့...ပိုင္ေဇလည္းအလုပ္နဲ႔အိမ္နဲ႔နီးတယ္ေလ....ငိုမေနစမ္းပါနဲ႔.."
"ေတာ္ကဘာေတြသိေနလို႔လဲ...ေတာ္တို႔ေတြအျပင္သြားစီးပြားရွာရင္အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့က်ဳပ္တို႔ကသာအခ်င္းခ်င္းအေဖာ္ျပဳေနရတာ...အခုလိုက်ဳပ္ေမာင္ေလးကေကာင္းစားေတာ့မွာဆိုေတာ့...က်ဳပ္ကဝမ္းသာလို႔ပါ..."
"ကဲပါ ...ပိုင္ေဇတို႔လည္းလူႀကီးေတြေစာင့္ေနရတာၾကာေရာေပါ့...သြားၾကေတာ့ေလငါ့ညီတို႔.."
"ဟုတ္...ကိုၾကည္စိုးခင္ဗ်ားဘာပဲအကူညီလိုလိုၿမိဳ႕ထဲမွာခင္ဗ်ားရဲ႕မိတ္ေဆြပိုင္ေဇယ်ာမင္းရွိေသးတယ္ဆိုတာသတိရပါ...ဟုတ္ၿပီလား..."
"ေအးပါကြာ.."
"သြားမယ္ေနာ္အမတို႔မေဝကိုလည္းေျပာလိုက္ပါအံုး...ကြၽန္ေတာ္ကနႈတ္ဆတ္သြားတယ္လို႔.."
"အင္းပါ.."
***************************
ကားေရွ႕ခန္းတြင္ေတာ့ေဖေဖနွင့္ေမေမတို႔ကထိုင္ၿပီးၾကည္ႏူးမနွင့္ပိုင္ေဇတို႔နွစ္ေယာက္ကေတာ့အေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ၾကေလသည္။
ဝမ္းနည္းလြယ္လြန္းသည့္မိန္းမေလးအားဖတ္ထားလိုက္ကာရင္ခြင္ထဲတြင္ေခါင္းမွီထားေစလိုက္သည္။
"ညကလည္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူးမွတ္လား...ခနေမွးၿပီးလိုက္လာခဲ့ေနာ္..မ်က္ရည္ကလည္းလြယ္လိုက္တာကြာ...ေမာင့္ကေလးေလးက.."
YOU ARE READING
ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး(complete)
Romanceဤဝတၳဳ ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားအားလံုးသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးယဥ္ဖန္တီးမႈသက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။
