Chapter 6

159K 5.6K 3.8K
                                    

Chapter 6

Stopped

My body felt shocked at his igniting and combusting touch, it got me enkindled and deflagrate.

I could almost bite my bottom lip until it bleeds, my body became a cold statue, feeling his rough palm slowly wandering and travelling underneath my clothes, I didn't notice that I was starting to cry when his hand neared the part of my abdomen.

Automatically, his hand paused, he stopped from smelling me on my nape.

Halatang narinig niya ang munting paghikbi ko at naging dahilan 'yon upang huminto ang kamay nitong muntik nang umabot sa itaas na bahagi ng tiyan ko.

"Shit," malutong na mura nito at mabilis na hinawakan ako sa magkabilang balikat, pinapaharap sa kanya.

Binuksan ko ang aking nag-iinit na mga mata at kahit na medyo madilim ay nagtama ang aming paningin.

His stormy charcoal grey eyes were pooled with a hint of unnoticeable worry and concern, but it was instantly replaced by anger and frustration like the worry and concern was never been there, and maybe, I was just hallucinating it.

"Sabi ko pigilan mo'ko kung ayaw mo, 'di kita pipilitin," galit nitong wika, mahigpit akong hawak sa magkabilang balikat habang nanatili kaming nakahiga at nakaharap sa isa't isa.

I did not speak, I was too scared, unable to move, and I didn't know what to feel anymore. I felt invaded, beleaguered, and new to the feeling that it made me actually want to cry out. And now I was.

He told me to stop him if I did not want it, but I could not even open my mouth to word it out. It all happened so fast, that I didn't have the time to react.

"Do not cry in front of me, Saoirse," I could hear the warning in Damien's rough and deep voice. "Stop crying."

Kahit sa pagpapatahan ay medyo marahas ito, parang wala talaga siyang alam kung paano magpapatahan ng isang umiiyak na babae, siguro ay madalas niyang nakikita ang mga umiiyak at nagmamakaawang mga babae ngunit 'di niya naman pinapatahan.

Sa akin yata, kung tutuusin ay parang sinusubukan niya akong patatahanin.

But it's no use, I sobbed, and I could not control the emotions flowing along with my hot tears across my blushed cheeks.

Nakikita ko sa kanyang guwapong mukha, halata roon na medyo naguguluhan at umiinit ang ulo sa 'di malaman kung ano ang gagawin o sabihin upang mapatahan ako.

Pilit kong pinipigilan ang paghikbi at paulit-ulit ko na ring pinupunasan ang aking pisngi ngunit wala pa rin talaga.

Suddenly, Damien's hand moved from gripping my shoulders down to my back, and pulled me in his protective arms.

"Tahan na..." marahan ang baritonong boses nito nang bumulong, hinahagod pa nito ang likod ko na parang pinapagaan ang pakiramdam ko habang ang isang kamay nito ay hinahaplos ang aking buhok. "Sh, 'wag nang umiyak."

I could not believe what I was hearing, witnessing right now. For a quick moment, I even thought that this man was not Damien.

However, his calm and controlled voice told me so. That he was still Damien. The man that had lack of kindness, but look at what he was doing to me right now. I was just starting to show him kindness, but he showed me kindness and respect first instead.

Hindi naman kasi ako umiiyak dahil lang sa mababang dahilan, sinong babae ang hindi iiyak kapag alam nito sa sarili na pagkatapos bigyan ng anak ng lalaking 'to ay mamamatay din naman? Papatayin din naman ako ni Damien?

Addicted Damien (Sartori #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon