နှောင်ဖွဲ့လေသောသစ္စာ(OR)ကျိန်စာ (Complete)

Part-9

ေႏွာင္ဖြဲ႕ေလေသာသစၥာ (သို႔မဟုတ္)က်ိန္စာ
Part(9)

***ေရကန္ေဘးက ေက်ာက္ဆစ္ခုံမွၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ည***

…..မနက္ျဖန္ဆို သူတို႔ရဲ႕နတ္ပိုင္နယ္နမိတ္စည္းမ်ဥ္းထဲမွာ ၾကာပန္းသခင္ေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ၾကေတာ့မည္…သူ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဤလူသားေလးကို ဖြက္ထားႏိုင္ပါအ့့ံနည္း….တစ္ကယ္လုိ႔ သူ႔ကုိခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာလို႔ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ထိုလူသားေလးကပါ တစ္ျခားေသာ သူမ်ားရွာမေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ကူပုန္းေပးရင္ေတာ ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ …သိုေပသည့္ အႏွီလူသားေလးက သူ႔ရင္ခြင္ကေနအျမဲလြတ္ေအာင္ နည္းလမ္းကိုႀကိဳးစားရွာေဖြေနတာ သူမသိပဲေနမလား…..ညအေမွာင္ယံထုက အလင္းေဝျဖာထုတ္လႊတ္ေပးေနတဲ့ စႏၵာလမင္းရဲ႕ အလင္းကိုျဖင့္ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ မဝါးျမဳိႏိုင္ေပ…..ေရကန္နားေလးက သူဖန္တီးျပဳလုပ္ေပးထားတဲ့ သလင္းေက်ာက္ခုံေလးေပၚမွာ ေငြမွင္ေရာင္ပုံရိပ္ေလးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာရွိေနသည္….ေျခလွမ္းေတြက စိတ္ေစစားရာထက္ ပိုမိုျမန္ဆန္ကာ ထိုပုံရိပ္သြင္ေလးဆီလွမ္းေနၿပီေလ….ၾကာပန္းေတြနဲ႔လွပတဲ့ေရကန္ေလးနားမွာ လမင္းကိုေမာ့ေငးၿပီး တစ္စုံတစ္ရာေတြးေတာေနတဲ့ အသြင္သ႑ာန္က ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္သြင္အလွထုထားသလို ရႈမျငီးစရာပင္….အဘယ္မွ်အေတြးထဲနစ္ျမဳပ္ေနသည္မသိ သူအနားကိုေရာက္တာေတာင္ မသိေသးေပ….ျငိမ္သက္ေနတဲ့ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ကေလးကို ေနာက္ဖက္ကေနငုံ႔ကိုင္းကာ အသာဖြဖြဖက္ရင္း ပခုံးသားေျပေျပေလးေပၚ သူ႔ရဲ႕ဦးေခါင္းကိုမွီခ်လိုက္သည္……ရုတ္တရက္ေနာက္ေက်ာဖက္မွ မေျပာမဆို အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ဆတ္ခနဲ တုန္ယင္သြားေပမယ့္ ထိုသူကမည္သူဆုိတာကို လွည့္မၾကည့္ပဲသိသြားၿပီးေနာက္ ေလသံတိုးတိုးေလးထြက္လာေတာ့တယ္…..

“အရွင္….အနားမယူေသးဘူးလား….”

“ဟင့္အင္း….ကိုယ္အိပ္စက္လိုက္ရင္ ႏိုးထလာတဲ့အခါ မင္းမရွိေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…အဲ့လိုမ်ဳိးႀကဳံေတြ႔ရမွာကို ကိုယ္ေၾကာက္တယ္….”

“အရွင္က စိုးရိမ္ပူပန္ေနတာပဲ….ကြ်န္ေတာ္ဘယ္မွမသြားပါဘူး….ကြ်န္ေတာ္ထြက္ေျပးလဲအရွင့္လက္ကမလြတ္ႏိုင္ပါဘူး…ဟုတ္တယ္မလား….”