လြန္းခတ္ပိုင္သည္ ေဒါက္တာဦးေအာင္စိန္ ေျပာေသာစကားမ်ားကို ျပန္အမွတ္ရမိေတာ့ သူစိတ္ထဲ ထူပူလာသည္။
သူ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္နိုင္သည္တဲ့ေလ။
အခန္းထဲ အေရွ႕အေနာက္ေလွ်ာက္ေနမိကာ သူစဥ္းစားေနရသည္။
*တစ္ခါေလးပဲမွားခဲဲ့ၾကတာပဲေလ။ ကိုယ္ဝန္မရနိုင္ေလာက္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္ဝန္ရနိုင္ေခ်က အရမ္းနည္းတယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္။ မျဖစ္နိုင္ေလာက္ပါဘူး။ ငါ အေတြးလြန္ေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ရလာခဲ့ရင္ေရာ ငါ.... ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ငါ့ ခႏၶာကိုယ္အေၾကာင္း ရွိုင္းဆက္ကို အသိေပးထားသင့္လား။*
သူေျခမကိုင္လက္မကိုင္ျဖစ္ေနရသည္။ ေျပာထားလိုက္သင့္သလား။ ဒီတိုင္းပဲထားလိုက္ရမလား။
သူအေတာ္ေလးဗ်ာမ်ားေနရေတာ့သည္။
ဟူး. စိတ္ရႈပ္လိုက္တာ
ဆံပင္ေတြကိုကို ဆြဲဖြကာ ေခါင္းကိုငိုက္ခ်၍ ကုတင္ေပၚထိုင္လိုက္သည္။
"လြန္းေလး "
ထို႔စဥ္အခန္းျပင္မွ ေခၚသံေၾကာင့္ သူေခါင္းေထာင္လာသည္။
"ဗ်ာ "
"ထမင္းစားၾကမယ္ေလ။ "
"ဟုတ္....ေဒၚေလးၿမိဳင္ "
လြန္းခတ္အခန္းျပင္ထြက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းဆီဝင္လိုက္သည္။
ေန႕လယ္ခင္းအခ်ိန္မွာေတာ့ ရွိုင္းဆက္အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာသည္။ ကုမၸဏီ ကပုံမွန္႐ုံးဆင္းခ်ိန္ထက္ အမ်ားႀကီးေစာေနေသးသျဖင့္ လြန္းခတ္ေရာ ေဒၚေလးၿမိဳင္ကပါ အံ့ၾသေနမိသည္။
"သား ျပန္လာတာေစာလွခ်ည္လား။ "
"ဟုတ္တယ္။ ေဒၚေလး ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး ေနသိပ္မေကာင္းသလိုျဖစ္ေနလိူ႕။ ေစာေစာျပန္လာလိုက္တာ။ "
"ေန႕လယ္စာေရာ ၊စားခဲ့လား။ ေဒၚေလးျပင္ေပးရမလား။ "
"႐ုံးမွာစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သံပုရာတစ္ခြက္ေလာက္ေဖ်ာ္ေပးပါလားေဒၚေလး။ "
"ေအးေအး ေဒၚေလးၿမိဳင္ ေဖ်ာ္ခဲ့ေပးမယ္ေနာ္။ "
ရွိုင္းဆက္သည္ လက္ဆြဲအိတ္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာခုံေပၚထိုင္ကာ ေခါင္းကို လက္ရန္းေပၚမွီထားလိုက္သည္။
