Κάποιες φορές η καρδιά σπάει.
Χωρίς να το θέλεις...
Την αφήνεις να ραγίσει τόσες φορές,
που κάποτε χάνει τα κομμάτια της.Δεν είναι αδυναμία.
Ίσως είναι ανοησία.
Που έχεις τη δύναμη να επιλέξεις.
Άφησες τα παραμύθια να σε πνίξουν.
Δεν υπολόγισες τα άγρια δάση,
ούτε τα τέρατα, ούτε τα κόκκινα μήλα.
Τον κυνηγό που έστειλαν να σε σκοτώσει,
τον προσπέρασες.Είδες μόνο το φιλί της αληθινής αγάπης.
Πίστεψες σ' αυτό και αφέθηκες στο ρεύμα.
Στον ωκεανό που μόνη μπήκες, χάθηκες.
Σ'αυτή την ασπίδα της ελπίδας σου,
που σαν το φοίνικα έβλεπες πάλι
να γεννιέται απ'την ίδια στάχτη, πίστεψες.Τώρα λοιπόν επιλέγεις.
Πεθαίνεις με τη καρδιά σου;
Ή κολυμπάς με το μυαλό σου;
Και μην αργείς...
Ο ωκεανός βαθαίνει, και φωνάζει
《Είσαι θύμα του εαυτού σου!》.
![](https://img.wattpad.com/cover/245572984-288-k638696.jpg)
YOU ARE READING
Μιλώντας με τ'αστερια🌟
PoetryΣε μια σκιά του ονείρου. Σ'ενα φιλί της θάλασσας, σ'εκρυψα. Σε ουράνια παλάτια, χτισμένα από σύννεφα κι αστροφεγγιά. Αυτόν τον έρωτα ονόμασα βροχή κι εμείς αγάλματα στο έλεος της. Είναι η διάβρωση που δίνει στο μάρμαρο αξία. Κι όχι αυτή η τέλεια ...