Peace In Your Violence

CHAPTER 1: Sufferings

MILES' POV

Walang tigil ang pagpatak ng luha ko habang walang humpay ang pag-ulos ng taong tinatawag kong ama sa likod ko. Nakatakip ang kamay ko sa bibig ko upang hindi makagawa ng malakas na ingay na siyang magiging dahilan para mas lalo niya akong saktan.

Naging ganito na ang buhay ko simula nung mamatay ang mama ko sa isang aksidente limang taon na ang nakalipas.

Hindi ganito si Papa noon. Mabait siya at malambing, gaya ng karamihan ngunit nagbago ang lahat nung nawala ang nag-iisang babaeng minahal niya. 

Oo, hindi siya ang tunay kong ama. Ngunit hindi pa rin niya dapat na ginagawa sakin ito. 

Naawa ako sa sarili ko dahil sa sitwasyon kong 'to. Wala akong magawa kundi ang umiyak lang at hayaan siyang gamitin ako sa kahit anong paraan na gustuhin niya. 

Sinubukan kong tumakas ngunit marami siyang koneksyon at agad niya akong nahahanap. Binantaan niya ako na kapag tumakas akong muli ay hindi siya magdadalawang isip na patayin ang lolo at lola ko na nasa probinsya. Para sa kaligtasan nila ay hindi na ako umulit pa. 

Ilang bayo pa ang ginawa niya at naramdaman ko na ang mainit niyang katas na pumuno sa likurang bahagi ko.  

Marahas siyang humigit na ikinadahilan ng pagngiwi ko sa sakit. Rinig ko ang mga yapak niya, ang pagbukas ng pinto at ang pagtunog ng shower.

Kahit nanakit ang buong katawan ko ay dahan-dahan akong tumayo at lumabas sa kwarto niya. Sa bawat hakbang na ginagawa ko ramdam ko ang pagliyab ng sakit lalong lalo na sa likod ko. Ininda ko ang lahat ng 'yon makabalik lamang sa kwarto ko.

Dumiretso kaagad ako sa bathroom at naglinis ng katawan. Ilang minuto rin ang itinagal ko dun habang pilit na inaalis ang mga duming iniwan sakin ng sarili kong ama. 

Nakahinga ako ng maluwag nung sa wakas ay nakapagbihis na ako at  nakahiga na sa malambot kong kama. 

Naging ganito na ang nakasayan kong gawin gabi-gabi. Pagkatapos maghahapunan ay didiretso ako sa kwarto niya, gaya ng pinag-uutos niya. Gagamitin niya ang katawan ko sa makamundo niyang kaligayahan at kapag natapos na siya ay babalik ako sa kwarto at magdurusa sa mga isipin.

Ngayong gabi nga pinagpapasasalamat ko na hindi siya gaanong marahas. Ang totoo nyan, may mga gabing iniiwan niya akong duguan o kaya'y tuloy-tuloy siya hanggang umaga at walang tigil. Sa mga oras na minsa'y nakakatulog na ako sa pagod ay sinasaktan niya ako kaya kahit mahirap ay sumusunod ako sa lahat ng gusto niya.

Buhay ng dalawang mahahalagang tao sa akin ang nakataya kaya bahala ng mahirapan ako basta ligtas sila.

Sa gitna ng pagmumuni ko ay unti-unti akong hinila ng antok. 

…

"Class Dismiss." 

Buong araw ko sa paaralan ay hindi ako nakapag-focus. Laging lumilipad ang utak ko sa kung saan saan. Sa tuwing tinatawag ako ng mga guro ay hindi ako nakakasagot at lutang na nagiging dahilan para maging isa akong malaking katatawanan sa buong klase. 

Pagkaring na pagkaring ng bell ay dumagsa ang mga estudyante mula sa kanya kanyang classroom at papunta sa malapad na hallway. May iilang bumabangga sakin ng hindi sinasadya at may iba namang sinadya talagang banggain ako.

Wala ako ni isang kaibigan sa paaralang 'to dahil bukod sa tahimik ako ay walang gustong makipagkaibigan sa isang weirdo. Hindi ko din naman sinubukang makipag-usap. Masyadong puno ang utak ko ng problema para maisipan pang makipaghalubilo sa iba. 

Mabagal lang ang paglakad ko. Ayoko pa munang umuwi at muli na namang maranasan ang mga pang-aabusong ginagawa sakin. Kahit man lang dito sa oras ko sa paaralan ay makapagpahinga ako kahit papano. Hindi ko nagagawang huminga sa bahay.